De one-man-show van Ancion

Na De Mediaweek en Terugblik op de Week heeft Voetbalkrant.com er weer een nieuwe rubriek bij. Vanaf vandaag presenteren wij u elke week De Wedstrijd, waarin we in het verleden van één van de interessantste wedstrijden van die week duiken. We trappen af met Westerlo – Racing Genk. De echte fans voelen het al aankomen: we keren terug naar 7 augustus 1999, toen beide ploegen in het Kuipje elk zes keer scoorden.

Westerlo had op die zaterdagavond de eer om als eerste regerend landskampioen Genk te ontvangen. De 6-6 uitslag had uiteraard niemand verwacht, maar dat het een leuke wedstrijd kon worden, wisten de thuissupporters maar al te goed. In de vorige jaargang hadden beide teams ook al voor spektakel gezorgd, door in het Kuipje 5-5 gelijk te spelen. Bovendien zat Westerlo op dat moment in een goede vorm, met onder meer winst tegen Eendracht Aalst in de Ligabeker. Dat kon niet van Racing Genk gezegd worden. De troepen van Jos Heyligen hadden er een desastreuze voorbereiding opzitten, met als summum de Europese uitschakeling tegen het nietige Maribor. In Slovenië slikten de Limburgers maar liefst vijf doelpunten.

Eigenlijk stonden er die avond drie ploegen op het veld. Naast Westerlo en Genk had ook scheidsrechter Armand Ancion een stevige vinger in de pap. Ancion, toen nota bene de nummer één van België, floot in totaal maar liefst vijf strafschoppen en eenenvijftig overtredingen. Dat de man graag kaarten uitdeelde, werd die wedstrijd nog eens bevestigd, want in totaal trok hij zestien kaarten, waarvan vier met de rode kleur.

Van minuut één af verloor Ancion de controle over de wedstrijd. Na amper acht minuten resulteerde dat al in een strafschop voor Genk. Branko Strupar zette zich achter de bal en aarzelde niet. Het Genkse feestje duurde echter niet lang, want de scheids dacht iets goed te moeten maken en schonk Westerlo nog geen tien minuten later de gelijkmaker. Toni Brogno bracht de thuisploeg vanop de stip weer op gelijke hoogte.
Ook het derde doelpunt was een penalty, opnieuw van de voet van Branko Strupar. Het vierde en laatste doelpunt van de eerste helft werd iets voor het halfuur gescoord door Pelic, meteen ook het eerste velddoelpunt van de wedstrijd. Uiteindelijk zou Ancion de eerste helft afsluiten met rode kaarten voor Schaessens en Delbroek

Tijdens de rust hadden de supporters genoeg gesprekstof voor de rest van het seizoen. Enkelen van hen verlieten zelfs het stadion, luid gesticulerend over het niveau van 'den arbiter'. “Jongens stop ermee, die mens heeft gedronken”, liet een kritische thuissupporter zich ontvallen. Wat ze niet wisten, was dat het ergste nog moest komen...

Het begon met de 3-2 van Pelic. Westerlo speelde op dat moment nochtans met negen tegen tien, want Thans had vlak na de rust de derde rode kaart van de match gekregen. In de 56e minuut maakte Brogno er zelfs 4-2 van. “Tijd om er terug spanning in te brengen”, moest de scheidsrechter gedacht hebben, want in de 66e minuut floot hij zijn vierde penalty van de match. Strupar kreeg zo de kans om zijn unieke penalty-hattrick te vervolledigen.
En dan nog was het niet gedaan. Via doelpunten van Oulare en N'Sumbu kwam Genk zelfs op 4-5. Ancion gunde de Limburgers die voorsprong niet en wees voor de vijfde maal die avond naar de stip. Ook Brogno kon zo zijn hattrick meepikken.

Genk had er niet genoeg van en kroop – ondanks een rode kaart voor Van Geem - vier minuten voor tijd opnieuw op voorsprong. Thórdur Gudjónsson leek met dat doelpunt de man van de match te worden, maar in de vierde minuut van de blessuretijd scoorde Brogno zijn vierde treffer en meteen ook de 6-6. Het betekende het einde van de belachelijkste wedstrijd en wellicht ook “de grootste one-man-show uit de Belgische voetbalgeschiedenis”, zoals Genk-trainer Jos Heyligen het zo mooi wist te verwoorden.

De gevolgen voor Ancion waren niet van de minste. De Belgische nummer één werd genadeloos afgemaakt in de pers. Spelers en trainers lieten zich ook niet onbetuigd. “Zo'n scheidsrechter kwam ik zelfs in Afrika niet tegen”, liet Oulare zich ontvallen. Ook Besnik Hasi deed zijn verhaal: “Twee keer werd er een penalty tegen mij gefloten. Brogno zei zelfs Ik ga vallen en het zal penalty zijn. Wat kan je daar tegen doen? Gelukkig is de sfeer nooit vijandig geworden tussen de spelers. Voor hetzelfde geld krijg je met zo een scheidsrechter een ware veldslag.”
Gudjónsson kon de mening van zijn ploegmaats alleen maar beamen: “Dit was een wedstrijd tussen drie ploegen. Twee ploegen die er beiden een mooie wedstrijd van probeerden te maken, plus een derde ploeg die de twee andere ploegen het voetballen wou beletten. Dan wordt het moeilijk, die derde ploeg heeft de match kapotgemaakt.”

Zelfs scheidsrechtersbaas Jean-Claude Jourquin schaamde zich voor de arbitrale prestatie: “Ik moet toegeven dat ik hoop dat dit geen voorbeeld is voor de rest van de competitie. Ancion krijgt wellicht wat rust.”
Die rust kwam er ook. Ancion mocht enkele weken niet in de Belgische competitie fluiten en werd ook een Europees duel ontnomen. Nadat hij heel even opgevist werd door de Uefa, kwam er in 2000 een zoveelste rel rond de arbiter. Ancion blunderde opnieuw in de wedstrijd Moeskroen – Charleroi en werd uiteindelijk gedegradeerd naar vierde klasse. Toch kwam Ancion nog boven water. Na een hele procedureslag mocht de man weer fluiten in eerste. Ondertussen liet hij in een landelijk tijdschrift wel noteren dat hij al van kindsbeef af een grote supporter van Anderlecht was, wat uiteraard opnieuw een relletje veroorzaakte. Uiteindelijk stopte hij in 2004 met fluiten.

Of Westerlo – Genk ook dit keer zo spectaculair wordt, valt te betwijfelen. Tenzij scheidsrechter Claude Bourdouxhe vanavond zijn ex-collega achterna wil natuurlijk...