Grote broer ManU viert mee in Antwerpen

Antwerp bestaat dit jaar 125 jaar. De oudste club van het land laat dit heugelijke feit natuurlijk niet ongemerkt voorbij gaan. Het hoogtepunt van de verschillende vieringen zal de galawedstrijd zijn die “the Great Old” op 3 augustus in het eigen Bosuilstadion speelt tegen het roemrijke Manchester United. Hiermee wil Antwerp niet enkel de verjaardag, maar ook de band tussen beide clubs in de schijnwerpers zetten. Een mooie gelegenheid dus om eens terug te blikken op zes jaar samenwerking.

 

Het seizoen 1997-98 werd geen pretje voor Antwerp. Een zwakke spelerskern, stadionperikelen en de nodige pech. Dit alles leidde uiteindelijk tot de degradatie. Een bittere pil, na 28 opeenvolgende seizoenen in de hoogste klasse. Toch was het niet al enkel kommer en kwel op de Bosuil. De club had inmiddels een samenwerkingsverband met het grote Manchester United bereikt. Een samenwerking waarop ze natuurlijk zeer trots konden zijn. Manchester United verbond zich ertoe om jonge talenten, die nog te kort kwamen voor de A-kern van de Mancunians, aan Antwerp uit te lenen. In de competitieve tweede klasse konden ze verder groeien tot ze klaar waren voor de doorstroming naar de het eerste elftal.

 

De eerste jongens die de stap naar Antwerpen maakten, waren Danny Higginbotham en Ronnie Wallwork, later nog vervoegd door Jamie Wood. Vooral verdediger Higginbotham groeide uit tot een gewaardeerde kracht in een Antwerpploeg, die na een slechte seizoensstart op een zucht van de titel strandde.

 

Wallwork en Higginbotham lieten zich spijtig ook in minder positieve zin opmerken. Antwerp speelde hun laatste match van het seizoen 98-99 tegen La Louvière. Dit was een belangrijke wedstrijd omdat Antwerp bij winst terug naar eerste klasse kon promoveren. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen en de teleurstelling na het uiteindelijke verlies groot. Wallwork en Higginbotham verteerden dit verlies slecht en gingen na de match scheidsrechter Ancion te lijf. In eerste instantie werden de kemphanen zwaar gestraft, levenslange schorsing, maar interventie van hogerhand bracht de straffen uiteindelijk terug tot een schorsing van één jaar. Hoewel dit incident niet goed te praten valt, toont het toch aan dat deze jongens gemotiveerd en met de nodige ‘fighting’ spirit (zelfs letterlijk dus) voor Antwerp kwamen spelen.

 

In 1999 won Manchester United de Champions League. RAFC begon die zomer met frisse moed aan de voorbereidingen voor een nieuw seizoen. The “Great Old bracht een sterke ploeg op de been, met slechts één doel voor ogen: terugkeer naar eerste klasse. De grote Engelse broer deed hierbij een duit in het zakje. George Clegg, Kirk Hilton en Luke Chadwick kwamen de gelederen versterken. Het zou vooral  â€˜Super’ Chadwick zijn die zich met zijn vaardigheid de supportersharten veroverde en een stevige bijdrage leverde tot de uiteindelijke promotie van de Roodwitten.

 

In 2000 trad Antwerp dus opnieuw aan bij de grote jongens. De proefperiode van Luke Chadwick was zodanig meegevallen, dat deze verlengd werd. Ook op het hoogste Belgische niveau wist hij de sterke lijn door te trekken. Na enkele maanden werd hij zelfs opgenomen in de A-kern van United, waar hij overigens nog enkele sterke wedstrijden afwerkte. Na het vertrek van Chadwick, kreeg het spel van Antwerp een meer defensief accent, waarmee het behoud probleemloos werd verzekerd. In die verdediging stond ook de lange Ier John O’Shea, die niet direct een onuitwisbare indruk naliet bij Antwerp, maar zich later wél als enige van de jonge mancunians wist door te zetten in de A-kern van Manchester.

 

Het tweede seizoen werd lang en grauw zonder de uitstekende prestaties van het vorige seizoen. Dit werd nog benadrukt door een zwakke lichting uit Manchester. Niemand van het trio Alan Tate, Neil Wood en doelman Paul Rachubka wist zich in de kijker te spelen.

 

Een nieuw hoofdstuk in de samenwerking werd geopend in 2002. De Mancunians begonnen nu ook buiten Europa naar jonge beloften te speuren. Maar over het kanaal geldt een streng arbeidsreglement. Een stageperiode bij Antwerp bood hiervoor een uitweg. Zo maakten Arthur Gomez en de Qatari Abdulrahman Hussain als eersten van deze nieuwe lichting deel uit van de ploeg in het seizoen 2002-2003.

 

Het bleek geen onverdeeld succes, en dus bleef voor alle zekerheid ook de Engelse piste behouden. De jonge talenten David Fox en Colin Heath, en de Togolees Souleymane Mamam startten met Gomez en Hussain het seizoen 2003/04. In de kern bestond weinig samenhang waardoor geen enkele van de vijf aanwinsten z’n draai kon vinden. De Engelsen keerden snel terug huiswaarts, en werden vervangen door landgenoten Phil Bardsley en Eddie Johnson. 

Ook de zo goed als onontgonnen (en commercieel erg interessante) Chinese markt werd aangeboord, met Fangzhuo Dong. Johnson scoorde vele goals en bracht nog wat hoop in bange dagen, maar ook hij kon de degradatie van een zwak Antwerp niet voorkomen.

 

Afgelopen seizoen wees uit dat niet alleen de club Antwerp verzwakte, ook de samenwerking begon te tanen. Geen Engelsen meer uit Manchester en problemen in en rond de ploeg zorgden ervoor dat de de twee overgebleven spelers op leenbasis, Dong en Gomez, slechts een beperkt rendement haalden.

 

De galamatch in het Bosuilstadion op 3 augustus aanstaande, biedt een mooie gelegenheid om de samenwerking terug nieuw leven in te blazen. We hopen dat naast de samenwerking ook de club met het stamnummer 1, R Antwerp FC, weer op het goede spoor terecht komt.

Fangzhuo Dong (CHN), Souleymane Mamam (TOG)