Column Waarom kan voetbal geen feest zijn?

 

Net als afgelopen zaterdag ging ik naar het Wereldkampioenschap – 20 jaar kijken. Afgelopen zaterdag speelden Nederland en Nigeria voor een plaatsje binnen de laatste vier. Na een ongelooflijk spannende match ging Nigeria door.

Maar wat me nog het meeste bijbleef was de prachtige sfeer die in en om het stadion heerste. Hele families, kinderen, ouders, grootouders, …, werkelijk iedereen ging uitgerust in de kleuren van zijn favoriete land naar de wedstrijd kijken. Voor aanvang van de partij verbroederde beide supportersgroepen tot één grote familie. Dat was echt een volksfeest waar jong en oud van genoot.

 

De halve finale tussen Nigeria en Marokko stond in schril contrast met de vorige partij. Al voor aanvang van de wedstrijd hing er een grimmige sfeer. De enkele tientallen opgekomen Nigeriaanse fans durfden zich nauwelijks kenbaar te maken tussen de vele duizenden Marokkaanse jongeren. Al voor de partij viel me op dat de Nederlandse politie slechts in minimale bezetting aanwezig was, ondanks signalen uit Utrecht, waar de Marokkanen het eerder al bond hadden gemaakt.

In het stadion was het zowaar nog erger. Met honderden verdrongen de Marokkaanse “fans”, hele Nederlandse families. Zonder schroom verklaarden zij het Parkstad Limburg stadion tot hun terrein. Iedereen die geen banden met Marokko had, moest maar een ander plaatsje opzoeken.

 

Ik hoopte dan ook stil dat de wedstrijd vlug zou beginnen, in de veronderstelling dat ze wat zouden bedaren, maar dat was ijdele hoop. De Marokkaanse toeschouwers toonden totaal geen respect voor hun Nigeriaanse opponenten. Zelfs aanmaningen van de stadionspeaker hielpen niet. Naarmate de wedstrijd vorderde, en ik een ander ( rustiger ) plaatsje had opgezocht, kon ik eindelijk van de toch wel mooie partij genieten. Het enige storende was de voortdurende aanwezigheid van wietgeuren in de hele tribune.

 

Nigeria kwam op het halfuur verdiend op voorsprong. Meteen het signaal voor de Marokkaanse fans om het veld met allerlei drankvoorwerpen te bestoken. Voor de rust werd er niet meer gescoord. Tijdens de pauze mochten we genieten van een optreden van een bekende Nederlandse rapper. Die had de grimmige sfeer ook in de mot, want hij maande de supporters in zijn teksten aan tot respect en kalmte.

 

De tweede helft was sportief gezien beter dan de eerste. Het was een vrij aangename partij om volgen, tot de 2-0 tenminste. De talrijke Marokkaanse toeschouwers bestookten wederom het veld met allerlei projectielen. En weer moest de stadionspeaker, tevergeefs, tussenkomen. Maar ook de Marokkaanse spelers lieten zich ophitsen. Tot tweemaal toe lieten ze zich op onsportief natrappen betrappen. 

Nadat Nigeria nog een derde doelpunt wist te maken, was het hek helemaal van de dam. Over heel het stadion ontstonden relletjes. Zitjes, vulbakken, en allerlei prularia werden op het veld gegooid. Enkele tientallen Marokkaanse toeschouwers bestormden één voor één het veld. Gelukkig werden zij allemaal aangehouden.

Nadat ze hun frustratie op het stadion en de steward hadden uitgewerkt, keerde de rust terug. De meeste Nederlandse supporters werden feitelijk verplicht om een twintigtal minuten in het stadion te wachten tot de situatie min of meer genormaliseerd was.

 

De plaatselijke steward vertelde me dat ze dit in hun vijftienjarige carrière nog nooit hadden meegemaakt. Zelfs een Nederlander die een klein Nigeriaans vlagje op zijn gezicht had getekend, moest met een gekloven wenkbrauw verzorgd worden.

 

Allemaal erg triestig. Zulke zaken horen nu eenmaal niet op een voetbalveld thuis. Ook heel spijtig voor de toch vele gezinnen die wilden genieten van een wedstrijdje voetbal. Wat moeten die ouders hun kinderen vertellen? Dit hoort bij voetbal? Het is toch niet normaal dat mensen met de daver om het lijf in de tribune moeten zitten.

 

Nee, voor mij moet de Fifa hier paal en perk aan stellen en ten eerste met een straf communiqué naar buiten treden. Want voetbal is een feest en moet altijd een feest blijven.