Lezersbrief: Protest tegen Vercauteren

Gisteren verlengde Anderlecht het contract van trainer Francky Vercauteren met één seizoen. Vercauteren zal daardoor ook volgend seizoen aan het hoofd staan van de Brusselse troepen. Dat is bij veel Anderlecht-supporters blijkbaar in het verkeerde keelgat geschoten, want zij zagen Vercauteren liever gaan dan komen. Verschillende supporters kropen dan ook in hun pen en mailden ons in groep de volgende open brief:

Geachte directie en met name M. Van Holsbeeck en M. Van den Stock,

Ik stuur u deze mail naar aanleiding van de contractverlenging van Franky Vercauteren. De boodschap die ik graag zou willen meegeven is echter iets ruimer. In al mijn onmacht en naïviteit hoop ik dat jullie toch even willen neerdalen uit jullie Ivoren Toren om naar "een supporter" te luisteren.

Zelf ben ik supporter geworden in de periode van De Mos met op het veld artiesten als Nilis, Degryse, Oliveira, Musonda, Grün, Jankovic en de toen piepjonge Zetterberg. Al deze namen spraken natuurlijk tot de verbeelding, maar wat nog meer aansprak was de speelstijl van het fiere Anderlecht. Deze ploeg ging steeds uit van de eigen kracht op basis van snel en verzorgd combinatievoetbal met voornamelijk technisch sterke en stijlrijke voetballers. Individuele acties werden afgewisseld met prachtig uitgespeelde combinaties en steeds werd er voor de aanval gekozen.

De schitterende periodes hiervoor heb ik zelfs niet eens meegemaakt, maar behoeven ook niet in de herinnering gebracht te worden. Namen als Van Himst, Jurion, Rensenbrink, Lozano en anderen spreken namelijk voor zich, net als de reputatie van aanvallend en stijlrijk voetbal die Anderlecht (tot voor enkele jaren?) nog in binnen- en buitenland had.

In de jaren 90 werd deze speelstijl ondanks de stijgende (finaniële) concurrentie in Europa voortgezet onder Boskamp met, weliswaar iets mindere Goden, Bosman, Boffin, Walem, Albert, Versavel. De voorzitterswissel, het arrest-Bosman, gebrek aan professionalisme en heel wat minder geslaagde transfers zorgden halfweg de jaren '90 voor een dieptepunt qua resultaten en ook een eerste echte stijlbreuk. Ik hoef hier niet de namen op te sommen van spelers die hier nooit hadden mogen rondlopen omdat hun stijl of juist het gebrek eraan totaal niet te rijmen viel/valt met alles waar het instituut Anderlecht voor staat of beter gezegd, 'stond'.

Anthuenis zorgde dan voor de ommekeer met zijn spectaculaire en efficiënte "lange halen, snel thuis"-voetbal. Toch had hij op het einde bij heel wat supporters niet veel krediet meer omdat het voetbal en het transferbeleid dat hij predikte, toch nog altijd eerder stoelde op kracht en snelle omschakeling dan op pure techniek en verzorgd aanvallend combinatievoetbal. Veel werd toen echter goedgemaakt door de resultaten en natuurlijk klasbak Alin Stoica, dé verpersoonlijking van de Anderlechtstijl die onder Anthuenis echter te vaak aan de kant gelaten werd. Alin heeft nu zijn fouten ingezien en het is een droom van mij en alle andere pure voetballiefhebbers dat we hem terug mogen bewonderen in paarswit met het nummer 10 op zijn rug... Alleen al om zo'n speler aan het werk te zien, komen de pure voetballiefhebbers naar het stadion.

Onder Broos hadden we geregeld periodes met goed voetbal, maar al bij al was ook Broos niet de messias. Te vaak paste hij zich aan aan de tegenstander. Te vaak koos hij op het veld en in zijn vraag naar nieuwe spelers voor kracht en ervaring boven techniek en klasse.

Onder Vercauteren, kind van het huis, hoopten we eindelijk op beter. Helaas moeten we nu 2 jaar later, ondanks de resultaten, vaststellen dat we qua voetbal een nieuw dieptepunt bereikt hebben. Na 2 seizoenen onder Vercauteren kunnen we zelfs enkel een achteruitgang vaststellen.

Zo hebben we steeds meer moeite om een tegenstander bij de keel te grijpen en uit verband te spelen en is het te vaak tevergeefs uitkijken naar een zeldzame geslaagde combinatie. Sinds het vertrek van Kolar en nu ook Wilhelmsson spelen we zelfs keer op keer zonder flanken. Het voetballend vermogen in de verdediging is sinds het vertrek van Kompany tot een wel heel bedenkelijk peil gezakt. En op het middenveld is Biglia het schaarse lichtpuntje dat gaandeweg echter steeds zwakker gaat schijnen. De aanvallers blinken ook vooral uit door hun kracht, snelheid en gestalte in plaats van door hun techniek.

Oorzaken van dit alles?
- Het tactische keurslijf dat Vercauteren zijn voetballers keer op keer aanmeet;
- het feit dat die tactiek dan telkens nog eens verandert en steeds gericht is op het zich angstig aanpassen aan de tegenstander, in plaats van het opleggen van de eigen speelstijl;
- zijn voorkeur voor karakterloze en volgzame voetballers met kracht, gestalte, loopvermogen en zogezegde ervaring, boven spelers met techniek, klasse, vista, persoonlijkheid en voetballend vermogen. Talentrijke jeugdspelers worden hierbij veel zwaarder aangepakt dan de zogezegde ervaren vedetten en krijgen helemaal geen of amper speelkansen;
- zijn gebrek aan coaching tijdens de wedstrijd waar hij er nooit in slaagt een wedstrijd te doen kantelen met een wissel of een tactische aanpassing, tenzij in ons nadeel (remember Moeskroen, Lille, AEK en zovele andere wedstrijden die we dankzij hem nagelbijtend dienden af te sluiten).

Dit staat allemaal haaks op al het geen waar Anderlecht voor staat of voor zou moeten staan ten minste. Ook in de match tegen Club Brugge werd dit nog eens overduidelijk tentoon gespreid, net als in het overgrote meerendeel van alle andere wedstrijden uit dit en vorig seizoen.

Enige uitzondering was de 2de helft van de vriendschappelijke wedstrijd op Real Madrid. Daar gooiden de jonge wolven onder impuls van een magistrale Biglia het tactisch keurslijf eindelijk van zich af en speelden ze ongecomplexeerd en frivool aanvallend combinatievoetbal zoals Anderlecht het altijd zou moeten trachten te spelen. En dan kunnen we gerust leven met een paar occasionele nederlagen door scherpe counters van de tegenploeg of stilstaande fases of gewoon doordat de tegenstander sterker is (wat in principe enkel in Europa het geval mag zijn!).

Wat me ook absoluut nog van het hart moet en iets waar ik en vele anderen mét mij zich ongelofelijk aan ergeren zijn de voorgekauwde en van uitermate weinig persoonlijkheid getuigende interviews na de wedstrijd waar Vercauteren er steeds in slaagt de schuld op anderen af te wentelen in bovendien belachelijke bewoordingen als gebrek aan beschikbaarheid, niet uitvoeren van de taken en te weinig kwaliteit. Week na week hetzelfde liedje en niks vooruitgang merkbaar. En wat gezegd van zijn totale minachting ten aanzien van de supporters die volgens hem niets van voetbal kennen en dus beter kunnen zwijgen en betalen, een leuze die het bestuur met de beslissing van vandaag vrolijk heeft overgenomen. Zichzelf stelt hij nooit in vraag... Jullie praten altijd over respect voor de trainer, het bestuur, de spelers enzovoort, maar wanneer tonen jullie eindelijk eens respect voor de supporters?

En dat jullie dan na alweer een schabouwelijke en typerende vertoning bij een aartsrivaal op drift de dag nadien het contract van de genoemde persoon verlengen, zou je als échte Anderlechtsupporter (en niet als de vele tamme en zwijgzame successupporters sinds het tijdperk Anthuenis) bijna beschouwen als een provocatie!

Ik hoop in al mijn naïviteit écht dat het bestuur na zovele jaren eindelijk eens werk gaat maken van het herstel van de Paarswitte identiteit. Zoniet trek ik mijn conclusies en ik hoop dat vele anderen mij volgen, want blijkbaar is schoktherapie hier nog de enige mogelijkheid...

Met vriendelijke groeten,

een gedesillusioneerde en wanhopige supporter.