Column De ploeg die niet meer winnen wil

 

 

De Belgische voetbalwereld werd maandag opgeschrikt door het plotse overlijden van Raymond Goethals. Ik had heel graag mijn column aan hem opgedragen, maar aangezien ik zijn gloriemomenten niet van nabij beleefd heb, zou ik geen echte hommage kunnen schrijven. Zo’n voetbalmonument verdient een prachtig eerbetoon en geen afgebleekt stuk schrijven. Daarom heb ik het over de ploeg die niet meer wil winnen.

 

Afgelopen weekend kwam er een opmerkelijk bericht uit Wallonië. La Louvière wil niet meer winnen. Doordat de jongens uit het Zwarte Land al 26 punten behaald hadden, komen ze akelig dicht in de buurt van de begrote 34 punten. Het is héél goed dat een voorzitter z’n club van een financieel debacle wil behoeden, maar daardoor is deze uitspraak desalniettemin merkwaardig te noemen.

 

Aan de vooravond van de start van de huidige competitie klokte La Louvière steevast af in de hoogste regionen wat betreft de degradatiekandidaten. Dat het bij aanvang van de winterstop op een Europese plaats zou staan had niemand vooraf voorspeld. Voorzitter Gaone waarschijnlijk evenmin, getuige de begroting van 34 punten. Al was ook zeker dat zijn ploeg niet ging degraderen.

 

Welnu staat La Louvière trots mee te dingen om Europees voetbal. Menige clubs, bestuursleden, spelers, trainers, zouden tekenen voor zulk scenario. Niet dus in La Louvière. In plaats van nog wat extra inspanningen te leveren om toch maar Europa in te mogen gaan, mogen de spelers van La Louvière niet meer winnen. Ik vraag me toch af hoe de bespreking voor aanvang van een wedstrijd bij de Wolven verloopt. Iedere trainer waarschuwt zijn spelers voor de sterktes en zwaktes van de tegenstrever. Dat zal in het Zwarte Land niet anders zijn. Maar zal Cartier nu zijn zwakste schakels op de sterkste van de tegenstrever zetten of niet?

 

Hoe moet het dan eigenlijk verder met de spelers? Zij verdienen hun brood met voetbal. Dus door te zeggen dat ze niet meer mogen winnen pleegt Gaone onrechtstreeks broodroof op zijn spelers. Los van het financiële aspect, maar hoe gaan de spelers het veld op? Hoe zouden zij zich voelen bij deze situatie? Moeten ze juichen bij een tegendoelpunt, moet Proto dan z’n shirt uittrekken en salto’s gaan maken?

 

Hoe zit het eigenlijk met trainer Cartier. Een nobele onbekende bij ons. Volgens mij moet hij ook stilaan beginnen vrezen voor z’n job. Een trainer wordt toch altijd afgerekend op de doelstellingen die het bestuur hem oplegt. In dit geval wil La Louvière 34 punten, maar wat als het er 40 of 45 zijn. Zal dan ook de trainer het slachtoffer zijn worden van de slechte gang van zaken? Het moet voor hem toch een verschroeiend dilemma zijn. De wensen van de voorzitter vervullen en zo jobbehoud afdwingen, of eervol winnen.

 

Hoe zou men eigenlijk in Brussels kijken naar de situatie in La Louvière? Eddy Vermeersch, die met steile ambities aan dit seizoen begon? Nu staan de Brusselaars op twee na laatste. De stoel van Emilio Ferrera wordt al akelig warm. Wat zouden zij graag nu graag met La Louvière willen wisselen. Ferrera die mag gaan trainen bij een ploeg die wil verliezen. En Eddy Vermeersch die voorzitter is met reeds 26 punten achter zijn naam. Helaas is het niet anders. In Brussel probeert men met alle mogelijke middelen, tot het lachwekkende toe, af en toe een puntje te pakken. Terwijl ze in La Louvière met alle mogelijke middelen proberen te verliezen. De wereld op zijn kop.

 

Maar waar wanhoop hoogtij viert, is de redding nabij. Het zou toch mooi zijn als de bond deze situatie nu ook eens op haar onnavolgbare wijze zou oplossen. Door bijvoorbeeld nog 3 of 4 keer La Louvière – Brussels op de kalender te plaatsen. Of de nog te behalen punten van La Louvière bij Brussels te laten meetellen. Of misschien komen ze gewoon zelf nog met wat alternatieven op de proppen.

 

Om met Goethals’ woorden te besluiten:” Nie zievere, speulen!!”


Door: Jimmy Wouters