Reportage Een dagje te Londen...

 

Aanvankelijk leek het er echter niet zo uit dat we veel voetbal zouden zien: om te beginnen miste de bus, met dank aan een uitvoerige douane-inspectie, de shuttle waarmee we het kanaal moesten oversteken, wat voor een halfuur vertraging zorgde. Eenmaal op Engelse bodem, speelde het verkeer ons dan weer parten: urenlang hebben we in de file gestaan. Gelukkig is de sfeer op de Belgian Irons-bus immer optimaal (als ik zeg dat alle bakken bier op het einde van de dag reeds geledigd waren, hoeft daar geen verdere uitleg bij). Eenmaal we Londen binnenreden, begon de wedstrijd al, en dan ben je in een grootstad als Londen nog lang niet aan het stadion. Uiteindelijk bleef de schade beperkt tot een kwartiertje van de wedstrijd. Vlug snelden we het –goed verscholen in het Londense straatbeeld– stadion (“Upton Park”) binnen, om toch zo weinig mogelijk van de wedstrijd te missen. Buiten enkele mogelijkheden langs beide zijden, hadden we vooral het befaamde West Ham-clublied “I’m forever blowing bubbles” (tegenwoordig wereldwijd gekend na de verspreiding van de film “Hooligans” met Elijah Wood) gemist, en dat was wel bijzonder jammer. Later werd dat echter ruimschoots goedgemaakt.

 

Je hoeft maar vijf minuten Engels voetbal te kijken om al een karrevracht aan verschillen met de Jupiler League te ontdekken. Vooral het verschil in snelheid waaraan er gevoetbald wordt, is bijzonder schrijnend. Het ritme ligt zoveel keren hoger dan bij ons, wat het voetbal ook een pak interessanter maakt, en waardoor de toeschouwers veel meer meeleven met de wedstrijd. Het enthousiasme op en naast het veld is bijzonder indrukwekkend, en is een schoolvoorbeeld van hoe het overal zou moeten zijn. Geregeld moest ik terugdenken aan die negentig minuten worstelen tegen de slaap bij Brussels-Moeskroen. Op zo’n momenten zou een mens als ik toch veel liever in Engeland gewoond hebben.

Maar toch is het daar ook niet allemaal fantastisch. Terwijl het voetbal in bijvoorbeeld Duitsland bekend staat als spotgoedkoop (zo kost het goedkoopste ticket bij Schalke 04 nog geen 10 EUR), betaal je je in Engeland vlug blauw aan een potje voetbal. Je krijgt wel waar voor je geld, maar ik was dan weer wél opgelucht dat ik niet wekelijks £46 moet betalen om m’n favoriete club aan het werk te zien. Vele Engelsen moeten het hele jaar sparen om zich een abonnement te kunnen aanschaffen, en zo hebben vele supporters ook niet zoveel te doen buiten het voetbal (en de daarbij horende drankconsumptie, uiteraard). Ook het feit dat een West Ham-supporter Arsenal-speler Robin Van Persie neerkogelde met een muntstukje, kan je misschien wel als een contra beschouwen.

Terug naar het voetbal, dan. De wedstrijd ging goed op en af, met misschien nog wel de beste kans voor de bezoekers, maar Thomas Rosicky besloot, helemaal alleen voor doel, onbegrijpelijk naast. Na de rust hetzelfde spelbeeld: geen van beide ploegen die de wedstrijd echt in handen durfde te nemen, maar toch fris en aangenaam voetbal. West Ham kreeg de beste kans, toen Teddy Sheringham (ondertussen vrijwel bejaard, maar nog steeds een schitterende voetballer) Marlon Harewood diepstuurde, maar die wist Jens Lehmann niet te verschalken. Ook Kolo Touré (broer van ex-Beverenspeler Yaya) kwam dicht bij het openingsdoelpunt, maar zijn hard schot ging net naast. Emannuel Eboue, eveneens ex-Beveren, viel trouwens in bij The Gunners.

Iedereen had zich reeds verzoend met een gelijkspel, tot Matthew Etherington zich in de slotminuten vrijknokte op de linkerflank, en knap Harewood aanspeelde, die de bal in doel schoof. Upton Park explodeerde van vreugde, “Who are you ?” werd de Arsenal-aanhang massaal toegeroepen. Ondertussen gingen beneden beide trainers haast met mekaar op de vuist, maar daar heb ik –jammer genoeg– niets van gemerkt. Na de wedstrijd werden we beloond voor ons urenlang filerijden, want het magistrale clublied galmde nog een keer door het stadion. Een beter einde hadden we niet durven dromen !