Analyse Seizoensanalyse Sporting Charleroi

Bij aanvang van het seizoen was Charleroi voor vrijwel iedereen een potentiële daler. Het had immers enkele sterkhouders, waaronder Dufer verkocht en slechts enkele onbekende jonge talenten weten binnen te halen. Het duurde echter tot de vierde speeldag vooraleer Charleroi, tegen Club Brugge, verloor. 

Het handelsmerk van de Karolo’s was ongetwijfeld de sterke organisatie. Met Lacquait had het dan ook nog één van de beste doelmannen van onze competitie in onze rangen. Met enkele fraaie overwinning, plaatsten de zebra’s zich halverwege op een mooie derde plaats.

 

Ook na de winterpauze ging Sporting Charleroi op haar elan door. Zo ging het op de 22e speeldag een puntje rapen op het veld van Club Brugge (1-1). Door dit knappe gelijkspel wisten de Karolo’s tegen de top 4 punten te rapen. In de heenronde wisten ze immers zowel Standard, Anderlecht als Genk te verslaan. 

Ook opvallend is de ontwikkeling van Izzet Akgül. De jongeling ontpopte zich na de winter tot een echte killer. Hij had aanvankelijk moeite met het niveau in eerste klasse, maar tijdens de tweede helft van het seizoen speelde hij vlot het verschil met derde nationale dicht.  De ex-speler van Namen werd zelfs clubtopscorer met 9 doelpunten. 

Via sterke collectieve prestaties en het uitstekende keeperswerk van Bertrand Lacquait, bleef Charleroi constant in de top 5 – top 6 hangen op enkele puntjes van een Europese plaats. Dat Europees ticket was echter geen doel op zich. De Zebra’s wilden echter voortdurend Standard en Genk opjagen. Dat lukte ze echter knap tot de 32e speeldag, waar ze thuis met 1-2 tegen Brussels verloor.

 

Charleroi had slecht 1 dieptepunt. Het werd namelijk vroegtijdig uitgeschakeld in de beker na een robbertje schelden met Lierse. Zo won het thuis nog wel de tumultueuze heenmatch met 3-1. Maar die partij werd ontsierd doordat Lierse in de reserve-uitrusing van Charleroi moest spelen wat niet in goede aarde viel bij de Lierse – spelers. In de terugwedstrijd gingen de Zebra’s met 2-0 onderuit waardoor ze een mooi seizoen niet met een prijs wisten af te sluiten.

 

Dankzij deze knappe prestatie leeft het voetbal opnieuw in het zwarte land rond Charleroi. Zo zagen de Carolo’s hun toeschouwersaantal met 2000 toenemen, tot gemiddeld 11 000 per wedstrijd. Ook wisten ze hun financieën mooi in evenwicht te houden. 

Nu dromen ze al om met enkele gerichte aankopen nog een stapje voorwaarts te zetten om zo volgend jaar misschien wel de deur naar Europa open te breken.