Analyse De vroege val van Steven Defour
Foto: © SC
Word fan van Standard! 2429
Steven Defour is misschien samen met Sergio Conceiçao de meest besproken voetbalfiguur van het afgelopen jaar. De jonge speler van Standard schoot tijdens het seizoen 2005-2006 bij Racing Genk in geen tijd als een komeet naar de top, maar misschien is het voor de Rode Duivel allemaal net wat te snel gegaan.
We draaien de klok bijna een jaar terug en schrijven 24 september 2005. Genk speelt tegen Cercle Brugge en in de eerste helft moet Koen Daerden het veld geblesseerd verlaten. De, tot dan toe voor het grote publiek, nog onbekende Steven Defour komt hem vervangen en drukt al meteen zijn stempel op de partij. De jongeling van amper 17 jaar blijft ook bevestigen bij de Limburgers. Al gauw gaat dat gepaard met interesse vanuit het buitenland. Vooral Ajax Amsterdam verklaart openlijk zijn liefde voor de middenvelder.
Toch laat Defour in het begin van de tweede ronde geen twijfel bestaan over het verdere verloop van zijn voetballoopbaan. "Ik blijf normaal nog een jaar of drie bij Genk en wil hier de patron worden", zijn ondertussen de welbekende woorden die hij in een emotioneel interview uitsprak. De middenvelder was God in het Fenixstadion en kon er werkelijk niets verkeerd doen en werd door de supporters op het einde van het seizoen bekroond tot 'Speler van het Seizoen', maar toen veranderde het plots allemaal...
Her en der doken er geruchten op als zou Steven Defour Genk toch verlaten voor Ajax. Opeens stond de Genkenaar ook niet meer weigerachtig tegenover een transfer. Ajax bleef aan de mouw van Defour trekken en de Mechelaar maakte in vergelijking met een paar maanden voordien een bocht van 180 graden en gaf plots te kennen het Fenixstadion na het seizoen 2005-2006 te willen verlaten. Bij Genk vond men dat niet zo leuk. Vaessen wilde Defour houden tenzij er veel geld op tafel kwam. Daar lag nu net het probleem.
Defour vond dat Genk, en Jos Vaessen in het bijzonder, zijn droom had kapot gemaakt door een te hoge transfersom te vragen aan Ajax. Defour zelf en vooral zijn entourage, met manager Stefani op kop, legden zich hier echter niet bij neer en dreigden aanvankelijk met de wet van '78. Bij dreigen alleen bleef het niet, want niet veel later verbrak Defour, wiens hoofd ondertussen helemaal op hol was gebracht, ook daadwerkelijk zijn contract. Voor Genk-voorzitter Vaessen was dit de welbekende druppel en hij nam ontslag.
Omdat er blijkbaar het een en het ander niet juist was met de contractverbreking van Defour bleef hij toch nog vastzitten aan Genk, maar van een verlengd verblijf in Limburg was al lang geen sprake meer. Te meer omdat de jongeling in Genk sinds zijn daden van die weken al lang niet meer de status van een God had. Hij was nu de duivel in hoogsteigen persoon geworden.
De manager van Defour bleef dreigementen uiten aan het adres van Genk. Defour moest weg en er waren clubs genoeg als iedereen Stefani moest geloven. Van zijn huidige club, Standard, was er op dat moment nog wel geen sprake. Wel schermde men met de interesse van Feyenoord, Keulen en Ajax. De Amsterdammers wilden echter niets meer weten van Defour nadat hij de wet van '78 had gebruikt.
Ook op privé-vlak veranderde er voor de Mechelaar heel wat. Hij koos ervoor om te breken met zijn moeder en zijn vader zou hij ook niet meer te veel zien. Of liefde ook bij Defour blind maakt zal de tijd uitwijzen, maar hij koos in ieder geval de kant van zijn schoonfamilie. Wonen in of rondom Genk was ondertussen uitgesloten en dus werd er naar de provincie Luik verhuisd.
Sportief dan, leek er lange geen einde te komen aan de soap-Defour en ook toen de eersteklassers aan de voorbereiding van het volgende seizoen begonnen was er nog geen doorbraak. De Rode Duivel liet zich niet meer zien in Genk en dan kwam er ineens toch een transfer die Genk nog meer in rep en roer zette. Rivaal Standard ging voor ongeveer twee miljoen met de grote belofte lopen. Johan Boskamp was er in ieder geval heel blij mee.
Van toen af leek Defour eventjes helemaal de pedalen te verliezen. Hij trapte na naar alles wat iet of wat met Racing Genk te maken had. Bij de Genk schoot dit in het verkeerde keelgat, uiteraard, en Defour zou op 19 augustus, dan stond Genk-Standard op het programma, een zeer warm welkom krijgen. De Rode Duivel zelf bleef er zelf schijnbaar kalm bij, maar werd door zijn club wel het zwijgen opgelegd na het zoveelste interview waarin hij zijn ex-club op de korrel nam.
Bij zijn nieuwe club draaide het echter niet. Defour zelf moest er op de rechterflank spelen en de Luikenaars verloren hun eerste twee wedstrijden en trokken vervolgens puntenloos naar Limburg waar Defour inderdaad warm verwelkomd werd, maar tot incidenten kwam het niet. Het was ook niet Genk-Standard. Voor vele mensen was het Genk-Steven Defour. De ex-Genkenaar zorgde voor extra politiemensen en veiligheidsmaatregelen. Niemand was er vooraf eigenlijk echt gerust in. Ten onrechte zo bleek dus achteraf. Een week later uitte de kleine middenvelder dan voor het eerst openlijk kritiek op zijn nieuwe werkgever. Hij zei dat hij centraal op het middenveld moest worden uitgespeeld, want dat hij op rechts de helft van zijn mogelijkheden verliest.
Beter ging het vervolgens niet met Defour, want toen Sergio Conceiçao terugkwam was er voor de belofte plots zelfs geen plaats meer in het basiselftal. Dit kwam ook door het ontslag van Johan Boskamp. Dat was een beetje de beschermengel van 'de kleine'. Ondertussen is Standard ook al uitgeschakeld in de Champions League en dreigt ook het Europees avontuur in de Uefa Cup er eentje van korte duur te worden mits er niet gestunt wordt tegen Celta de Vigo. Als we de klok opnieuw een jaar terugdraaien zien we geen verschil. Defour op de bank, een ploeg in crisis en Europees uitgeschakeld.
We draaien de klok bijna een jaar terug en schrijven 24 september 2005. Genk speelt tegen Cercle Brugge en in de eerste helft moet Koen Daerden het veld geblesseerd verlaten. De, tot dan toe voor het grote publiek, nog onbekende Steven Defour komt hem vervangen en drukt al meteen zijn stempel op de partij. De jongeling van amper 17 jaar blijft ook bevestigen bij de Limburgers. Al gauw gaat dat gepaard met interesse vanuit het buitenland. Vooral Ajax Amsterdam verklaart openlijk zijn liefde voor de middenvelder.
Toch laat Defour in het begin van de tweede ronde geen twijfel bestaan over het verdere verloop van zijn voetballoopbaan. "Ik blijf normaal nog een jaar of drie bij Genk en wil hier de patron worden", zijn ondertussen de welbekende woorden die hij in een emotioneel interview uitsprak. De middenvelder was God in het Fenixstadion en kon er werkelijk niets verkeerd doen en werd door de supporters op het einde van het seizoen bekroond tot 'Speler van het Seizoen', maar toen veranderde het plots allemaal...
Her en der doken er geruchten op als zou Steven Defour Genk toch verlaten voor Ajax. Opeens stond de Genkenaar ook niet meer weigerachtig tegenover een transfer. Ajax bleef aan de mouw van Defour trekken en de Mechelaar maakte in vergelijking met een paar maanden voordien een bocht van 180 graden en gaf plots te kennen het Fenixstadion na het seizoen 2005-2006 te willen verlaten. Bij Genk vond men dat niet zo leuk. Vaessen wilde Defour houden tenzij er veel geld op tafel kwam. Daar lag nu net het probleem.
Defour vond dat Genk, en Jos Vaessen in het bijzonder, zijn droom had kapot gemaakt door een te hoge transfersom te vragen aan Ajax. Defour zelf en vooral zijn entourage, met manager Stefani op kop, legden zich hier echter niet bij neer en dreigden aanvankelijk met de wet van '78. Bij dreigen alleen bleef het niet, want niet veel later verbrak Defour, wiens hoofd ondertussen helemaal op hol was gebracht, ook daadwerkelijk zijn contract. Voor Genk-voorzitter Vaessen was dit de welbekende druppel en hij nam ontslag.
Omdat er blijkbaar het een en het ander niet juist was met de contractverbreking van Defour bleef hij toch nog vastzitten aan Genk, maar van een verlengd verblijf in Limburg was al lang geen sprake meer. Te meer omdat de jongeling in Genk sinds zijn daden van die weken al lang niet meer de status van een God had. Hij was nu de duivel in hoogsteigen persoon geworden.
De manager van Defour bleef dreigementen uiten aan het adres van Genk. Defour moest weg en er waren clubs genoeg als iedereen Stefani moest geloven. Van zijn huidige club, Standard, was er op dat moment nog wel geen sprake. Wel schermde men met de interesse van Feyenoord, Keulen en Ajax. De Amsterdammers wilden echter niets meer weten van Defour nadat hij de wet van '78 had gebruikt.
Ook op privé-vlak veranderde er voor de Mechelaar heel wat. Hij koos ervoor om te breken met zijn moeder en zijn vader zou hij ook niet meer te veel zien. Of liefde ook bij Defour blind maakt zal de tijd uitwijzen, maar hij koos in ieder geval de kant van zijn schoonfamilie. Wonen in of rondom Genk was ondertussen uitgesloten en dus werd er naar de provincie Luik verhuisd.
Sportief dan, leek er lange geen einde te komen aan de soap-Defour en ook toen de eersteklassers aan de voorbereiding van het volgende seizoen begonnen was er nog geen doorbraak. De Rode Duivel liet zich niet meer zien in Genk en dan kwam er ineens toch een transfer die Genk nog meer in rep en roer zette. Rivaal Standard ging voor ongeveer twee miljoen met de grote belofte lopen. Johan Boskamp was er in ieder geval heel blij mee.
Van toen af leek Defour eventjes helemaal de pedalen te verliezen. Hij trapte na naar alles wat iet of wat met Racing Genk te maken had. Bij de Genk schoot dit in het verkeerde keelgat, uiteraard, en Defour zou op 19 augustus, dan stond Genk-Standard op het programma, een zeer warm welkom krijgen. De Rode Duivel zelf bleef er zelf schijnbaar kalm bij, maar werd door zijn club wel het zwijgen opgelegd na het zoveelste interview waarin hij zijn ex-club op de korrel nam.
Bij zijn nieuwe club draaide het echter niet. Defour zelf moest er op de rechterflank spelen en de Luikenaars verloren hun eerste twee wedstrijden en trokken vervolgens puntenloos naar Limburg waar Defour inderdaad warm verwelkomd werd, maar tot incidenten kwam het niet. Het was ook niet Genk-Standard. Voor vele mensen was het Genk-Steven Defour. De ex-Genkenaar zorgde voor extra politiemensen en veiligheidsmaatregelen. Niemand was er vooraf eigenlijk echt gerust in. Ten onrechte zo bleek dus achteraf. Een week later uitte de kleine middenvelder dan voor het eerst openlijk kritiek op zijn nieuwe werkgever. Hij zei dat hij centraal op het middenveld moest worden uitgespeeld, want dat hij op rechts de helft van zijn mogelijkheden verliest.
Beter ging het vervolgens niet met Defour, want toen Sergio Conceiçao terugkwam was er voor de belofte plots zelfs geen plaats meer in het basiselftal. Dit kwam ook door het ontslag van Johan Boskamp. Dat was een beetje de beschermengel van 'de kleine'. Ondertussen is Standard ook al uitgeschakeld in de Champions League en dreigt ook het Europees avontuur in de Uefa Cup er eentje van korte duur te worden mits er niet gestunt wordt tegen Celta de Vigo. Als we de klok opnieuw een jaar terugdraaien zien we geen verschil. Defour op de bank, een ploeg in crisis en Europees uitgeschakeld.
Schrijf je nu in voor de Voetbalkrant nieuwsbrief
FCV Dender EH
