Interview Voetbalkrant sprak met Birger Maertens

"27.000 man dat met zo'n vlaggetje staat te zwaaien ... . Dat bezorgt je kippenvel."


Het gaat goed met Birger Maertens. De 24-jarige verdediger behaalde net met Club Brugge de tweede titel uit zijn carrière. Bovendien mag hij zich sinds maandag Rode Duivel noemen en maakt hij met blauw-zwart nog kans op de derde dubbel uit de Club-geschiedenis. Op bezoek bij een scherp ogende Maertens, een trotse papa die zich goed en wel gesetteld heeft aan de Belgische kust. Napratend over en terugkijkend op het huidige seizoen. En als het ook even kan, eens om de hoek loeren wat de toekomst te bieden heeft.

 

 

“De mooiste titel? Beide titels zijn mooi. Maar in 2003 was het mijn eerste en dat blijft toch altijd iets speciaals. Na de pech die ik dat seizoen kende met die drie rode kaarten op korte termijn was het behalen van de landstitel ook een grote opluchting voor mij. Ik was ook zeer blij dat Sollied het vertrouwen in mij behield en dat ik in de ploeg mocht blijven staan. Daar ben ik de trainer wel dankbaar voor.”

“De huidige titel is natuurlijk ook heel mooi. In eigen huis kampioen spelen tegen Anderlecht, de grote concurrent en eeuwige rivaal, is gewoon prachtig. Vooral voor de supporters, waarbij de rivaliteit ten opzichte van Anderlecht nog echt leeft, is dit een unieke belevenis. Bij de spelersgroep heerst die rivaliteit er veel minder. We zien elkaar regelmatig en komen eigenlijk goed met elkaar overeen.”

 

 

“Soberder en rustiger op het veld. Dat is dankzij de invloed van vrouwlief Nathalie en de kinderen. Je moet ook meer verantwoordelijkheid nemen hé. (Later tijdens het interview haalt papa Maertens het vier maand oude zoontje Naguy naar beneden om hem zijn fruitpapje te geven.) De steun die ik van Nathalie, mijn ouders, schoonouders en vrienden krijg spelen hierin natuurlijk ook een belangrijke rol.”

“Dat Van Puyvelde me, zoals je zegt, een stabiele factor in de ploeg noemt, doet me ook enorm veel deugd. Het is ook een logisch gevolg van de ervaring die je opdoet door Europese en grote wedstrijden te spelen. Dat ik me misschien beter in de groep zou voelen omdat ik al een tijdje in de kern zit, is niet echt zo. Ik voelde me vanaf het begin al goed binnen de ploeg. De kloof tussen de eerste ploeg en de reserven is niet zo groot als ze wordt voorgesteld. We deden vroeger ook al eens een praatje onderling vooraleer ik bij de A-kern kwam.”

 

 

“Mijn selectie voor de Rode Duivels is een logische volgende stap in mijn carrière. Ik zie het als een beloning voor mijn prestaties tijdens het voorbije seizoen. En als speler van Club Brugge, Anderlecht of Standard kom je sowieso al meer in de belangstelling van de bondscoach en maak je dus meer kans om geselecteerd te worden. Dat sommige mensen zich misschien vragen stellen bij mijn oproeping is hun zaak. Ik heb er geen problemen mee met wat anderen over mij denken. Ik probeer er alleen maar voor te zorgen dat Club Brugge content is over mij. Ik zal mezelf ook nooit vergelijken met een speler als Vincent Kompany. We zijn twee totaal verschillende spelers. Technisch heeft hij ook veel meer bagage als mij.”

 

 

“Philippe Clement, David Rozehnal of Marek Spilar. Met wie ik ook samen op het veld sta. Het speelt voor mij geen rol. In eerste instantie denk ik aan het ploegbelang. Dat Sollied dit jaar over vaste duo’s sprak, verbaasde me een beetje. Twee jaar geleden speelde ik aan de zijde van Philippe Clement kampioen. En in het begin van dat jaar speelde ik ook een tijdje met Marek Spilar samen. Sollied is op het einde van het seizoen dan ook een beetje op zijn standpunt moeten terugkeren.”

“Ieder heeft ook zijn eigen kwaliteiten. Het zijn drie grote verdedigers, terwijl ik toch een beetje kleiner ben. Clement zal er altijd voor blijven gaan, ook al staat het 5-0. Aanvallend is hij ook veel sterker dankzij zijn lengte. Mij zal je bijna nooit in het strafschopgebied terugvinden bij een hoekschop of een vrije trap. Rozehnal is dan weer de verfijnde verdediger, Spilar degene die voor niets uit de weg gaat. Spijtig dat hij zo vaak geblesseerd is want hij is ongelooflijk goede verdediger die zekerheid en rust in de ploeg kan brengen.”

 

 

“Ik tekende net voor drie jaar bij in Brugge en voel me er gelukkig. Oostende ligt ook dichtbij en het bevalt me hier wel. Een transfer naar het buitenland zou ik in de toekomst misschien wel overwegen als er een goed aanbod komt. Maar het is niet zeker of ik er dan op inga. Ik wil niet weg om elders op de bank plaats te nemen en zo poen te scheppen. Mijn contract bij Club Brugge loopt binnen drie jaar af. Dan ben ik 28 en zien we wel hoe het verder loopt. Een volledige carrière bij Brugge zie ik ook wel zitten. Ik ben dan ook al jaren lang supporter van blauw-zwart en zal dat ook blijven als ik de club verlaat. Hier heb ik alles geleerd en de kans gekregen om me als voetballer te bewijzen.”

“Op het veld beleef ik de sfeer ook nog een beetje als supporter. Ik heb daar dan zelf ook nog tussen de ‘zware mannen’ gestaan hé. Tegen Anderlecht was de sfeer schitterend. Je hoort op voorhand dat de supporters een actie op touw hadden gezet. En je komt dan dat veld op terwijl er 27.000 man met zo’n vlaggetje staat te zwaaien ....In Ajax hadden we tijdens de Champions League ook al eens zoiets gezien. Prachtig gewoon. Het bezorgt je gewoon kippenvel. Het publiek is dan echt een 12de man.”

 

 

“Ik mijd ze liever. Twee jaar geleden had ik het gevoel dat ik gezocht werd. Er was iedere keer commentaar over mijn spelstijl, over de drie rode kaarten die ik op korte termijn kreeg ...  Het voorbije jaar kwam ik niet veel in de media-aandacht en dat wil ik ook graag zo houden. Ik zal de media zeker niet opzoeken. Versta me niet verkeerd. De pers is niet slecht en doet ook maar zijn werk. Ik heb respect voor hen, maar soms mis ik dat van hun kant. Respect moet van twee kanten komen.”

 

 

“Club heeft goede spelers rondlopen bij de jeugd. Maar het is om vast te stellen dat weinigen doorbreken in de eerste ploeg. Nu heb je alleen Cornelis en ikzelf. Het is spijtig dat Hans weggaat. Hij heeft alleszins bewezen dat hij zijn plaats hier waard is, maar hij heeft zijn keuze gemaakt toen hij langs de kant bleef. Nu heeft hij er ook wel een beetje spijt van. Al zal hij het bij Racing Genk wel waar maken. Dat Sebastian Hermans wil vertrekken is een eigen keuze. Hij heeft zeker de kwaliteiten, maar kwam door blessures niet veel aan spelen toe. Anders had hij zeker zijn kans gekregen.”

“De jongens die er nu aankomen zijn allemaal hele goeie spelers. Ze zullen eerst wel hun ogen goed de kost moeten geven en toezien hoe het er aan toegaat. En je moet rekening houden met de zware concurrentie bij Club Brugge. Vandelanoitte bijvoorbeeld is een heel goeie speler, maar zal als centrale verdediger veel tegenstand kennen. Sollied ziet hem trouwens eerder als rechtsback. Daar zal hij dan de strijd moeten aangaan met Olivier De Cock en Gunther Van Audenaerde.Ik heb ook al op die plaats gespeeld, Rozehnal ook. De concurrentie is groot.

 

“Ik heb er niets op tegen dat ze mij Bicky noemen. Ik verkies toch liever dat ze mij bij mijn gewone naam aanspreken. Die bijnaam is er trouwens gekomen dankzij de zoon van Eric Gerets. Waarom hij me Bicky noemde zou ik eigenlijk niet weten. De trainers noemen mij nu nog altijd zo. Twee jaar geleden was dit wel praktisch omdat we met twee Birgers, Van de Ven en ikzelf, in de kern zaten. Zo is het makkelijker om een onderscheid te maken. Nu word ik nog altijd zo aangesproken, maar ik maak daar geen probleem van.”

 

 

“Ik verkies eerder Duits en vooral Engels voetbal boven het Spaanse en Italiaanse. Die spelstijlen liggen mij ook veel beter. Maar voor de vakantie kies ik wel voor Spanje. Dit jaar gaan we trouwens naar Marbella. Het is er mooi weer en dat is altijd wel leuk voor de vrouw hé. In Engeland heb ik, net zoals zovele Club-supporters, altijd al een voorkeur voor Liverpool gehad. Maar het feit dat mijn ouders in 1978 erbij waren in Wembley tijdens de Europa Cup I-finale tussen Club Brugge en Liverpool zal er wel voor iets tussen zitten. Achteraf hebben ze nog veel verteld over deze memorabele wedstrijd. Liverpool wint dit jaar dus de finale van de Champions League tegen AC Milan.

 

 

“Varsenare, Oostende of Brugge? Voor alle drie de plaatsen heb ik wel een boontje. In Varsenare ben ik opgegroeid en ik heb er 17 jaar gewoond. Nu heb ik er nog altijd vrienden wonen. Het is ook daar dat ik mijn eerste stapjes in het voetballeven heb gezet. In Brugge wonen mijn ouders en heb ik ondertussen ook al veel vrienden gemaakt. Tenslotte Oostende. Ik heb er mijn vrouw leren kennen en het is hier ook zeer goed wonen als je kinderen hebt. We hebben een tuintje waarin ze kunnen spelen. Het is heel rustig. Je hebt de frisse zeelucht om af en toe eens uit te waaien. Ik voel me hier heel goed.”

 

 

“Naast het voetbal doe ik niet zoveel aan sport. Af en toe speel ik wel eens een partijtje tennis met mijn schoonvader. Zo kan ik tijdens het tussenseizoen mijn conditie een beetje onderhouden. Het is trouwens ook een mooie sport om naar te kijken. (Birger dwaalt met zijn ogen even af naar het televisiescherm waar Roland Garros op Sporza opstaat.) Ik kijk ook wel eens naar het wielrennen op TV. De Giro op dit moment kan me niet echt boeien. Geef mij maar de Ronde van Frankrijk. Voor motorcross ben ik ook wel te vinden. Mijn broer heeft zelf nog motorcross gereden. Als ik de tijd er voor vind, ga ik soms naar een wedstrijd kijken.”

“Met de kinderen breng ik ook veel tijd door. Ik heb dan ook veel vrij. Het is een heel groot plezier om met hen bezig te zijn. Maar als ik dan in het buitenland ben voor een Europese wedstrijd of een stage, dan mis ik ze echt wel.”