Column Tribune: Mooi volk

In januari zal u ieder jaar in mijn agenda zien staan, flink aangestipt: het Gala van de Gouden Schoen. Zo was het ook dit jaar. Om vragen in de zin van ‘Hoe was het?’ en ‘Was die daar? En die?’ voor te zijn, een impressie.

In het Brugse Concertgebouw was het dus te doen. De show althans, vorig jaar was gebleken dat het gebouw te klein was voor de receptie en de massa genodigden. Een tent dan maar, op ’t Zand, het grote plein net naast het Concertgebouw.

Laat ons kort zijn over de show zelf: het was matig tot slecht. En wie dacht dat Bart De Pauw het niveau zou opkrikken, die had het fout. Neen, Bart verlaagde zich moeiteloos tot het Bart Raes-niveau. Goede reclame voor 'Het geslacht De Pauw', het nieuwe tv-programma dat binnenkort op de VRT te zien is, was het niet. Maar Woestijnvisprogramma’s worden toch altijd goed bekeken, zal hij denken.

Wat was er verder nog te ‘zien’? De Platina Elf. De Gouden Stud, de Life Achievement, ze moesten plaatsruimen voor de beste spelers ooit in de Belgische competitie. Geen speler die ter discussie staat. Of toch… als we echt willen muggenziften: konden het niet allemaal Belgen zijn? Vertel me niet dat we op de positie van Pär Zetterberg geen talent genoeg hadden… Nu, ondergetekende is al blij dat er met Vandendaele toch een West-Vlaming bijzit…

Show gedaan, tijd voor… neen, nog niet de receptie. Eerst mag winnaar Aruna Dindane, die terecht pronkt met ‘his girlfriend’, tekst en uitleg komen geven in de perszaal. Veel meer dan clichés krijgen we niet te horen. ''Iedereen schoof mij naar voor als de grote favoriet, maar zeker ben je pas als men je naar het podium roept” en “Dit is een trofee voor de hele ploeg''. Even wekt hij interesse bij het persgild als hij zichzelf vergelijkt met Nenad. “Die scoort met zijn ogen dicht, dat kan ik nog niet. Maar ik doe mijn deel van het werk, zodat anderen kunnen scoren.” En om af te sluiten haalt de Ivoriaan terug zijn boekje met de meest gegeven antwoorden boven: “Maar dat is geen probleem voor mij, voetbal is een ploegsport.”

De receptie dan. In de tent dus. Zonder invitatie en perslegimitatie kom je er niet in. Al zijn het geen bodyguards die ons controleren, wel een aantal goed uitziende hostesses van Het Laatste Nieuws. Twee van hen vragen de genodigden met hen op de foto te poseren met een – weliswaar nagemaakte - Gouden Schoen. Mooi souvenir van de 50ste verjaardag, dus laat ik me met veel plezier vereeuwigen met de twee jongedames.

Dorst en honger dat je daarvan krijgt. Keuze tussen bier, witte wijn en frisdranken. Een ‘walking diner’ met Gentse Waterzooi, ook worst met boerenkool,... Met de collega’s mijmeren we over de tijd dat je in Oostende oesters à volonté kon binnenwerken. Terwijl Natalia en daarna PP Michiels de tent vermaken, ook eens napraten over het grote verschil waarmee Aruna won. 378 punten verschil. Dat moet toch lang geleden zijn…

Naarmate de nacht, zeg maar de ochtend vordert, ontwaar je de ‘diehards’. Degenen die altijd blijven plakken. Er is Philippe Vande Walle die nog overweegt met ‘zijn oude’ naar de Vuurmolen te gaan. Hij staat te praten met Ricky Begeyn, die er nooit een geheim van gemaakt heeft dat ‘Fluppe’ zijn idool was vroeger. De doelman van Cercle is er voor de eerste keer bij en amuseert zich. Met mooi volk, zijn vriendin bijvoorbeeld. Ken ik nog van vroeger. Maar kent zij mij ook nog? Yes…

Wanneer ze het laatste vat laten aanrukken bewijst Trond Sollied samen met Chris Van Puyvelde dat hij het niet alleen met woorden kan –“ik kan 40 pinten drinken op een avond”- maar ook met daden. Babbelen met hem is nu heel wat aangenamer dan tijdens een droog interview. Maar mijn ogen vallen al snel op mevrouw Van Puyvelde, een bevallige en heel sympathieke dame. Zou u op dat moment geloven dat je niet echt veel zin meer hebt om over voetbal te leuteren…

Afsluiten doen we met een aantal perscollega's 's morgens vroeg in de Vuurmolen. Vande Walle en ‘z’n oude’? Neen, niet meer gezien…

Jan de Jong