Analyse Seizoensanalyse Germinal Beerschot

Germinal Beerschot eindigde het jaar op een gedeelde zesde plaats, met evenveel punten als seizoensrevelatie Zulte-Waregem, en leverde de topschutter. Gezien de top-5 het doel was, niet eens zo'n slecht resultaat. Toch was het een woelig jaar voor de Antwerpse fusieclub. Onstabiliteit was op alle vlakken het codewoord.

Voor het eerst sinds het ontstaan in 1999 ontsloeg de bekerwinnaar van 2005 zijn trainer, Marc Brys. ”Eén van de moeilijkste beslissingen ooit”, verwoordde erevoorzitter Jos Verhaegen zijn emoties. Was het een goede beslissing? Waarschijnlijk wel. Want de ploeg voetbalde lusteloos en haalde geen punten. Ook de spelers leken uitgekeken op Brys, om van de supporters maar te zwijgen. Nauwelijks enkele uren later stond Jos Daerden (rechts) aan het roer.

Die deed eerst nauwelijks beter. Zijn eerste twee wedstrijden waren nog veelbelovend (2-2, thuis tegen Standard en Genk), daarna leek het alsof men op het Kiel van de regen in de drop was beland. Vernederingen tegen Roeselare en Moeskroen en een thuisnederlaag tegen Brussels, de trots van de Antwerpse supporter over de bekerwinst vervaagde snel.

Daerden zag al snel waar het pijnpunt lag op het Kiel: teveel spelers, te weinig kwaliteit. Hij boog de negatieve spiraal nog voor de winter om, en tijdens de transferperiode mocht een aantal spelers afbollen. Ouon, Badza, Kubilskis, N'Diefi en Oztürk (foto) -met torenhoge verwachtingen binnengehaald. Ze ruimden plaats voor verloren zonen Daniel Cruz en Victor, en Milenkovic.

Het resulteerde in een mooie terugronde. Zulte-Waregem en Anderlecht werden kansloos naar huis gespeeld, en later kon ook Brugge enkel met de grootste moeite een punt uit de brand slepen. De hoogst geklasseerde ploeg die op het Kiel kwam winnen, bleek het bescheiden Westerlo, samen met Brussels en Charleroi. Toeval? Nee, want tegen meevoetballende teams kan de technisch onderlegde ploeg wel iets, maar het ontbreekt nog steeds aan een wapen om een stugge verdediging open te breken.

De spelers dan. Was Tosin Dosunmu in de eerste ronde het lichtpunt en eindigde hij uiteindelijk met de gouden bal op zijn rug, de tweede ronde was die van Lolo, De Decker en De Roeck, waardig vervanger van Hoefkens. Zij leidden de ploeg naar een respectabele zesde plaats, iets waar niemand enkele maanden eerder van kon dromen. Jammer dat Standard -met dank aan de scheidsrechter- en Marseille Germinal Beerschot al snel uit de bekercompetities kegelden.

Rozengeur en manenschijn? Neen. Trainer Daerden kondigde aan te zullen vertrekken, omdat hij te weinig steun vanuit het bestuur kreeg. Had het te maken met de uitval van Jos Verhaegen over het gebrek aan spektakel? Misschien, maar in dezelfde periode werd ook manager Steven Van Beethoven bedankt voor bewezen diensten.

Rest de vraag te stellen: waar moet het met deze club heen? Dosunmu moet véél geld kosten, aan De Decker en Messoudi (foto) wordt langs overal getrokken, en de kans dat Luciano vertrekt is niet denkbeeldig. In het ergste geval verdwijnt dus de hele centrale as. Jammer, want als het deze groep en mentaliteit kan samenhouden en versterken met een stevige targetman en een goede vleugelspeler, zou Germinal Beerschot wel eens hoog kunnen eindigen. Maar dat hangt dus af van de keuzes die bovenaan worden genomen. Durven investeren, of héél langzaam groeien?

Nog een voetnootje: vorig seizoen 42 punten, nu 49. Zeven punten beter dan in 2004-2005 dus, maar sportief haalde Germinal Beerschot toen 45 punten, nu 47. De 'stap naar de top' van het bestuur blijken voorlopig eerder kousenvoetjes.

Lichtpunt
Igor Lolo en Wim De Decker. De eerste paste zich moeizaam in, maar heeft talent te koop. Bleek op het einde van het seizoen sterk op de rechtsback, maar kan ook centraal achteraan en op het middenveld spelen. Wel jammer van de (domme) rode kaarten die hij pakt. Iets dat stofzuiger De Decker niet doet. Recuperen en inleveren, het leverde hem enkele selecties voor de nationale ploeg op. Jammer dat zijn scorend vermogen zo laag ligt, terwijl Lolo enkele belangrijke treffers tegen de netten kopte.

Rode lantaarn
Ook hier een ex-aequo: Victor, teruggehaald, maar slechts enkele wedstrijden in de basis. Scoorde niet, en gaf al tijdens zijn komst aan te spelen voor een transfer. Deed wel zijn best, maar veel te egoïstisch. Ook Oztürk stelde teleur, hoewel moet gezegd dat hij vaak niet op zijn plaats werd opgesteld, maar in de aanval. Had de ploeg wat kunnen bijbrengen, maar faalde jammerlijk.