Interview Rekdal: "Hebben nog kans, toen ik begon niet"

Voetbalkrant bood mij een paar jaar geleden de kans om mijn interesse in het Scandinavische voetbal naar buiten te brengen. Daar hoorde ook Vålerenga bij waar Rekdal destijds speler/trainer was. 

Na een carrière van verschillende jaren bij buitenlandse clubs keerde “Reka” in 2000 terug naar Noorwegen waar hij bij Vålerenga aan de slag ging. Eerst als speler maar al vlug, op zacht aandringen van een van de grootste investeerders van de club, Fredriksen, ook als trainer. Hij wou iemand hebben die de club kon helpen redden, die een visie had voor de toekomst. Rekdal accepteerde. Het vervolg is gekend; uit degradatie terug naar eerste, met Kjetil Siem, administratief directeur werd een bestuurlijk en financieel degelijk apparaat op poten gezet en uiteindelijk resulteerde dat binnen vijf jaar in de enkele belangrijke Europese kwalificatiewedstrijden en de landstitel. 

 

We schrijven november 2006, wat ik stiekem al had gedacht, gebeurde ook. Kjetil Rekdal wordt trainer op Lierse. 

Het zal niet makkelijk worden om René Trost te vervangen. Maar uiteindelijk zijn het twee verschillende karakters, twee mensen met een totaal andere aanpak.

 

April 2007. Ik maakte een afspraak met Rekdal voor een interview op donderdag jongstleden. Uiteindelijk resulteerde dit in een gesprek dat in twee delen zou uiteenvallen. Het grootste deel ging over de Tippeligaen, de Noorse eerste klasse. Maar ook Lierse kon natuurlijk niet onbesproken blijven. Dit is dus het eerste deel van ons gesprek. Het tweede deel komt in een aparte rubriek aan bod op Voetbalkrant. De Tippeligaen gaat immers maandag van start.

 

Ik vroeg Kjetil eerder deze week of hij zijn werk bij Lierse nog steeds als een uitdaging ziet. “Ja absoluut. Mijn idee was om er een andere cultuur in te brengen want je neemt een ploeg over die op 2 punten staat na dertien matchen. Dan moet je proberen veranderingen door te voeren, dat kan door heel veel ineens te doen of telkens een klein beetje. Ik ben zeker niet tevreden, ik had gehoopt dat we nu rond de twintig punten zouden zitten, we staan vier punten achter op het schema dat ik voorop had gezet.”

 

Is de situatie dan hopeloos ? “Nee, het kan nog altijd, ik denk dat we de eindronde kunnen halen, ons direct te redden dat is bijna niet meer te doen. We moeten gewoon zien dat we van de matchen die we nog moeten spelen proberen om er zoveel mogelijk van te winnen en dat we zo misschien een kans maken om voorlaatste te eindigen, maar het kan nog, zes punten inhalen op zeven matchen, dat kan je praktisch in twee weken doen. Het wordt een belangrijk weekend, met de match op Bergen. We moeten hetzelfde resultaat als Beveren halen of hopelijk beter. Ook volgende week thuis tegen Sint-Truiden moeten we absoluut winnen en hopen dat Beveren op Gent verliest, dan kunnen we misschien de afstand verkorten, we zullen zien”, aldus een nog steeds gedreven Rekdal.

 

Dat vond ik wel een beetje optimistisch gesteld, maar Rekdal nuanceerde dat direct: “Onmogelijk is het niet maar we weten wel dat het moeilijk is hé, wij winnen ook niet elke week en komen ook kwaliteit te kort tegen een aantal ploegen. Als we niet sneller progressie maken dan we tot nu toe gedaan hebben, dan zal het zeker moeilijk zijn maar het is zeker nog niet voorbij.”

 

Ik zit in zijn kantoor in op het oefenterrein in Kessel en bekijk even mijn notities. Van in het begin van de competitie heb altijd het gevoel gehad dat het misschien wel eens op de laatste match zou aankomen. Volgens mij vrouwelijke intuïtie maar toch. Wat denkt hij daar eigenlijk van?  “Ja dat kan. Ik heb het ook gezegd, als we op Lokeren een kans hebben dan is dat fantastisch. Normaal gezien was het zo, na vijftien matchen had Lierse twee punten, onder mij verloren ze de eerste twee. Normaal moet je dan een reeks neerzetten die bij de eerste vier, eerste vijf zit in een halve ronde en dat kan niet met deze ploeg dat is onmogelijk. We hebben ons zeker herpakt, we hebben ons in zo’n positie gespeeld dat we nog altijd een kans hebben, dat hadden we niet toen we begonnen.”

 

Strijdvaardig is hij nog steeds. Toen hij de opdracht bij Lierse aannam versleten velen hem voor gek. Anderen zeiden dat hij toch niets te verliezen had als Lierse in eerste blijft, is dat een mooie prestatie, zakken ze toch, heeft hij het geprobeerd. Ik heb Rekal vroeger bij Lierse gevolgd en later bij Vålerenga. Uit die observaties blijkt echter niet dat hij zich makkelijk bij verlies neerlegt en ik veronderstelde dan ook dat degradatie wel degelijk net iets meer uitmaakt voor hem dan de meeste mensen veronderstellen.

 

Ik vroeg hem of hij degradatie als een persoonlijke nederlaag zou zien. “Dat is iets wat je achteraf moet bekijken. Als we nog tien, twaalf punten halen en dan toch nog zakken, dan kunnen we zeggen dat we ons best gedaan hebben en een reeks neergezet hebben die eigenlijk toch goed was maar niet goed genoeg. Je moet ook rekening houden met welke middelen dat wij tegen onze concurrenten moeten vechten. En ja als dan de rest (Beveren en Lokeren) hun reeks verliezen en wij dan toch nog zakken dan ben ik zeker ontgoocheld ja.” Vlug voegt hij er nog aan toe: “Maar we verliezen niet, de laatste matchen gaan we zeker niet verliezen.”

 

Stel dat Lierse toch zakt, wat dan? “Tja, dat hangt van de mogelijkheden van de club af, hoeveel ze gaan investeren, hoeveel ze kunnen investeren. Er wordt gezegd dat als we zouden zakken, dat het de bedoeling is om een ploeg samen te stellen die direct kan kampioen spelen om zo vlug mogelijk terug in eerste klasse te geraken. Ik vind dat Lierse in eerste klasse thuis hoort. De problemen dateren niet van dit jaar hé, die zijn de laatste jaren gegroeid en zo is het zover kunnen komen dat Lierse onderaan staat met veel problemen, zowel op h”et veld als naast het veld”, aldus Kjetil. “Die problemen moet je gewoon proberen weg te werken en proberen terug te komen als een gezonde club die een goede middenmotor is in eerste klasse, daar hoort Lierse thuis.”.

Aldus sprak Rekdal en ik hoop stiekem dat zijn wens bewaarheid mag worden, al was het maar omdat ik mensen bewonder die het onmogelijke proberen mogelijk te maken.