Seizoensanalyse Standard

Standard Luik: club met traditie. En toch: de traditie is ver te zoeken. Laatste prijs: 1993, bekerwinst tegen Charleroi. Daarna nog twee verloren bekerfinales en veel treurnis voor de Standard-fans. Dit jaar leek het lange tijd te beteren. Standard draaide lange tijd zeer goed mee. Een mindere terugronde die vooral gekenmerkt werd door het wijzen naar anderen, zorgde er echter voor dat Standard in extremis naast het felbegeerde CL-ticket greep. Toch ligt het falen niet alleen intern. Club Brugge haalde in de terugronde bijzonder veel punten en kon daardoor de kloof toch dicht fietsen.

Standard bleek dit jaar eindelijk een sterk geheel op de mat te kunnen brengen. Sterke resultaten volgden al snel voor kerstmis. De ruime overwinning bij aartsrivaal Anderlecht zal menig supporter zich nog meerdere jaren herinneren. Ook Club Brugge ging voor de bijl en de hoop bij de supporters was groot en terecht. Toch bleef Standard dezelfde fouten maken als altijd. In de wedstrijden tegen de kleinere goden werden punten gelaten en dat niet alleen in de terugronde. Cercle en La Louvière konden de Rouches in de luren leggen en ook in de beker bleek het kleine broertje van Club te sterk. Motivatie was reeds in het verleden een kwaal waar menig Standard-speler aan leed waardoor de drang om te winnen niet altijd op het veld te zien was.

Het middenveld van Standard mocht er nochtans wezen. Spelers die het niet alleen in de voeten hebben, maar ook in het hoofd. Sorondo bewees van grote waarde te zijn. Moreira is ene klasse-voetballer maar moest te vaak half geblesseerd op het terrein verschijnen. Beetje, jammer, want de Portugees had de club veel meer kunnen brengen, dan hij dit jaar gedaan heeft.

Standard had nog twee andere klasbakken. Emile Mpenza keerde uit Duitsland terug met veel revangegevoelens en bewees grote talenten te beschikken. Hij versierde een verdiende transfer naar Hamburg, maar kreeg terecht kritiek na zijn afzegging voor de Rode Duivels. Emile wou zijn ploeg naar het Europese galabal helpen, maar moet dit niet ten koste van alles doen. Ivica Dragutinovic was een waar leider op het terrein en een Standard zonder hem, kent veel problemen om het evenwicht te bewaren.

De supporters van Standard bleven lange tijd met de voeten op de grond en kregen gelijk. Na de winterstop liep het immers veel minder voor de club uit de Vurige Stede. Standard verloor vele kostbare punten hoewel het daarom niet minder voetbalde. Het liet echter te dikwijls een zuinige marge verloren gaan door tegendoelpunten in de slotminuten. Pas in de zesde wedstrijd na nieuwjaar kon Standard de volle buit pakken. De motor sloeg nooit meer volledig aan en ook in de beslissende wedstrijd op Club Brugge gingen de Rouches ten onder. Het dieptepunt beleefde Standard na de wedstrijd op Gent waar het een strafschop onthouden werd. Mpenza en Standard gingen volledig door het licht. Standard mag volgend jaar wel terecht Europa in.

Het is vooral te hopen dat het bestuur geen domme beslissingen neemt. Het inhalen van Boffin was er zo één, een volgende kunnen ze missen bij de Rouches. Verder zal het afwachten zijn of de ploeg even sterk zal zijn als dit jaar en moet men de kern vooral in de breedte uitbouwen. Hopelijk kan Standard volgend jaar echt meedoen voor de titel. De hondstrouwe supporters verdienen niets anders.