Reportage Reisverslag: Mönchengladbach-Mainz

Reisverslag: Mönchengladbach-Mainz
Door Jan Martynowski

Op zaterdag 16 april trokken enkele journalisten en lezers van Voetbalkrant.com naar Borussia Mönchengladbach – Mainz 05. Daar maakten ze kennis met typisch Duitse ‘Grundlichkeit’. Alles is er tot de puntjes geregeld, op de uitslag na natuurlijk…hoewel?

Gezien de wedstrijd om 15.30u begon, was er besloten om lekker vroeg te vertrekken. De eerste passagiers werden afgehaald aan het ronde punt in Wommelgem. Dit ging niet van een leien dakje: eerst maakte een van de reizigers zich zorgen over de definitie van een rond punt, en later slaagde diezelfde reiziger er dan maar in om aan  de verkeerde parking te staan. Enfin, een half uur te laat vertrok de bus naar Lokeren om de volgende lichting Belgenwatchers te zoeken.

Dit ging al iets beter, deze keer reden we maar één oprit te ver, en we waren bijna compleet. Enkel de twee Engelsen die meegingen ontbraken nog. Zij waren naar Sluis gereden in plaats van naar Antwerpen. We lieten hen ons mooie landje dan maar doorkruisen en pikten hen op aan de Nederlandse grens.

Vanaf dan ging alles zoals gepland, en tegen 13.00u doemde het imposante Borsussia-stadion voor ons op. Na de bus op een van de talloze parkings te hebben geparkeerd, volgde een praktisch probleem: dit stadion lag temidden van de velden en er was nog 3 uur te gaan voor de wedstrijd. Gelukkig was alles al open, kwamen er al duizenden fans aan, en bleek de immense fanshop de moeite waard: van tutter tot poncho, alles was er te vinden.

Na een goede braadworst werd het dan tijd om het stadion eens te betreden. Maar eerst volgde nog een kleine missie: het resterende ticket verkopen. De eerste koper bood 10 euro, terwijl zijn kompaan het al aan het verkopen was voor 60. Uiteindelijk vonden we een rechtschapen man die de goede prijs betaalde.

Toen we dan binnengingen was er enkel een klein probleempje toen een Duitse steward hem iets vroeg als “Rucksack kucken.” Hij bleek niet te vragen of er koekjes in de rugzak zaten, maar wilde gewoon even “gucken” wat er in de “Rucksack” zat. Geen koekjes, dus.

Bovenaan het  stadion was er een groot terras met eetstalletjes, maar vanwege de koude wind gingen we maar snel binnen zitten. Na ons eerst op de verkeerde plaats te hebben geposteerd –wat dacht je- kwamen we uiteindelijk op ons goede zitje terecht.

Indrukwekkend zicht: een uur voor de match waren de fans van de beroemd Nordkurve al danig aan het zingen. Ook de bezoekers toonden hun zangtalent. Eerlijk gezegd: volgens ons riepen ze allebei het zelfde, maar tot daar aan toe. Ondertussen bereidde de stadionpresentator de wedstrijd voor met live interviews en analyses.

Uiteindelijk kon de match beginnen. Alles fans zongen uit volle borst het clublied, en de spelers kwamen het veld opgestormd.

Gedurende de hele wedstrijd werden die spelers enorm aangemoedigd. Vechtlust was er dan ook te koop, maar mooi voetbal was het niet. Dit was ‘degradatievoetbal op een hoger niveau’. Jagen en duels, fel was het allemaal wel. De scheidsrechter had er bljkbaar minder zin in, want na 44 minuten en 56 seconden blies hij al af.

Maar toen Neuville de score dan opende, ontplofte het stadion. De Mainz-fans, die naast in hun eigen vak overal verspreid zaten, gaven echter niet af en konden juichen toen hun ploeg in de slotseconde gelijkmaakte. Letterlijk de slotseconde, want de scheids liet zelfs niet meer aftrappen.
Enkele Borussen waagden dan de Nordkurve te komen groeten, maar verder dan middellijn kwamen ze niet: het oorverdovende gefluit vormde een niet te doorbreken muur.

We gingen dan maar de uitgang opzoeken, en kwamen daar een troep geel-zwarte jongelingen tegen. Niet erg verstandig, om in de kleuren van de aartsrivaal op te duiken, maar tot onze verrassing was het een jeugdploeg van Lokeren die nog een afspraak had met enkele Belgen. Na een uurtje tevergeefs wachten besloten we toch maar het op te geven, en stapten terugterug de bus in.

De busreis terug ging zonder problemen, en enkele reizigers besloten de mooie autosnelweg te laten voor wat hij was en in slaap te vallen. Gelukkig volgde de chauffeur dat voorbeeld niet, en bracht hij ons netjes thuis. Om half negen stonden we dan weer in Antwerpen.

Een dagje Duits voetbal, het smaakte in ieder geval naar meer.

Meer foto's =>