Lezersbrief in de kijker: behandeling mindervaliden
Foto: © SC
Volg Voetbalkrant nu via WhatsApp!
Niet iedereen is evenveel in staat om het voetbal te bezoeken zoals de meeste mensen. Zo zijn er een hele resem voetbalsupporters die door één of andere handicap niet tussen de andere supporters kunnen zitten. Daarvoor zijn er meestal aangepaste plaatsen. Maar niet overal, en zijn ze er wel, dan laat de behandeling dikwijls te wensen over. Lies Ceuppens van de Genkse supportersclub Blue Army on Wheels doet haar verhaal over hoe ze zaterdag in Genk behandeld werden. Voetbalkrant.com wenst te benadrukken dat zij op geen enkele wijze verantwoordelijk is voor de inhoud van de lezersbrieven.
Afgelopen zaterdag zijn wij met supportersclub ‘Blue army on Wheels’ naar de wedstrijd Anderlecht-Genk gaan kijken.
Ieder jaar hebben wij problemen op Anderlecht, maar dit jaar spande écht te de kroon!
De ellende begon al begin vorige week toen ons ineens een aantal tickets geweigerd werden.
Anderlecht gaf maar 10 tickets voor onze supportersclub, terwijl er toch 900 bezoekende supporters werden toegelaten. Bij andere clubs (uitgezonderd Brugge en soms Standard) hebben wij nooit problemen. De rolstoelgebruikers/patiënten hadden geen ticket nodig. Lopende mindervaliden en begeleiders wel.
Blue Army on Wheels was de allereerste supportersclub voor gehandicapten in de Jupiler League en we tellen ondertussen al meer dan 250 leden (één van de grootste supportersclubs van Genk dus!!). Wij willen graag onze leden de kans geven om mee op verplaatsing te gaan en dat is nergens een probleem. Onze supportersbus zit altijd goed vol.
Het probleem in Anderlecht echter, was dat we maar 10 tickets hadden. Dus een aantal gehandicapten konden meegaan vergezeld van een beperkt aantal begeleiders.
Na veel heen- en weer bellen tussen Anderlecht en KRC Genk werden ons 9 extra tickets beloofd. Dus we konden meer begeleiders meenemen, en we konden nog een aantal gehandicapten gelukkig maken met een bezoekje aan Anderlecht.
In Anderlecht aangekomen bleven we voor een gesloten poort staan, men wist ineens niets meer van de overeenkomst die Erik Gerits had geregeld voor ons. We konden onze rolstoelgebruikers wel binnen sturen, maar mochten zelf dus niet mee binnen. Dat kan dus niet, want meer dan de helft van die rolstoelpatiënten is gewoon niet in staat om zelf naar het stadion te gaan. Zij zijn namelijk mentaal én fysiek gehandicapt.
Onze lopende mindervaliden, die op de bus reeds een ticket hadden gekregen (die 10 tickets die we begin vorige week reeds hadden gekregen), mochten wel binnen.
Die mannen waren dus alleen weg, zonder begeleiding. In het kader van deze wedstrijd, de gemoederen, de sfeer is het onverantwoord om hen alleen binnen te laten. Anderlecht had geen oor naar onze argumenten, en wij waren onze lopende mindervaliden kwijt.
Uiteindelijk mochten we binnen gaan, na opnieuw een aantal telefoontjes. De stewards verwijten we niks. Zij deden ook maar hun job.
Eens in het stadion, met onze rolstoelpatiënten, bleek dat we in een Anderlecht-vak moesten staan. We kregen de melding: hou hen onder controle. (gehandicapten met spasmen hebben geen controle, of slechts beperkte controle, over hun bewegingen.)
Een minuut later kregen we de melding dat we allemaal weg moesten en de rolstoelgebruikers moesten achterlaten, in een Anderlechtvak zonder afscheiding. 2 begeleiders mochten blijven staan voor 8 rolstoelen. Dat is 1. onverantwoord, 2. onwettelijk, want de wet voorziet dat élke rolstoelgebruiker moet begeleid worden door een begeleider. Leg maar uit aan een verstandelijk gehandicapte, dat je niet bij hem mag blijven. Maar soit... het was niet anders.
Deze rolstoelgebruikers konden niks drinken, en er was geen sanitaire voorziening. Gesteld dat 3 à 4 van hen naar toilet moesten gaan onder de rust, was dit niet eens mogelijk, want er waren maar 2 begeleiders… De andere begeleiders konden vanuit de staantribune slechts toekijken. Verder moet men weten dat het voor een rolstoelgebruiker veel langer duurt om naar toilet te gaan dan voor een valide. De mentaal-gehandicapte rolstoelgebruikers hebben ook hun begeleider nodig, en niet zomaar iemand anders. Een MS-patient die met ons meegaat krijgt regelmatig spasmen, die alleen onder controle gehouden kunnen worden als een volwassene (een vaste begeleider die weet hoe hij moet reageren) op zijn benen duwt… gebeurt dat niet, dan blijft hij spasmen trekken en heeft hij pijn.
Onder de rust zijn wij dan onze andere lopende minder-validen moeten gaan zoeken (diegenen die zonder begeleiding eerder werden binnen gelaten dan ons) en we hebben moeite moeten doen om hen uiteindelijk bij ons te krijgen. Alle begeleiders stonden onderaan in de staantribune. Een ‘gevaarlijke’ plaats voor gehandicapten wegens de overenthousiaste supporters en al die drukte… maar wij mochten niet naar boven, dus moesten zij naar beneden komen. Gelukkig voor Genk werd het 1-4, 2 goals na de rust, maar alle supporters van Genk stormden natuurlijk naar onderaan de tribune. Een mentaal gehandicapte kan daardoor in paniek raken. Net daarom is in élk stadion (behalve Anderlecht en Brugge) een aparte plaats voorzien, waar zij veilig de wedstrijd kunnen volgen.
Eénmaal de match werd afgefloten hebben wij een hele tijd moeten wachten eer we onze rolstoelgebruikers konden/mochten gaan halen. Wij mochten hen niet gaan halen, tot men doorhad dat die rolstoelgebruikers niet zomaar met hun rolwagen een helling naar boven kunnen rollen. Na veel heen –en weer discussie zijn we met zes begeleiders de rolstoelen mogen gaan halen.
Onze supportersclub is er dan misschien wel één voor mindervaliden, maar zij zjin daarom niet minder mens of minder supporter.
Wij willen Anderlecht écht niet tegen de schenen trappen, we willen wel proberen om volgende keer op een meer correcte of begripvolle manier behandeld worden. Het kan, want met andere uit-wedstrijden (op enkele uitzonderingen na) hebben wij nooit problemen. Lierse heeft speciaal een plaats aangepast (opgehoogd), nadat vorig jaar onze rolstoelgebruikers bijna niet over de panelen heen konden kijken. Lierse is dan nog een club in geldnood. Cercle Brugge bood aan om de factuur van onze supportersbus te betalen (ook weer een club die het financieel niet breed heeft). Wij willen de noden en rechten van gehandicapte supporters in het voetbal aankaarten, en helaas kan dit niet anders, dan aan te tonen waar sommige clubs falen. Met alle geld dat in het Astridpark binnenkomt, moet het mogelijk zijn om mensen met speciale behoeften, ook een plaatsje te geven en hen ook gelukkig te maken (waarschijnlijk zelfs gelukkiger dan andere ‘normale’ supporters… want voor deze mensen is er vaak niets anders dan uitkijken naar het weekend… de meesten leven voor voetbal en hebben niets anders.).
Hopelijk komt er een oplossing, waaraan wij als supportersclub heel graag willen meewerken !!
Lies Ceuppens. [AN]
Lies Ceuppens. [AN]
Schrijf je nu in voor de Voetbalkrant nieuwsbrief
KV Kortrijk
