Analyse Seizoensanalyse: Royal Excelsior Virton

Elk jaar leek er progressie te zijn, met een zesde plaats in 2004, maar vorig jaar vielen ze terug naar een 12e plek. De club heeft op zich enkel de ambitie om voorlopig in tweede te blijven en ze werkt met zeer bescheiden middelen (naar verluid een totaal budget van 700000 EUR). Amateursvoetbal bestaat nog in Virton en de lokale slagerszonen vormen nog steeds de ruggegraat van deze sterke streekgebonden ploeg. Maar ook hier ziet men gestaag een toename aan – vaak Franse – buitenlandse voetballers en een drang naar semi-professionalisme. Uiteindelijk blijft de kern van Virton voor de meesten bestaan uit onbekende namen

Aan het begin van dit seizoen werd Virton bestempeld als degradatiekandidaat.  De ploeg vocht in het tussenseizoen nog om de licentie en even leek het er zelfs op dat ze er niet bij zouden zijn in de jaargang 2005-2006.  De club was niet onbesproken in de gokschandalen en werd vorig jaar gelinkt aan gokkantoren.  De sportieve uitbouw werd ook nog geremd door een verouderde infrastructuur.  In tegenstelling tot de meeste Waalse clubs diende Virton zelf een deel van de verbouwingen aan het stadion te betalen.  Hierdoor waren de transferbudgetten fel beperkt.  De vereniging  verloor in het tussenseizoen ook zijn sterkste spelers, de Fransman Manu Coquelet (Roeselaere) en Michel Wiggers (Zulte-Waregem).  Beide spelers waren goed voor 23 van de 43 doelpunten van Virton in het seizoen 2004-2005.  Coquelet bleek het grootste verlies.  Deze was in twee seizoenen op rij goed voor een totaal van 30 doelpunten en 14 assists.  De opvallendste nieuwkomer was de van Standard Luik geleende keeper Olivier Werner. Deze jonge keeper speelde zich dit seizoen fel in de kijker in tweede klasse. 

 

Virton opende de competitie sterk met een 10/15 maar gleed kort daarna af naar een voorlaatste plaats in het klassement tegen de winterstop.  Defensief zat het allemaal nog wel goed in elkaar, maar aanvallend bakten ze er weinig van. Ze scoorden het minst van alle ploegen in tweede klasse met 27 doelpunten op 32 wedstrijden.  Ze wisten wel 20 wedstrijden af te sluiten zonder verlies.  In de winterstop leek de ploeg nog af te stevenen op een zo goed als zekere degradatie als laatste in het klassement, maar de kloof met de rest van de ploegen onderaan bedroeg nauwelijks een schamel puntje.  Hun eindspurt in de derde periode was echter vrij indrukwekkend en ze wisten de derde periode als achtste af te sluiten waardoor ze in het klassement alsnog de 14e stek versierden.  De kentering begon op speeldag 21 met een gelijkspel uit bij RS Waasland.  De week erna volgde een gelijkspel tegen KVSK United en dan een 3-0 zege tegen Union.  Bergen won dan thuis met 5-1 van Virton, maar dit ontmoedigde de ploeg niet en ze verloren in de laatste 9 wedstrijden enkel nog van Oostende en Antwerp. 

 

Dit jaar liet Union zo maar eventjes 42 spelers met de eerste ploeg opdraven in de competitie.  Een uitzonderlijk hoog aantal, zeker voor een ploeg met kleine kern.  En toch vonden ze nooit die ene makkelijk scorende speler.  Naar volgend jaar toe lijkt het erop dat Virton terug iets meer financiële armslag zal hebben en dus wordt verwacht dat ze terug hun plaats in de middenmoot zullen innemen.  Hun grootste uitdaging wordt het vinden van enkele makkelijk scorende spelers.