Hoe moet het verder?

Voetbal is een feest in Afrika. Maar de achterstand qua organisatie, structuur en levenskwaliteit blijft dit continent teisteren. In 2010 wil Afrika voor het eerst het WK-voetbal organiseren. Zonder tal van negatieve kwesties zou dit continent een pak verder staan.

Zo kiezen veel Afrikaanse voetballers nog steeds voor een andere nationaliteit, die ze kunnen verkrijgen dankzij de vroegere kolonisatie. De voorbeelden zijn talrijk: Zidane (Algerije), Desailly (Ghana), Vieira (Senegal) en zo kunnen we nog even verdergaan. De Afrikaanse Voetbalbond (CAF) maakte daarbij ook nog eens een ongelooflijke blunder door de kwalificaties van het WK-2006 en The African Nations Cup als één tornooi te laten samenvallen. Dit betekent dat nu reeds, in november 2003, de helft van alle Afrikaanse voetballanden uitgeschakeld zijn voor competitief voetbal tot 2007. Dan start opnieuw een kwalificatieronde voor The African Nations Cup in 2008. De trainers en voetbalbobo's van de uitgeschakelde naties zijn woedend. Sierra Leone (Paul Kpaka, Mohammed Kallon) is één van de ongelukkigen. Maar ook de andere landen zijn hierover niet te spreken. Ze beseffen dat dit de ontwikkeling van het voetbal in Afrika allerminst ten goede komt.

Gisteren berichtten we op Voetbalkrant nog hoe Swaziland met 18 spelers naar Kaapverdië trok voor een kwalificatieduel, maar in Senegal 6 spelers moest achterlaten wegens visumproblemen. Resultaat: Swaziland trok met amper 12 spelers verder en verloor kansloos met 3-0. Dit soort toestanden zijn niet ongewoon in Afrika en het remt alles wat de positiviteit van het voetbal moet bevorderen. Ondertussen krijgt Afrika er in januari een 53ste voetballand bij, Comores. Ook Zanzibar, nabij Tanzania, hoopt op een onafhankelijke status. Dit zijn twee kleine eilandjes. Ook dit bevordert allerminst de kwaliteit van het voetbal. Bijna elk autonoom gebied in Afrika meent via het voetbal z'n regio op de landkaart te zetten. Maar de hele organisatie die hiermee gepaard gaat, laat dikwijls te wensen over. Afspraken worden niet nagekomen, financieel is het een puinhoop.

Ook de levensomstandigheden in zoveel Afrikaanse landen zijn erbarmelijk. Zo komen recent Oeganda, Ivoorkust, Zimbabwe en Congo op een negatieve manier in het nieuws. Maar ook in heel veel andere landen is er armoede en geweld. Somalië kan nog steeds geen thuisduel afwerken omdat het op geen enkele manier in orde is met de FIFA-reglementen. Indien de FIFA elke reglement letterlijk zou moeten interpreteren zouden er in Afrika bitterweinig interlands worden afgewerkt. De omstandigheden zijn dikwijls ongelooflijk: toeschouwers kruipen in lichtmasten, betalen niet, overnachten in het stadion, gebruiken geweld en dergelijke meer.

Half januari gaat in Tunesië de Africa Cup van start. De hele wereld zal toekijken. De organisatie van dit evenement zit vrij goed in elkaar naar Afrikaanse normen. Maar alles wat u niet ziet en hoe de weg naar deze eindronde verliep is allerminst rooskleurig.