Een blik op... AC Milan

AC Milan is één van de meest gelauwerde ploegen in Europa. Dit jaar verdedigen ze zelfs hun titel in de Champions League. Na enkele magere jaren eind vorige eeuw, staan de Rossoneri terug op de plaats waar ze thuishoren: aan de top.

AC Milan werd opgericht in 1899 door een groep zakenlui onder leiding van de Engelsman Alfred Edwards. De club nam meteen een blitzstart met goede resultaten. Toch verliep niet alles naar wens binnen de vereniging. Italiaanse en Zwitserse leden braken met het bestuur en richtten FC Internazionale op, beter bekend als Inter Milaan. Daar vind de rivaliteit tussen de twee clubs haar oorsprong. In 1926 werd het legendarische stadion van San Siro gebouwd. Daar had vooral de steun van bandenmagnaat Piero Pirelli veel mee te maken.

AC Milan trad definitief uit de schaduw na de tweede wereldoorlog toen het fameuze Zweedse trio Gunnar Gren - Gunnar Nordahl – Nils Liedholm onder contract werden genomen. Voeg daar nog de Zuid-Amerikaanse frivoliteit van Juan Schiaffino en Jose Altafini bij en Milan verzamelde titels aan de lopende band. Zelden eindigden ze niet bij de eerste drie in het klassement. In 1958 speelde AC Milan zijn eerste finale in de Europabeker der Landskampioenen en ze moesten maar net de duimen leggen tegen het toen nog superieure Real Madrid van Di Stefano, Gento en Puskas.

Nereo Rocco was de man die toen de teugels in handen had als trainer bij de Milanese trots. Na die eerste Europese finale bleef Milan zilverwerk verzamelen in Italië en het buitenland. In het seizoen ’62-’63 lukte het toch om de Beker met de Grote Oren naar huis te nemen. Toen al maakte supertalent Gianni Rivera zijn opwachting bij de Milanista. Hij zou ongeveer twee decennia het uitgangbord zijn van AC Milan. Ook de jonge Giovanni Trappatoni stond toen in de basis. Tegenstander was toen het Benfica van de grote Eusebio. AC Milan won de match met 2-1 met twee goals van Altafini.

Midden de jaren ’80 komt een nieuw trio San Siro bespelen. Deze keer geen Zweden maar wel de Nederlanders Ruud Gullit – Frank Rijkaard en vooral Marco Van Basten. Het begin van een nieuwe glorieperiode. De Nederlanders kwamen er toen nieuwe grote baas Silvio Berlusconi (huidig Italiaanse premier en eigenaar van praktisch alle Italiaanse tv-zenders) genoeg geld neertelde om ze weg te halen bij hun respectievelijke ploegen. Het Nederlands trio vergezelde de Italiaanse sterren Baresi en Maldini en wonnen snel twee keer op rij de Beker der Landskampioenen met groot machtsvertoon. Het seizoen ’91-’92 was nog een staaltje van sterkte toen AC Milan onder Fabio Capello kampioen werd zonder ook maar één keer te verliezen. Toen waren Dejan Savicevic en Zvonimir Boban al op San Siro gearriveerd en bevoorraadden ze de Nederlanders met magistrale passes en voorzetten.

Eind de jaren ’90 was het hoogtepunt voorbij. Baresi raakte versleten en Van Basten moest veel te vroeg afhaken met een chronische knieblessure. Milan haalde Roberto Baggio weg bij de rivaal uit Turijn en George Weah kwam overgewaaid uit Frankrijk. Zaccheroni was de trainer maar Milan liep in Europa vaak onbegrijpelijke nederlagen op. Het toen nog onbekende Rosenborg kwam toen zelfs vrij simpel winnen in Milaan.

Met Carlo Ancelotti aan het roer is de kentering terug ingezet. Andrei Shevtchenko die bij Kiev het goeie weer maakte, kwam voor een pak geld naar Milan. Ook pocketspits Filippo Inzaghi vond de weg naar San Siro nadat hij geen uitdagingen meer zag bij Juventus. Voor het defensieve compartiment doet Milan nog steeds beroep op oudgediende Paolo Maldini (recordhouder van het aantal Europese matchen) en Alessandro Nesta (weggehaald bij Lazio). Doelman is de Braziliaanse international Dida. Soms valt hij te betrappen op een flater maar zijn grote sterkte is het pakken van strafschoppen. De enige vedette die zijn weg niet weet te vinden, is Rivaldo. Met veel poeha werd de Braziliaan bij Barcelona weggehaald, maar potten breken bij Milan is er niet bij. De misschien belangrijkste speler van Milan was er niet bij tegen Club Brugge: Gennaro Gattuso. Deze verdedigende middenvelder is niet de meest technisch verfijnde voetballer maar heeft longen in overschot en klaart het vuile werk op die de vedetten schuwen. Hij werd twee weken terug vervangen door Brocchi, hetzelfde type maar twee klassen minder. Op de flanken lopen Clarence Seedorf (zeer wisselvallig) en Pirlo (een jeugdtalent die volop doorbreekt). Nieuwste ster aan het firmament is de Braziliaan Kaka, al viel die tegen Brugge wat tegen. De bank twee weken geleden bestond uit Christian Abbiati (na een paar jaar titularis te zijn geweest naar de bank verdrongen door Dida), Fernando Redondo (terug van een zware blessure maar vroeger de stofzuiger van Real Madrid), Rui Costa (de nukkige Portugese klasbak die de weg versperd ziet door Kaka), Jon Dahl Tomasson (het uitgangbord van het Deense voetbal en de man die bij Feyenoord het mooie weer maakte), Martin Laursen (landgenoot van Tomasson maar valt te licht uit) en Serginho (de minste Braziliaan in Milan maar soms behoorlijk efficiënt).

Een ploeg is zo sterk als zijn bank is een vaak gehoord cliché in voetballand. Ze zal zeker waarheid bevatten want iedere bankzitter bij Milan heeft in een andere ploeg gegarandeerd zijn plaats. Club Brugge kijkt beter uit haar doppen komende dinsdag want de Rossoneri hebben nog een rekening te vereffenen met blauwzwart.

Meer informatie:

Stadion: Stadio Giuseppe Meazza (San Siro) (85.700 plaatsen)
Kleuren: Rood en Zwart
Voorzitter: Silvio Berlusconi
Trainer: Carlo Ancelotti
Erelijst: 16 keer landskampioen, 5 keer bekerwinnaar, 6 keer de Beker der Landskampioenen/Champions League (1963, 1968, 1989, 1990, 1994 en 2003) en 2 keer de Beker der Bekerwinnaars (1968 en 1973)
Laatste confrontatie met een Belgische club: RSC Anderlecht – AC Milan (0-0, 0-0 –Champions League 1993-1994)
Laatste confrontatie met Club Brugge: AC Milan – Club Brugge (0-0, 1-0 – Beker der Landskampioenen 1990-1991)
Officiële website: http://www.acmilan.it