Analyse Seizoensanalyse Anderlecht

 

 

Bij de start van de competitie leek het plannetje van Van Holsbeeck gelukt te zijn: de goudhaantjes Kompany, Wilhelmsson, Baseggio en Aruna bleven bij Anderlecht, en na een lange, harde strijd met Brugge en Standard werd international Mbo Mpenza ter versterking binnengehaald. Voor de linkerflank werd de Fransman Fabrice Ehret aangetrokken, ter vervanging van de geblesseerde Kolar.

De kern was versterkt, de beloftes aan de supporters waren dus ingevuld: een prijsstijging van de abonnementen (tot 20%) leek gerechtvaardigd met het oog op zulk een veelbelovend seizoen...

 

 

 

De confrontatie met de werkelijkheid was hard: terwijl Anderlecht het seizoen ervoor alle uitmatchen won, ging het nu al op de eerste speeldag ten onder bij Moeskroen (2-0). Meteen was ook al het eerste teken te zien van een kanker die Paars-Wit een jaar lang zou teisteren: bij het eerste Henegouwse doelpunt ging doelman Zitka zeker niet vrijuit...

 

Veel tijd om te treuren om het eerste puntenverlies had Anderlecht niet, want enkele dagen later volgde al de heenmatch uit de dubbele confrontatie tegen Benfica. Ook daar liep het mis: Zahovic zorgde er met een heerlijk doelpunt voor dat de Brusselaars in de return minstens twee keer moesten scoren om van de vetpotten van de Champions League te kunnen genieten.

 

Terwijl West-Bromwich Albion alsnog aan de mouw van Aruna trok, werden Sint-Truiden (2-1) en Beveren (0-1) relatief eenvoudig geklopt. Het zelfvertrouwen leek net op tijd terug te zijn om Benfica opzij te zetten. En zo geschiedde: een schitterende Aruna knalde Anderlecht met twee doelpunten voorbij de Portugezen (3-0) richting Champions League.

 

Paars-Wit leek terug op het goede spoor gekomen, maar het licht aan het einde van de tunnel bleek een aanstormende trein te zijn: Aruna vond dat hij na z’n glansprestatie alsnog een lucratieve transfer richting Premier League verdiende. Anderlecht hield het been stijf, Aruna vluchtte naar z’n thuisland. Manager Van Holsbeeck slaagde er uiteindelijk toch in de Ivoriaanse parel in België te houden, maar de Aruna van 2003 kregen we nog slechts zelden te zien.

 

In de competitie leek intussen alles gesmeerd te lopen: overwinningen tegen Gent (2-0), Oostende (1-3) en Lierse (5-1) zorgden voor een 15 op 15 en een tweede plaats net achter leider Club Brugge. Eind september liep het echter mis: opnieuw in Henegouwen ging Anderlecht deze keer onderuit bij Charleroi (2-1). Met dank aan Tristan Peersman, in de ploeg gekomen na opnieuw een flater van Daniel Zitka in Valencia.

 

Bij de aanloop naar de eerste topper van de competitie, begon het stilaan warm te worden onder de stoel van Hugo Broos: hoewel Anderlecht zich herpakte tegen Cercle (5-2) en Brussels (0-1) en zo in het spoor van concurrent Club bleef, werd de vernedering in de Champions League er met een 0 op 9 niet minder op.

Ook het voetbal in de eigen competitie was niet om over naar huis te schrijven: een overwinning thuis tegen Racing Genk was noodzakelijk om Anderlecht op titelkoers te houden, en om de rust te bewaren. Tien minuten voor tijd zag het er slecht uit voor Broos: Engelaar zorgde er bijna op z’n eentje voor dat Genk met 1-2 leek te gaan winnen. De ingevallen Gerk en Aruna zorgden in extremis nog voor de ommekeer: 4-2 voor Anderlecht. Een crisis was bezworen.

 

De week erna ging het echter opnieuw fout: alweer een flater van Peersman, alweer puntenverlies van Anderlecht (2-2 tegen Lokeren). De beruchte plofbal zorgde voor een uiterst moeizame overwinning tegen La Louvière (2-1), maar een speeldag later kregen de troepen van Hugo Broos geen hulp van de bal: Standard bleek te sterk (1-0). 0 op 12 in de Champions League, 7 punten achterstand op leider Club, geen enkele wissel op Standard... Broos leek te wankelen, en stond voor een reeks wedstrijden van de laatste kans: puntenverlies in de laatste vier wedstrijden van de heenronde zou een einde breien aan de titeldromen, en zou tegelijkertijd het lot van de trainer bezegelen.

 

Maar zo’n vaart liep het niet: nadat Westerlo (4-0) en Germinal Beerschot (0-1) werden geklopt, smeerde een sterk spelend Anderlecht fiere leider Club Brugge het eerste verlies van het seizoen aan (2-1). Paars-Wit volgde opnieuw op slechts vier punten van Club: de competitie leek opnieuw spannend te gaan worden.

 

In de winterstop werd het Anderlechtse Moeskroen-legioen verder uitgebreid: na Jestrovic, Vanderhaeghe, Broos en Zewlakow, mocht nu ook Christophe Grégoire een paarse outfit aanpassen, ter vervanging van een tegenvallende Ehret.

 

Nadat eerst Moeskroen vlot werd opzijgezet, volgde eind januari de zoveelste opdoffer. Op Sint-Truiden (2-2) ging Peersman opnieuw in de fout: de Anderlecht-keeper zag het niet meer zitten, en vroeg zelf om tijdens de rust te worden vervangen. De week erna werd nog wel gewonnen van Beveren (5-2), maar de bekeruitschakeling tegen Genk, de 0-0 draw bij AA Gent en de 11 punten achterstand op leider Club waren de doodssteek voor coach Hugo Broos: voor het eerst in z’n carriere werd de ex-trainer van ondermeer Moeskroen en Club Brugge ontslagen.

Assistent Vercauteren werd hoofdcoach, bijgestaan door Glen De Boeck, die een einde maakte aan z’n spelersloopbaan, geteisterd door blessures.

 

 

 

De verhoopte ommekeer leek eerst op een fiasco uit te draaien: in eigen huis werd voor het eerst verloren, van staartploeg Oostende dan nog (0-1), en een week later raakte Anderlecht ook niet voorbij Lierse (1-1). Anderlecht stond nu pas derde, op maar liefst 17 punten (met wel twee wedstrijden minder) van de leider. De titeldromen waren over, zelfs de strijd om de tweede plaats beloofde lang en moeilijk te gaan worden.

 

Maar toen leek alles plots wel te lukken. Een reeks van vijf overwinningen op een rij, tegen Charleroi (3-0), Cercle Brugge (1-3), Brussels (3-0), Racing Genk (2-4), en Lokeren (2-0) bracht Anderlecht plots opnieuw tot op slechts 4 punten van de eerste plaats.

De Paars-Witte opmars werd echter gestuit in La Louviere: tegen (de A-ploeg van) de Wolven werd 1-1 gelijkgespeeld, waardoor Anderlecht de kans verkeek om tot op 2 punten van Club Brugge te naderen. Nadat Standard met bij wijlen wervelend voetbal werd geklopt (3-2), geraakten de Brusselaars de week erna niet voorbij het Westerlo van “de Caje” (2-2). De kloof met de leiders bedroeg opnieuw 8 punten, met nog slechts drie speeldagen te gaan.

 

Door de overwinning tegen Beerschot (3-0) en het gelijkspel van Brugge bij Bergen, zou de klassieker Club Brugge-Anderlecht voor de definitieve beslissing te gaan zorgen. De thuisploeg kwam snel op voorsprong, Anderlecht was een schim van de ploeg die een achterstand van bijna 17 punten ophaalde. Na de gelijkmaker ging Zitka onmiddellijk weer in de fout, en hoewel Jestrovic de stand opnieuw in evenwicht bracht en Anderlecht enkele keren dichtbij de winning goal kwam, bleef het 2-2, en moesten Zetterberg en co leidzaam toekijken hoe de aartsrivaal de titel vierde. De overwinning tegen Bergen (2-1) op de laatste speeldag was enkel nog voer voor de statistieken.

 

 

 

Bij de start van het seizoen koos Broos in laatste instantie voor Zitka als eerste keeper. Peersman reageerde hysterisch, en legde zo zichzelf en z’n directe concurrent veel druk op. Teveel, bleek later. Beide keepers blunderden met de regelmaat van de klok en kostten hun ploeg een pak punten. Het contrast met de betrouwbare Brugse Butina was enorm.

 

Met Jan Van Steenberghe tussen de palen vielen er geen dwaze doelpunten meer, alhoewel ook hij zich niet altijd van z’n zekerste kant liet zien.

Door de blessures van Tihinen en De Boeck, moest Anderlecht beroep doen op Lamine Traore. De Afrikaan bleek echter niet de klasse te hebben om op het hoogste niveau mee te draaien. Pas bij de terugkeer van Tihinen werd de Anderlecht-verdediging secuurder. De sobere en ervaren Fin toonde dat hij de ideale partner van Godenkind Kompany is. Deze laatste, die in de heenronde moeilijker kon uitblinken dan vorig seizoen door het ontbreken van een regulerende en rustgevende factor naast zich, kwam naast Tihinen en onder Vercauteren opnieuw tot volle bloei.

 

Terwijl Deschacht een uitstekend seizoen 2003/2004 speelde, was het dit jaar een pak minder. Waren het privé-problemen, was het tenonder gaan met de rest van de ploeg, of was het een gebrek aan concurrentie op de linksback, wie zal het zeggen: mooi om zien was het allemaal niet. Ook op rechts liep het niet van een leien dakje: Zewlakow kon nog op geen enkel moment zijn transfer naar Anderlecht verantwoorden. Ook Vanden Borre was wisselvallig: schitterende matchen werden gevolg door wanprestaties. Jeugdige onervarenheid wellicht.

* Middenvelders

 

Terwijl Wilhelmsson op rechts incontournable en onmisbaar bleek, sukkelde Anderlecht onder Broos een hele tijd op de linksmidden-positie: Kolar was out, Ehret kampte met blessures, Wilhelmsson verloor er de helft van z’n capaciteiten. Grégoire kwam, maar overtuigde niet. Met de komst van Vercauteren en het veranderen van systeem, loste het probleem zichzelf op.

 

Centraal was Zetterberg de vaste waarde. Vooral in de eerste seizoenshelft kon de Zweed moeilijk overtuigen, maar ook concurrent Baseggio bleek niet in staat de ontspoorde Anderlecht-trein opnieuw op de sporen te krijgen. Onder Vercauteren verdween “Walt” volledig uit beeld.

 

Naast Zetterberg stond eerst Hasi, later Vanderhaeghe, wiens terugkeer voor een extra injectie werkkracht zorgde, iets wat Anderlecht tot dan vaak ontbeerde. De ervaren Vanderhaeghe kon echter ook niet voorkomen dat Paars-Wit het in het competitieslot bij momenten liet afweten door een gebrek aan concentratie en motivatie.

 

Aruna was slechts een schim van de speler die een groot aandeel had in de titel van vorig seizoen. De Ivoriaan wilde weg bij Anderlecht, en leek mentaal gebroken toen hem een transfer werd geweigerd. Naast hem zagen we enkele keren Mpenza, die nooit een onvergetelijke indruk naliet, en niet in de buurt kwam van z’n vooropgestelde 15 doelpunten. Al moet gezegd worden dat Mbo ook regelmatig vanop rechts moest opereren.

Dé spits van Anderlecht was Nenad Jestrovic. De Joegoslaaf werd uiteindelijk alsnog Belgisch topschutter, hoewel hij slechts in iets meer dan de helft van de matchen kon starten.

 

 

 

Het hoofddoel van manager Van Holsbeeck wordt opnieuw het behouden van de toppers: Kompany krijgt een mooi nieuw contract, Wilhelmsson zal waarschijnlijk nog volgen. Het tijdperk Aruna lijkt ten einde, en ook Baseggio lijkt z’n laatste dagen bij Anderlecht te slijten.

 

In doel lijkt Daniel Zitka nog een kans te krijgen. Ondanks zijn mindere seizoen mocht de Tsjech toch een contractverlenging tekenen. Een mooier signaal van vertrouwen kon de doelman zich warschijnlijk niet wensen. Peersman lijkt op zoek te mogen gaan naar een nieuwe club, Van den Noortgaete is al weg: de komst van een nieuwe doelman behoort tot de mogelijkheden. De naam van nationale doelman Silvio Proto valt de laatste dagen steeds uitdrukkelijker.

 

Achteraan ligt het moeilijker: half Europa hengelt naar de diensten van Kompany, Tihinen gaat z’n laatste contractjaar in en wil niet bijtekenen. Blijven ze, dan is er geen probleem. Zoniet moet Anderlecht nog snel op zoek naar minstens één ervaren centrale verdediger. De Man en Vanden Borre kunnen de plaats van Kompany innemen, maar ze hebben ongetwijfeld nog nood aan een ervaren partner. Hetzelfde kon gelden voor aanstormend talent Timothy De Rijck, maar de jonge Belg ziet zichzelf vreemd genoeg eerder speelkansen krijgen bij Feyenoord, en zal misschien wel gebruikt worden als pasmunt bij een transfer van Bart Goor.

 

Op de flanken vormt vooral de linksback een probleem: Deschacht ontgoochelde. De rechtsvoetige Zewlakow, die werd binnengehaald als concurrent voor Deschacht, lijkt tegenwoordig enkel nog in de running voor de rechtsback-positie.

Rechts is er minder reden tot zorgen: Zewlakow, Vanden Borre, en ook Junior en De Man kunnen fungeren als rechtsachter. Toch werd ook nog Laurent Delorge aangetrokken voor de rechterflank. Over versterking voor de linkerflank blijft het akelig stil, en als we manager Van Holsbeeck mogen geloven wordt er enkel nog uitgekeken naar één of meer centrale verdedigers.

 

Bij het overlopen van de kern blijkt onmiddellijk dat Anderlecht met een overtal aan centrale middenvelders zit: Vanderhaeghe, Hasi, Junior, Tioté, De Man, Lovre, Kompany en Vanden Borre voor de controlerende plaatsen en Zetterberg, Baseggio, Gerk en Maarten Martens voor de meer aanvallende posities. Met nu ook Mitu voor die positie, lijken de plaatsen daar erg duur te gaan worden.

 

De flanken zijn voldoende bezet: Gregoire, Kolar, Ehret en Martens op links, Wilhelmsson, Legear, Lovre, Delorge en Mpenza op rechts. Toch trekt Anderlecht nog aan de mouw van oud-speler Bart Goor, die het niet meer naar z’n zin heeft bij Feyenoord en een terugkeer naar Paars-Wit best ziet zitten.

 

Het grootste probleem voor volgend seizoen zal de vervanging van Aruna worden: Mpenza lijkt te licht om mee naar Europa te trekken, Iachtchouk is extreem blessuregevoelig, Zane is een groot vraagteken. Een nieuwe spits was dus logischerwijs de absolute prioriteit bij Anderlecht, en de man die Dindane moet doen vergeten heet Serhat Akin. Vraag is of de Turkse international, op een zijspoor beland bij Fenerbahce, aan de hoge verwachtingen kan voldoen.

 

De transfer van Delorge, het hengelen naar Goor en het gebrek aan interesse in een linksback, wijzen erop dat Vercauteren volgend seizoen wel eens in een 3-4-3 zou kunnen gaan spelen, waarbij Vanden Borre of Delorge rechts, en Goor of Kolar links op het middenveld geposteerd zullen worden. Het huiswerk voor volgend seizoen lijkt dan al klaar voor Anderlecht, al valt wel het gebrek aan linksvoetige aanvallers onmiddellijk op. Komt er voor de spits misschien nog een linksvoetige grote naam?

 

 

... maar altijd leuk: enkele statistiekjes!

 

1) Deschacht     33 – 2929 min

2) Wilhelmsson     32 – 2802 min

3) Kompany     31 – 2779 min

4) Aruna     28 – 2370 min

5) Zetterberg     25 – 2177 min

 

1) Traore     20

2) Iachtchouk     20

3) Ehret     18

4) Lovre     17

5) Baseggio     15

 

1) Jestrovic     18

2) Aruna     14

3) Zetterberg     8

 

1) Wilhelmsson      9

2) Zetterberg     9

3) Mpenza     4

 

1) Jestrovic     21

2) Zetterberg     17

3) Aruna     17

 

1) Jestrovic      95