Interview Voetbalkrant in gesprek met Claude Kalisa''

- Beste Claude we zijn nu twee maanden na het ongeval, nog veel pijn?
Neen dat valt goed mee, de eerste week wel… de knie zelf is ook geopereerd, dat deed het meeste pijn.

- In een eerste opwelling zei je nooit meer voor je vaderland te willen spelen, ben je nog steeds van deze mening?
Dat heb ik nooit tegen iemand gezegd!
De dag dat ik aankwam vroeg een journalist om in het hospitaal zelf foto's te nemen, ik zei nu even niet maar nodigde hem vriendelijk uit om hem nadien thuis te ontvangen en hij maakt dan dit ervan, raar. Ik heb hem nog proberen te contacteren voor een rechtzetting maar heb hem tot op heden niet kunnen vast krijgen, bij deze is dat dan toch gebeurd. Maar sowieso er moet toch op gebied van verzekering het één en ander gebeuren hoor bij de Rwandese voetbalbond.

- Gaat het er in Afrika dan zo ruig aan toe?
Neen toch niet, weet je hier is het meer fysiek ingesteld, in Afrika is het voetbal meer technisch getint maar Namibie heeft weinig technisch aangelegde spelers en wilden de match puur op kracht winnen. Daardoor waren er wel wat hardere tackles maar over het algemeen gaat het er niet harder aan toe dan hier. Trouwens de meeste Nationals van de teams spelen in Europese competities dus…

- Claude, ik las ooit ergens dat Rwanda met oude truitjes van STVV speelt, is dat zo?
Ja dat zijn onze reserve-truitjes, dat was een cadeautje van Désiré en mezelf aan Rwanda, kijk hier heb ik er foto's van.

- Denk je dat we je dit seizoen nog terug zien op de velden of is dit uitgesloten?
Dat hangt af van de evaluatie van de kwetsuur op zich. 3 maand voor het been volledig vast zit en nadien kan ik pas beginnen aan de revalidatie op zich. 18 November moest ik voor de eerste keer terug naar Leuven op controle en maakten ze een eerste evaluatie op. Ik hoop de slotwedstrijd te kunnen spelen, al was het maar voor het vertrouwen.

-  Op het begin zal er niet veel meer bij geweest zijn dan platte rust, geen fitness ofzo zoals de normale gang van zaken na een kwetsuur?
Na vier weken mocht ik stilaan beginnen, maar in beweging moest ik tussendoor al blijven zodat het been niet stijf werd.

- Rose (Kalisas vrouw) je hebt hem nu de ganse dag bij je, blij zeker als je zover van huis zit?
Het is fijn om hem de ganse dag bij me te hebben, maar ik weet dat voetbal Claude zijn leven is, dus ik hoop ook op een vlug herstel.

- Wat was de eerste reactie van STVV toen ze het ongeval vernamen?
Weet ik zelf niet zo goed, Désiré heeft eigenlijk alles geregeld, ambulance enzo… Meneer Mangelschots is me komen halen op de luchthaven. Ik ben goed opgevangen geweest… dat is het leven (zucht) het zijn zaken die gebeuren in het dagelijkse leven… C'est la vie… De STVV-entourage omringt me goed.

- Désiré stond zeker meteen naast je op het veld toen het gebeurd was?
Ik herinner me er niet veel meer van, ik wou wel maar telkens naar dat been zien maar ik moest plat blijven liggen, iedereen stond onmiddellijk rond me… de brancard op enz, het deed eigenlijk helemaal geen pijn, ik vroeg aan de kiné wat er nu juist was met m'n been omdat ik het zo raar vond dat ik het zonder pijn kon bewegen etc… maar dan tijdens de overbrenging naar het ziekenhuis begon de pijn de kop op te steken, ze wilden me toen onmiddellijk opereren, maar dat wou ik niet, ik wou absoluut dat het hier gebeurde zodat de arts die de ingreep zou doen het ook van in de begin kon opvolgen, dat vond ik toch belangrijk.

- Hoe heb je dat kunnen uithouden, want het heeft uiteindelijk nog 3 dagen geduurd eer ze je geopereerd hebben?
Veel pijnstillers en inspuitingen gehad, a volanté zeg maar amai. Ze hebben me dan een gipsverband omgedaan omdat ik me niet wou laten opereren. Maar tijdens de overbrenging heb ik toch afgezien hoor, elke beweging deed pijn, turbulentie van het vliegtuig enzo.. dat was afzien, toen heb ik toch even moeten doorbijten.

- De ene bron wist dat er ter plaatse een Belgische arts bij je was, anderen spraken dit tegen?
Neen… het kan zijn hoor, het is daar een vrij internationaal getint hospitaal, er zijn daar specialisten van overal en tussen die Zuidafrikanen zitten ook blanken hé.

- Rwanda heeft zich voor de eerste keer in zijn bestaan geplaatst voor de Africa-Cup, Kalisa zal er niet bijzijn, wat zijn je gevoelens hier tegenover?
Dat doet natuurlijk pijn maar vooral de kans die ik zal missen om me in de kijker te spelen en een eventuele transfer te forceren knaagt. Dit had het seizoen van de bevestiging moeten worden, er waren al verschillende scouts hier geweest die me speciaal zouden volgen tijdens de cup.

- Waren dat binnen- of buitenlandse contacten?
Beiden, maar die mensen blijven ook nu nog contact houden, dat is wel leuk. Maakt trouwens niet uit welk team, je moet je toch overal bewijzen en je moet… je ziet wel… veel geluk hebben. Kijk Mitrovic, hier wou het niet lukken, hij gaat terug naar Joegoslavie, ook daar lukte het niet en nu bij Ajaccio lukt hij, er hangen veel factoren aan vast of je ergens doorbreekt of niet.

- Wat vond je van de vele bemoedigende woorden van de fans op het stvv-forum?
Ja, er waren er heel heel heel veel en dat deed deugd, het deed me echt enorm veel plezier, het is een echte opsteker te weten dat de fans zo achter je staan en van je houden. Ik wil dan ook iedereen langs deze weg bedanken voor de enorme steun die ze voor me betekenen, je weet niet hoe motiverend het is als je dat allemaal leest. Weet je ik ging soms de buren er bijhalen om de laatste aanmoedigingen te vertalen, ja ja ik volgde het zelf op!

- Er werd een thema-avond georganiseerd "You'll never walk alone Kalisa" wat vond je hier van?
Had ik helemaal niet verwacht… ongelooflijk! Was verwonderd dat ze zoiets voor mij doen, het geeft me echt het gevoel niet alleen te staan… you'll never walk alone weet je wel… van familie en close friends verwacht je zoiets maar van de supporters… ik vergeet Sint-Truiden nooit meer!

Claude wij jou ook niet, daar kan je van op aan! Merci pour tout!

Redactie: Lelièvre Mario

Foto's: Eddy Kellens en Kalisa