Alan Ball

Alan Ball werd op 12 mei 1945 geboren in het Engelse Farnworth, Lancashire.  Als schooljongen speelde hij voor Wolverhampton Wanderers en Bolton Wanderers, maar geen van beide teams zag wat in diensten van de (te) kleine middenvelder (1m68) en hij kreeg er geen professioneel contract.

 

Vader Ball bewerkte dan maar een oude schoolvriend die inmiddels coach was geworden bij Blackpool.  Ball Jr. mocht er gaan testen en kreeg er in mei 1962 een profcontract.  De kleine middenvelder debuteerde enkele maanden later op het veld van Liverpool en sleepte er met Blackpool een 1-2 zege uit de brand.

 

Niettegenstaande hij met Blackpool tegen de degradatie vocht werd zijn kunnen al vlug opgemerkt door de Engelse bondscoach Alf Ramsey.  De schijnbaar onvermoeibare Ball werd opgeroepen en drie dagen voor zijn twintigste verjaardag door Ramsey internationaal voor de leeuwen gegooid.  Ramsey was op dat ogenblik volop bezig zijn team klaar te stomen voor de eindronde van het wereldkampioenschap en een hardwerkende middenvelder kwam daarin goed van pas.

Ball was de jongste speler in het team van Ramsey, maar samen met andere onervaren jongens als Geoff Hurst en Martin Peters zetten ze een collectief grootse prestatie neer.  Voor honderdduizend uitzinnige fans klopten ze op Wembley uiteindelijk West Duitsland in een historische WK-finale.  Het was uitgerekend Ball die Hurst op weg zette naar het controversiële derde Engelse doelpunt.

 

De prestaties van de jonge Ball op het WK bleven die zomer niet onbesproken en hij versierde, voor een toenmalig recordbedrag van 110.000 Pond, een transfer naar Everton.  Samen met Howard Kendall en Colin Harvey vormde hij er het sterkste middenveld van zijn generatie.  Everton bereikte in 1968 de FA Cup Final, maar Ball & Co verloren de eindstrijd van West Bromwich.  Eén jaar later strandden ze tijdens de halve finales, maar in 1970 kroonde Everton zich tot landskampioen.

 

Eén van de eerste namen die Ramsey die zomer invulde op zijn lijstje om naar het WK in Mexico te reizen was ongetwijfeld die van Ball.  De regerende wereldkampioen speelde een goed WK en moest tijdens de groepfase maar één keer nipt de duimen leggen.  Tegen Brazilië werd het, mede door een glansprestatie van Ball, Bobby Moore en Gordon Banks, 1-0.  Engeland plaatste zich voor de kwartfinales, maar gaf daarin tegen West Duitsland een 2-0 voorsprong uit handen.

 

Na het WK 1970 speelde Ball nog één seizoen voor Everton en op het toppunt van zijn kunnen verkastte hij op 26-jarige leeftijd naar Arsenal.  De Gunners telden 220.000 Pond neer voor de middenvelder, een nieuw record.  Vijf seizoenen lang speelde hij in de Engelse hoofdstad vooraleer hij in december 1976 naar Southampton verhuisde.

 

Na een kort dubbelavontuur in de Verenigde Staten bij Philadelphia Fury en Vancouver Whitecaps belandde hij opnieuw bij de club waar alles ooit begonnen was : Blackpool.  Na één seizoen speler-manager breidde hij bij Southampton en Bristol Rovers een einde aan zijn actieve spelersloopbaan.

 

In mei 1984 werd Ball succes-manager bij Portsmouth.  Na twee vierde plaatsen dwong hij met Pompey promotie af naar de hoogste afdeling, maar na slechts één seizoen bij de elite verdween Portsmouth opnieuw naar de tweede klasse en werd Ball de laan uit gestuurd.

 

Via Colchester, Stoke City en Exeter City werd Ball in januari 1994 door Southampton binnengehaald.  Ball moest er de ontslagen Ian Branfoot opvolgen en zijn hoofddoel was de Saints in de Premier League houden.  Hij slaagde in die opzet en Matthew Le Tissier beleefde onder Ball een zeer vruchtbare periode.  Tijdens de laatste zestien wedstrijden van het seizoen scoorde hij maar liefst vijftien keer.

 

Tijdens het tussenseizoen haalde hij doelman Bruce Grobbelaar en verdediger Kevin Moore naar de club en leidde Southampton uiteindelijk naar een mooie tiende plaats.  Niettegenstaande zijn succes bij de Saints werd Ball aan de kant geschoven.

 

Ball hield het na nog één seizoen bij Manchester City en ééntje bij Portsmouth op 54-jarige leeftijd voor bekeken.