Interview Het markante levensverhaal van Yves Ma-Kalambay

Johan Walckiers in Mechelen

Voor een afspraak met Yves Ma-Kalambay moet je tijd nemen. De man heeft al zoveel meegemaakt dat zijn verhaal niet op één-twee-drie verteld is. Ma-Kalambay kende zijn jeugdopleiding bij Anderlecht, maar vertrok daar omdat de roep uit het buitenland te groot werd. "Mijn carrière is eigenlijk heel vlug begonnen, sneller dan de andere jongens van mijn generatie", zegt de man die bij Anderlecht in een lichting met Anthony Vanden Borre, Vincent Kompany en Faris Haroun zat. "Ik heb het mij zeker niet beklaagd. Die overstap naar PSV op mijn veertiende heeft me de man gemaakt die ik nu ben."

"Toen de vraag uit Eindhoven kwam, heb ik lang met mijn vader gediscussieerd. Mijn moeder was er tegen, maar mijn vader zei dat het mijn beslissing was. Hij zei me dat ik de reikwijdte van mijn keus moest beseffen. Ik ben toen vertrokken met mijn jongere broer. Voor mij was Anderlecht toen alles, maar op het moment dat ik bij PSV aankwam, ging de wereld pas echt open. Alles was er nog professioneler, iedereen leefde, at en droomde er voetbal."

Veertien en volwassen
De zorg voor zijn jongere broer betekende dat Yves op sneltempo volwassen moest worden. "Mijn kleine broer hing van mij af. Ik moest leren koken, Nederlandse lessen leren, facturen betalen,... Ik heb nooit het leven van andere jongeren gehad. Ik kon niet uitgaan of iets gaan drinken. Ik moest een rolmodel voor mijn broer zijn. Op je veertien jaar is zoiets een enorme verantwoordelijkheid."

Na zijn periode bij PSV kwam dan Chelsea aankloppen voor de immense (1m99) doelman. "Op mijn zeventiende trok ik naar Engeland. Het was wel moeilijk om mijn broer, voor wie ik drie jaar gezorgd had, naar Anderlecht te zien terugtrekken. En weer kreeg ik een culturele schok. Als Eindhoven een grote stap was, dan was Londen een reuzestap. Ineens zat ik in een kleedkamer met mannen als Desailly, Zola, Petit, Ranieri,... Ik leefde met die mannen en was er altijd wel bij tot het einde. Ik schopte het tot kapitein bij de reserven, maar bij de eerste ploeg mocht ik slechts sporadisch op de bank zitten. Maar het was sowieso een belevenis. Ik wisselde ooit zelfs van truitje met Ronaldinho toen Barcelona op bezoek kwam."

"Mourinho wou me in zijn leger"
Het meest memorabele moment moest echter nog komen. Gevraagd naar dé anekdote die hij nooit zal vergeten, lachte Ma-Kalambay zich de tanden bloot. "Dat was het moment dat José Mourinho arriveerde. Hij had net op een persconferentie verkondigd dat hij 'The Special One' was en een uur later moest elke speler apart bij hem komen, want hij ging grote kuis in de kern houden. Ik stond derde op de lijst dus je kan je voorstellen dat ik met knikkende knieën binnenging."

"Binnen zat heel de technische staf plus Roman Abramovich, de eigenaar. Ik zeg iedereen goeiedag en Mourinho stelde me met een grapje meteen op mijn gemak. Toen zei hij dat hij me niet echt kende maar van de keeperstrainer gehoord had dat ik een talent was. Hij geloofde in mij. Hij zei me dat hij me niet zou laten vertrekken en dat hij me in zijn leger wilde. Je kunt je niet voorstellen wat er op dat moment door je heen gaat. 'Wij samen kunnen mooie dingen doen', zei hij me. Ik stond bijna letterlijk in brand, maar mijn gezicht moet niks verraden hebben, want ik kon nog iedereen bedanken en weggaan. Ik heb direct mijn broer en mijn ouders gebeld."

Legende bij Hibernian
De jongens uit de kleedkamer van Chelsea zal hij nooit vergeten en zij hem blijkbaar ook niet. "Ik heb nog contact met alle Franstaligen die toen bij Chelsea zaten: Makelélé, Malouda, Petit,... En ook John Terry stuurt me wel eens een bericht. Kijk, vergeet het dat die jongens arrogant zijn. Die zijn even gewoon als jij en ik. Ze vergeten je niet direct als je van ploeg verandert."

Maar de drang om te spelen werd te groot en toen Hibernians kwam aankloppen, greep hij zijn kans. "Vincent (Kompany, nvdr.) had met Anderlecht op Celtic gespeeld en hij had me gebeld dat ik het zeker moest doen. Die sfeer, die beleving, het niveau... Ik weigerde dus bij te tekenen bij Chelsea en vertrok naar Schotland. Het eerste seizoen was fantastisch. Mijn eerste acht matchen incasseerde ik geen enkele goal. Dat was ongezien bij de club en ik werd er een legende. Voor de eerste keer stond de club ook eerste in Schotland, nooit gebeurd."

Stoppen met voetballen
Na een tweede jaar dat sterk begon, maar dan in mineur eindigde met een blessure, sloeg in het derde jaar het noodlot toe. "John Hughes werd de nieuwe trainer in het midden van het seizoen en hij wisselde van doelman. Ik belandde op de bank. In april stierf mijn vader en dat was voor mij de grootste slag die ik kon incasseren. Ik keerde snel naar België terug en toen heb ik me niet echt professioneel gedragen, want ik hield de club niet op de hoogte. Ik wou ook niet meer terugkeren. Ik had tegen mama gezegd dat het leuk was geweest, maar het voetballen zat er op."

"Ik zat in een heel diep dal na de dood van mijn vader. Hibernians wou me toen dwingen terug te keren en ik vond dat mijn familie me nodig had. Op zo'n moment ben ik heel beschermd. De laatste maand ben ik dan teruggekeerd, maar ik kreeg direct heel de pers over mijn nek. Ik heb de club dan ook aangevallen in de pers en dat had ik niet mogen doen. Maar goed, ik ben er dan ook vertrokken."

Telefoontje Kompany ommekeer
Het voetbal leek gedaan voor Ma-Kalambay tot hij op 31 augustus 2010 een telefoontje kreeg. "Kompany hing aan de lijn. 'Komaan Yves, het is tijd dat je je herpakt. Er zijn clubs die je willen, het is nog niet te laat", zei hij me. Drie uur hebben we gediscussieerd en gaandeweg kreeg ik meer en meer weer moed. Vincent heeft me toen overtuigd om weer te gaan voetballen. Ik heb toen mijn agent gebeld en hem een club laten regelen. Het bleef me gelijk: ik wou vanaf nul beginnen, als het moest in tweede. Ik wou mijn papa eren met te voetballen, iets wat hij ook zou gewild hebben. De naam Ma-Kalambay, die hij altijd met grote trots droeg, mocht niet vergeten worden. En toen kwam Swansea op de proppen."

Na Swansea ging het richting KV Mechelen. Het verhaal van Anderlecht en KV Mechelen kan u HIER lezen of http://www.voetbalkrant.com/nl/nieuws/lees/2011-12-08/ma-kalambay-anderlecht-wou-me-in-2006-terughalen