Interview Boussoufa van Ajax tot Anderlecht

Op de pleintjes. Lekker op straat voetballen met de andere kinderen. Vanaf toen wist ik al dat ik verliefd zou worden op het spelletje.

 

Meestal Amsterdam. Rotterdam ook. De belangrijkste steden van Nederland dus. Ook in Utrecht voetbalden de kinderen op pleintjes. Ik deed dat natuurlijk in Amsterdam, want daar woonde ik.

 

Mijn eerste club was Middenmeer. Dat was een kleine amateurclub. Later speelde ik nog voor Fortius, Ajax Amsterdam, FC Chelsea en AA Gent.

 

Ik werd gescout met de jeugd van Fortius. Al in mijn eerste wedstrijd merkten mensen van Ajax me op. Ze wilden me dolgraag bij de club hebben. Ik ben dan ook naar Ajax getrokken. Dat was een heel leerzame ervaring.

 

Ik had het zeker naar mijn zin bij Ajax. Het is je jeugd, je groeit op en dan mag je nog bij zo’n grote club spelen. Dat vind je als kind allemaal leuk natuurlijk.

 

Ajax heeft grote plannen met elke jeugdspeler die tekent bij de club. Ik zat wel altijd bij de betere en ik stootte ook altijd door naar het volgende team. Maar ja, op het laatste lukte het niet meer zo best tussen mij en de trainer (Danny Blind). Ik besloot dus om te vertrekken.

 

Dat kwam door mijn zaakwaarnemer. Hij wist dat ik weg wou dus ging hij een beetje op zoek. Chelsea kende mij nog van een jeugdtoernooi waar ik in gespeeld had. In één van die wedstrijden scoorde ik ook een doelpunt. Ze herkenden me wel, maar wisten niet meteen wie ik was, ze wilden me eerst nog zien op stage. Toen heb ik een week stage gelopen en die wilden me gelijk hebben.

 

Mijn moeder vond het niet zo leuk dat ik zo ver weg zou zijn. Zelf besefte ik ook nog niet echt wat het zou zijn om naar het buitenland te gaan, tot het moment daar was en toen pas zag ik het hé. Maar uiteindelijk liep het goed af. Het was leerzaam voor mij. Mijn ouders hebben het dan ook goed opgevangen.

 

Dat viel eigenlijk wel mee. Ik was vrij jong, maar ik wilde bijleren en het was ook mijn eigen beslissing dus ik stond er ook de volle honderd procent achter. Met de kleine nadeeltjes leerde ik leven en die nadeeltjes zijn dan in feite allemaal voordelen geworden. Ik moest gewoon even wennen. Nadat dat gebeurd was vond ik het wel heel leuk wonen daar.

 

De eerste drie maanden leefde ik in een hotel tot ik achttien werd. Daarna mocht ik op mezelf gaan wonen.

 

De nieuwe Russische voorzitter Roman Abramovic trok zoveel dure spelers aan en daardoor kwam ik niet aan spelen toe bij het A-elftal. Dat was voor mij ook het signaal om te vertrekken, want als profvoetballer is het heel belangrijk om te kunnen voetballen.

 

Ik wou weer terug naar Nederland of België omdat ik wist dat ik daar de kans zou krijgen om in het eerste elftal te spelen. Uiteindelijk is dat België geworden. AA Gent was de eerste ploeg die mij contacteerde en toen heb ik gelijk getekend. Ik wou zo snel mogelijk spelen. De competities waren overal al begonnen, dus voor mij was het de prioriteit om zo snel mogelijk mijn lot aan de club te verbinden. Dat is dan gelukkig ook gebeurd.

 

Ik had er wel al eens van gehoord, maar niet dat ik het echt van dichtbij volgde hoor.

 

Die kende ik van de tv natuurlijk, hij kwam vrij vaak in het nieuws. Hij was ook trainer van de Nederlandse club Roda JC geweest.

 

Het viel mee. De eerste competitiewedstrijd had ik het heel zwaar. Ik had al een paar maanden niet gespeeld in de zomer en had dus ook niet veel wedstrijdritme. Maar fysiek lukte het best en ik paste me vrij snel aan. Het was geen slecht niveau, zelfs beter dan de reserveploeg van Chelsea.

 

Achter de spitsen, vrije rol. Daar kan ik me het meest uitleven. Mijn voetbalkwaliteiten komen daar ook het meest aan beurt, techniek en vista. Dat is dus de ideale positie voor mij.

 

Misschien mijn fysiek. Gelukkig ben ik beweeglijk genoeg, waardoor ik die ultieme fysieke paraatheid niet broodnodig heb.

 

Ja hoor, maar dat vind ik leuk. Mensen spreken me ook vrij vaak aan. Daar heb ik geen problemen mee.

 

Ik heb altijd gezegd dat als ik op de top van mijn kunnen ben, ik graag in de Spaanse competitie zou vertoeven.

 

Dat weet ik niet, dat zou ik dan moeten zien. Maar dat is nog allemaal ver weg, ik weet niet of dat mogelijk is. Ik zou het op het moment zelf moeten kunnen bekijken als de situatie zich voordoet.

 

Ik wil voor mijn vaderland spelen. Het is altijd een droom van me geweest. Nederland is natuurlijk heel mooi, maar ik wil al van kleins af aan voor Marokko spelen. Dat wil ik heel graag. Het is mijn vaderland en ik droom er gewoon van om met de Marokkaanse nationale ploeg op een Wereldkampioenschap of een Afrika Cup te spelen.

 

Ik heb veel voeling met Marokko. Ik ben thuis ook zo opgevoed. Ik woonde wel in Amsterdam maar we spraken thuis altijd Marokkaans. De familie was ook altijd heel dichtbij. Dat Marokkaanse gevoel is er zeker. We gingen ook zeker om de twee jaar naar Marokko op reis.

 

Ik had geen enkel probleem. Je weet wat je doet en waarom je het doet.

 

Als ik vrij ben probeer ik naar Amsterdam te gaan. Soms is dat moeilijk omdat ik dan moe ben en dat ik dan liefst thuis blijf om een dag te rusten. Als je veel gaat reizen wordt het natuurlijk moeilijker om te recupereren.