Gert Verheyen, afscheid van een laatste monument

 

De carrière van Gert Verheyen kon er totaal anders uitgezien hebben, 36 jaar geleden werd Gert geboren als zoon van Jan Verheyen, ooit speler bij Anderlecht. Net als z’n vader had hij talent en hij begon te voetballen. Bij Hoogstraten maakte hij kennis met de bal, en hij deed dat met verve. Dat merkte ook Johan Boskamp op. Boskamp was toen de trainer van Lierse en wilde Verheyen er met oog op de toekomst absoluut bij. Hij deed het bij Lierse niet onaardig en vertrok rond z’n achttiende naar de hoofdstad waar hij de andere kant van de medaille leerde kennen. Bij Anderlecht kende hij meer kommer dan vreugde. Hij was er eenzaam en speelde er amper. Wanneer hij speelde werd hij vaak uitgefloten, Verheyen had en heeft nog steeds een speciale stijl, een stijl die ze niet gewend zijn bij de Royal Sporting Club Anderlecht. Verheyen is een werker, een wroeter en geen technisch talent zoals Degryse er één was.

 

Z’n carrière zat in een dip en hij wou weg, gelijk welke ploeg er kwam, hij zou er tekenen. Hugo Broos –toen trainer bij Club Brugge- pleitte voor Verheyen bij Vanhove en die zwichtte, hij bood Verheyen een contract aan en dat bleek later een prachtige zet. Verheyen groeide in veertien jaar blauw-zwart uit tot een leidersfiguur, een typische Clubspeler die telkens z’n kop ervoor legt en tot het uiterste gaat. Net dat willen ze bij Club Brugge zien. Verheyen vond z’n geluk terug, leerde z’n vrouw kennen in dancing Highstreet in Hoogstraten en werd Rode Duivel.

 

Verheyen werd aanzien als een God in Brugge, voor de supporters van de andere clubs was hij vaak de kop van jut, zijn speciale stijl zorgde ervoor dat hij vaak weggehoond werd op een niet al te vriendelijke manier. Op het veld was Verheyen maar al te vaak betrokken in een akkefietje, het verwijt van matennaaier kreeg hij dan ook meermaals naar z’n hoofd. Maar het bracht resultaat en Verheyen kreeg meestal gelijk. Een Dortmunds muurtje slopen samen met Simons, een verbaal duel uitvechten met Deschacht, in de clinch gaan, het was allemaal zo eigen aan Gert Verheyen.

 

Een Gouden Schoen kreeg de speler nooit, hij was er enkele keren dicht bij, hij verdiende het alvast want voor de nationale ploeg was Verheyen ook van goudwaarde. Op het WK ’98 in Frankrijk kreeg Verheyen nog rood tegen Mexico waardoor de Belgen uiteindelijk niet wonnen, maar dat maakte hij meer dan goed in de volgende kwalificatiecampagne voor het WK. In de barragewedstrijden tegen Tsjechië scoorde hij in de heenwedstrijd te Brussel het enige doelpunt van de wedstrijd, enkele dagen later was het Verheyen die aan de basis lag van de strafschop die België uiteindelijk zekerheid gaf van het WK. In totaal speelde Verheyen zo’n 50 interlands. Daarna stopte hij ermee, want hij had er genoeg van.

 

Zes jaar geleden zag Verheyen een transfer naar Ipswich de mist ingaan, hij was nu eenmaal te belangrijk voor Club Brugge, daar had hij het heel even moeilijk mee. Maar achteraf gebleken mag hij de club dankbaar zijn, want Ipswich degradeerde een seizoen later. Ondanks het afspringen van z’n transfer had Verheyen er geen moeite mee om zich op te laden voor de strijd, met z’n doelpunten bleef hij belangrijk. Zo scoorde hij de verlossende 2-1 in het duel tegen Galatasaray, ook in Camp Nou lukte Verheyen nog een doelpunt. In z’n laatste seizoen kende Verheyen veel downs maar ook enkele ups, met bekroning z’n doelpunt tegen Rapid Wenen. Ook zijn laatste taboe, scoren tegen Anderlecht, werd doorbroken. Een goede periode zorgde ervoor dat Verheyen toch nog een nieuw contract tekende, tegen voorwaarden echter. Daar zag hij rond februari vanaf en hij besloot dan toch te stoppen. Het werd hem allemaal teveel. Een wijze beslissing van een wijs mens. Vanaf vrijdagavond, zo rond 22u20 zal de karakterkop van Verheyen enkel nog te zien zijn langs de lijn. Gert, het ga je goed. [AN]