Analyse Het seizoen van de kampioen: FC Barcelona

Het is zover.  Al maandenlang twijfelde niemand er nog aan dat Barcelona een tweede opeenvolgende landstitel zou pakken, de vraag was alleen wanneer dat zou gebeuren.  Met bij wijlen schitterend voetbal en dankzij een grote regelmaat pakken de Catalanen de titel. Terwijl de concurrenten Osasuna, Valencia en Real Madrid elk om beurt door een vormcrisis gingen, kende Barcelona alleen in februari en eind maart, eens de titel hen niet meer kon ontglippen, een klein dipje.  Het is dan ook typerend voor dit seizoen dat Barça zekerheid over de titel verwierf dankzij puntenverlies van Valencia.  Het seizoen van de nieuwe landskampioen kan u hieronder maand per maand opnieuw beleven. 

 

 

FC Barcelona kende een rustige voorbereidingsperiode.  Er vielen geen noemenswaardige buitengaande transfers te noteren en ook in de andere richting bleef het rustig.  Alleen Van Bommel en Ezquerro waren nieuw in de kern van Rijkaard.  De Bask zou nooit doorbreken en ook Van Bommel heeft nog geen basisplaats kunnen veroveren.  Belangrijker was misschien wel de terugkeer van een volledig fitte Larsson. 

In de aanloop naar het nieuwe seizoen pakte Barça al een eerste trofee.  De Catalanen versloegen ondanks een nederlaag in de terugwedstrijd in de Supercup bekerwinnaar Real Betis.  In Sevilla had Barcelona met een overtuigende prestatie de wereld al laten zien dat zij opnieuw de te kloppen ploeg zouden worden dit seizoen. 

 

 

De titelverdediger begon niet al te best aan het nieuwe seizoen.  Op het veld van nieuwkomer Alavés kwam Barcelona niet verder dan een scoreloos gelijkspel.  Twee speeldagen later liep het zelfs helemaal fout tegen zwart beest Atlético.  Barça liep in Vicente Caldéron zijn eerste nederlaag van het seizoen op.  Ook in de volgende thuiswedstrijd tegen Valencia verloren de Catalanen punten.  De wedstrijd eindigde op een 2-2 gelijkspel.  Na vier speeldagen prijkte Barcelona dan ook op een teleurstellende 11e plaats met vier punten achterstand op de verrassende leider Celta de Vigo. 

 

 

Pas in de tweede helft van oktober kwam FC Barcelona volledig onder stoom.  In het begin van de maand werd nog gelijkgespeeld tegen Real Zaragoza en Deportivo.  Door een kronkel van de kalendercommissie mocht Barça drie wedstrijden na elkaar afwerken in het eigen Nou Camp.  De Catalanen haalden het telkens met overtuigende cijfers en voetbalden zo heel wat vertrouwen bijeen voor de volgende uitwedstrijden. 

 

 

In november stonden twee moeilijke verplaatsingen richting Madrid op het programma.  Tegen revelatie Getafe haalde Barcelona het met 1-3.  Op 19 november stond de absolute topper tegen Real Madrid op het programma.  Barça maakte er tegen zijn aartsrivaal een ware demonstratie van en een geniale Ronaldinho kon zelfs op applaus van de Madrileense supporters rekenen.  Met de schitterende 0-3 overwinning sloeg Barcelona meteen twee vliegen in één klap, want de Catalanen klommen naast Osasuna naar de koppositie. 

 

 

December begon niet al te best voor Barcelona.  Op training liep Xavi, bepalend op het middenveld, een zware blessure op.  De afwezigheid van de kleine international had echter geen invloed op de prestaties van Barça.  Het team van Rijkaard pakte een 12 op 12 in december en ging zo de winterstop in als enige leider. 

 

 

Tot januari was Osasuna de belangrijkste concurrent van FC Barcelona.  De ploeg uit Pamplona had na een uitstekende heenronde slechts twee punten achterstand op Barça.  In januari leek de goede vorm van Osasuna echter helemaal weg.  De ploeg pakte amper één punt uit vier wedstrijden en liep tegen Betis zijn eerste thuisnederlaag van het seizoen op.  Intussen ging Barcelona gewoon op zijn elan door en won het al zijn wedstrijden.  Eind januari was de voorsprong van Barça op Osasuna dan ook al gegroeid tot 13 punten.  Eerste achtervolger was nu Valencia, op 12 punten. 

 

 

Februari begon dramatisch voor Barcelona.  Tegen zwart beest Atlético werd alweer verloren.  Op eigen veld ging Barça, zonder Ronaldinho, met 1-3 onderuit.  Tegen Valencia kon Rijkaard evenmin beroep doen op de Braziliaan en opnieuw liep het fout.  Na 1-0 verlies tegen de belangrijkste concurrent was de riante voorsprong plots geslonken tot zes punten.  Ook Real Madrid sloop opnieuw wat dichterbij en naderde tot op zeven punten.  Barcelona herpakte zich tegen Betis en Real Zaragoza, zodat die voorsprong niet verder in gevaar kwam.

 

 

Valencia kon de goede vorm van januari en februari niet vasthouden en kon in maart zelfs geen enkele wedstrijd winnen.  Na een 4 op 18 zag het team van Quique Florés Barcelona opnieuw afstand nemen.  Real Madrid deed het met een 9 op 18 net iets minder slecht en nam zo de tweede plaats van Valencia over.  Intussen legde ook Barcelona in maart lang geen foutloos parcours af.  De blaugranas verloren van een herboren Osasuna en kwamen in Málaga niet verder dan een gelijkspel.  Ondanks dat puntenverlies had Barcelona op de 30e speeldag een riante voorsprong van 11 punten op Real.  

 

 

Op 1 april kon Real Madrid in een rechtstreeks duel proberen de titeldroom toch nog wat leven in te blazen.  De confrontatie tussen het nummer één en het nummer twee van de rangschikking eindigde echter op een 1-1 gelijkspel.  Bovendien slaagde de Koninklijke er ook niet in de volgende twee wedstrijden winnend af te sluiten.  Intussen zette Barça alles op de Champions League en liet Rijkaard bijvoorbeeld tegen Villarreal een veredeld B-elftal opdraven.  Zonder nog echt te overtuigen zette Barcelona zijn koers richting titel voort.  De afgelasting van de partij in Sevilla zorgde toch nog even voor wat uitstel.  Omdat Valencia, dat intussen de tweede plek weer had afgesnoept van Real, in april een foutloos parcours aflegde, kon Barcelona zich ook in de thuiswedstrijd tegen Cádiz nog niet tot kampioen kronen.  

 

 

Op de 36e speeldag had Barcelona de titelviering voor het eerst zelf in handen.  Mits winst zou hun voorsprong op eerste achtervolger Valencia onoverbrugbaar zijn.  Ook als Cañizares en co zelf punten lieten liggen, was de titel binnen.  Het was uiteindelijk Valencia dat het (alweer) liet afweten.  Tegen Real Mallorca, opnieuw ijzersterk op het einde van het seizoen, verloor het team van Quique Florés met 2-1.  Aan de rust was de titel dan ook al binnen voor Barcelona, zodat het resultaat in de wedstrijd bij Celta de Vigo niet meer van belang is.