Nochtans kwamen de bezoekers gehavend aan de aftrap, vooral voorin dan: Igor De Camargo, die tot eind 2005 nog het mooie weer maakte bij Brussels, was geschorst, en topschutter Milan Jovanovic raakte dan toch niet spelklaar. Daardoor stond Ali Lukunku alleen in de spits. Bij Brussels ontbraken Christ Bruno en Flavien Le Postollec wegens schorsing. De wedstrijd zelf kwam traagjes op gang, maar Standard was toch duidelijk de bedrijvigste ploeg. Even na het kwartier werd die inzet ook beloond: Lukunku kopte een hoekschop onhoudbaar binnen (0-1). Bij Brussels ging het van kwaad naar erger, want de hoofdstedelingen konden geen enkele vloeiende actie bij mekaar voetballen. De Luikenaren voetbalden in een zetel, en poogden zo nu en dan de score te verdubbelen. Kort voor de rust lukte dat ook: Karel Geraerts speelde de moederziel alleen staande Lukunku aan, die z’n tweede van de avond netjes in de hoek plaatste (0-2). De Luikse voorsprong was verdiend, want Brussels had geen enkele kans weten te creëren en liet een erg makke indruk.

 

Na de rust leek er bij de thuisploeg, onder andere door de inbreng van Jonathan Tehoue, beterschap op komst, en dat uitte zich vooral in niet minder dan zeven hoekschoppen. Enkelen daarvan waren ook wel gevaarlijk, maar toch moest Olivier Renard geen enkele bal pakken. Standard overleefde deze aanvalsdrift probleemloos, en ging nadien zelf actief op zoek naar een derde treffer. Die kwam er ook toen Samuel Neva opeens ging volleyballen in de zestien meter. Scheidsrechter Burie wees onmiddellijk naar de stip, en Sergio Conceiçao zette de elfmeter feilloos om (0-3). De wedstrijd was helemaal gespeeld, en dat was eraan te merken. Brussels speelde nog slechter dan daarvoor, en voor Standard hoefde het allemaal niet meer. Een vierde doelpunt hing wel nog in de lucht, maar zover kwam het uiteindelijk niet meer. Standard doet zo wat het moet doen, terwijl bij Brussels de druk op trainer Albert Cartier alweer toeneemt.