Manchester United was er eindelijk opnieuw in geslaagd zich tussen de laatste vier grootheden van Europa te presenteren. In de halve finales lootten de Noord-Engelsen het gevreesde FC Barcelona. Gevreesd? Alsof een loting tegen Chelsea of Liverpool, de bekerploeg bij uitstek, een comfortabelere weg was geweest om de finale te bereiken. Frank Rijkaard lag onder zware druk, een nederlaag vanavond kon zijn kop laten rollen. Het beloofde alvast een omvangrijk spektakel te worden. Beide elftallen teerden op techniek en klasse. Dit alles gekoppeld aan de nodige ervaring, hadden we vanavond het topje van de ijsberg qua voetbalsublimatie moeten te zien krijgen.

De openingsfase oogde veelbelovend. Manchester United drukte van meet af aan en kreeg al na twee minuten een strafschop toegewezen na handspel van Milito. Als bij wonder trapte Cristiano Ronaldo de bal over en naast het doelkader. Barça kreeg het tij gauw gekeerd. Het forceerde enkele knappe openingen, vooral via Messi, maar slaagde er niet in de Engelse verdediging echt te bedreigen.

Het openingsvuur uit de beginminuten temperde naarmate de wedstrijd vorderde. Beide ploegen gaven elkaar geen duimbreedte toe. De Spanjaarden drukten en voerden het tempo op maar echte doelkansen bleven achterwege. Het besef dat ze, vanavond in het eigen Nou Camp, afstand moesten nemen dwaalde door de hoofden. Old Trafford was niet bepaald de plaats om een achterstand om te buigen. De bezoekers toonden zich enkel nog via de tegenaanval, de Spaanse afweer gaf op zijn beurt geen krimp. Manchester United maakte duidelijk dat het niet kwam om te voetballen. Een stugge organisatie moest vooral het technisch vernuft van de Catalanen destabiliseren. De brilscore bij de pauze was voor de Mancunians een uitstekende zaak.

Een preek van Rijkaard tijdens de rust effende het pad tot inspiratie. Barcelona startte wervelend aan de tweede helft. Eto’o zorgde voor de aanvoer, Zambrotta noch Messi wisten de kansen te verzilveren. Met voortdurend negen spelers achter de bal ving Manchester United de volkstoeloop op. Hier hadden ze zich op voorbereid, het plannetje liep gesmeed. De bondgenoot van de Engelsen zou immers stilaan in de partij sluipen. Vermoeidheid zou de Zuid-Europeanen parten beginnen spelen waardoor de Engelse gifslang genadeloos zou kunnen toeslaan.

Aanvallend brachten de troepen van Ferguson weinig tot niets, in tegenstelling tot de defensie. De Britse achterhoede stond als een betonnen bunker die de grasmat in twee ongelijkmatige stukken verdeelde. Op het uur eiste de fysische veldslag zijn eerste slachtoffer. Messi werd naar de kant gehaald voor die andere publiekslieveling Bojan. Sir Alex Ferguson bracht Nani in de ploeg voor Rooney. Allicht om de bal meer in eigen rangen te laten circuleren.

Aan inzet zeker geen gebrek. Eto’o en de ingevallen Henry zochten tevergeefs naar openingen terwijl de flanken hun inbreng telkens weggewerkt zagen door de Engelse torens. Tien minuten voor tijd sleepte Thierry Henry zich voortreffelijk richting doel. De Fransman zag zijn schot op de vuisten van Van der Sar stranden.

Onder aanhoudende steun van de thuisaanhang bleef Barcelona op zoek naar de treffer van goudwaarde. Die kwam er niet waardoor de Spanjaarden in Groot-Brittannië doeltreffend voor de dag zullen moeten komen. Van een immens spektakel, vooral voor de neutrale toeschouwer, was geen sprake. Old Trafford zal volgende week alvast garant staan voor een spannende pot voetbal. (AN)