Column Tribune: Het Verschil

TRIBUNE: Het Verschil

Een weekendje Belgisch top- en keldervoetbal. Om 18 uur afspraak in het Astridpark voor Anderlecht-Club Brugge, dan snel de auto in richting Oostende om er de tweede helft en de eerste zege van de kustploeg mee te pikken. En de volgende dag degradatieconcurrent Brussels zien winnen in het Jan Breydelstadion. Ik weet het, met het huidige fankaartensysteem moet u er als voetbalfan niet aan beginnen. Bij het persgilde horen, het heeft zo zijn voordelen. 

 

In Anderlecht vierden ze hun zege alsof ze kampioen waren - "We zijn de beste ploeg van het land"-, in Oostende waren ze iets realistischer, maar feesten was er zeker ook bij. De Oostendse fans hoopten op die andere West-Vlaamse club, Cercle Brugge, want die moest Brussels maar eens kloppen. Maar groen-zwart zette haar slechte reeks zondag verder. 1-2 verlies zonder meer.

 

Anderlecht-Club Brugge was geen hoogstaand, maar boeiend duel. De wedstrijd verdiende, qua inzet en aanvallende ingesteldheid langs beide kanten, zeker het etiket van een 'topper'. Een faire match ook, met een gezonde spirit, ook van scheidsrechter Johan Verbist. “Je weet dat dit een geladen duel is”, aldus Verbist achteraf, “dus moet je niet meteen kaarten trekken.” Juust Johan, maar waarom starten de scheidsrechters in dit land alleen bij een topper met zo’n intenties?

 

Hartverwarmend was het om zien hoe paars-wit in de tweede helft een achterstand kon ombuigen in een zege. Op de perstribune hadden ze snel door dat wij West-Vlamingen waren en bij de 2-1 gaven ze mijn compagnon een troostende schouderklop. In tegenstelling tot hem was ik best tevreden dat de competitie gered is. Maar of Anderlecht nu gered is? Trainer Broos is even z'n zorgen kwijt, maar deze zege aanwenden om dit "eindelijk het echte Anderlecht" te noemen, dat is lichtjes overdreven.

 

Negativisme is niet aan mij besteed, maar de manier waarop Kompany en co  puntenloos achterbleven in de Champions League, mogen we niet vergeten. De blauw-zwarte supporters mogen dan eens lachen met hun Brusselse aartsrivalen, ze moeten toegeven dat Club, indien het voorbij Donetsk was geraakt, ook niet veel had kunnen rapen op het kampioenenbal. Een conclusie die we kunnen trekken na zaterdag, waar ze elkaars gelijke waren, en na de matige wedstrijden in de Uefa Cup. 

 

Na het Anderlecht-debacle verwoordde een collega het in zijn column juist: "Sporting heeft ook in de laatste match op Inter niet kunnen aantonen dat de 0 op 18 een kwestie was van ‘geen geluk’ hebben.” Geluk dat Club thuis tegen Utrecht en in Wenen trouwens niet miste.   

 

Geluk. Dat was wat Oostende tot dusver ontbeerde in deze competitie. Maar geluk moet je verdienen, eventueel met risico's. En dan doe je al eens iets vreemds, zoals coach Gilbert Bodart, door verdediger Anthony Portier vooraan te posteren. Net toen hij weer naar achteren werd geschoven, scoorde Portier wel niet zeker! "Ik wist zelfs niet dat hij binnenzat", bekende de jonge Middelkerkenaar ons na afloop. Maar goed, geluk dat dwing je af.

 

Ook Harm van Veldhoven verraste zondag met een vreemde zet. Peter Mollez in het doel ten nadele van Ricky Begeyn. Wordt Begeyn door zijn trainer de vele tegengoals van de jongste weken aangerekend, terwijl de hele ploeg zo slap als een vod stond te voetballen? Eerder een paniekzet dan een motivatie voor het team.

 

Het opmerkelijkste citaat hoorde ik van een radiocollega na Cercle-Brussels. "Eigenlijk had Cercle in het klassement nu even goed kunnen staan op de huidige positie van Oostende. En omgekeerd. De factor geluk deed het hem." Een tussen-pot-en-pint-uitspraak die hij niet zal herhalen op de radio, maar de waarheid fel benadert. Er waren na afloop al Cercle-fans die zich zorgen maakten. "Neen, we zijn nog niet gered." Ach, het verschil kan zo klein zijn. En om met een oneliner van een KV Oostende-fan te eindigen. "We staan drie punten dichter bij Club Brugge." Het verschil? Amper 33 punten.