Sochaux verslaat Marseille en pakt Coupe

 

Sochaux heeft, na de bekerwinst in 1937, voor de tweede keer in haar geschiedenis de Coupe de France mee naar huis mogen nemen. In het Stade de France in Parijs was het sterker dan Olympique Marseille, maar het kostte de formatie van trainer Alain Perrin wel bloed, zweet en tranen. Het zou een wedstrijd van ongekend hoog niveau worden, met een waanzinnig spannend slot dat uiteindelijk eindigde met een enerverende strafschoppenreeks, toen de stand na verlengingen 2-2 was. Sochaux had minder last van de zenuwen en won zo (5-4) van een balend OM, dat sinds de Champions League van 1993 geen prijs meer pakte.

 

Het in bloedvorm verkerende Marseille kon haar favorietenrol dus niet waarmaken. Sochaux speelde al een meer dan puik seizoen, maar tegen de finesse van Ribéry en Nasri en co, daar kon toch niemand tegen op, eenmaal ze op kruissnelheid speelden? Maar dat voetbal geen wetenschap is, is andermaal gebleken. Alain Perrin krijgt dus gelijk: ‘Sochaux kan winnen,’ zo zei hij, ‘mits de juiste kennis om stokken in de blauw-witte wielen te steken.’ En dat deed Perrin: niet met defensief antivoetbal, maar met écht voetbal. Er zit geweldig veel talent in die jonge spelersgroep, het potentieel reikt veel hoger dan één bekerfinale.

 

Het wedstrijdbegin zou de verdere toon van de finale bepalen. Marseille begon wervelend en kwam reeds na vijf minuten op voorsprong, dankzij een rake kopbal van Djibril Cissé. Sochaux organiseerde echter snel haar organisatie en herstelde zich amper vier minuten later, maar de lat voorkwam de gelijkmaker van Sébastien Grax. Sochaux nam zo het heft wat meer in handen, te danken aan haar aanvallende mentaliteit die het al haar hele seizoen is trouw gebleven. Tel daarbij het balrecuperatievermogen van het sterke middenveld op en de in teamgeest denkende flankspelers Leroy en Grax, die waarschijnlijk niet die eerste snelle meters hebben dan bijvoorbeeld een Nasri, maar o zo goed passen in het collectief, en je hebt een ploeg die, als het op haar sterkst speelt, niet zou misstaan in de topdrie van de Ligue 1.

 

Desondankt had Marseille gedurende de hele partij haar lot in eigen handen. Het creëerde kansen bij de vleet, maar doelman Teddy Richert was net nu onklopbaar. Rond het uur kreeg L’OM bijvoorbeeld drie enorme mogelijkheden, maar Niang, Ribéry en Cana konden, door toedoen van Richert, niet scoren. En wat dan volgt, kent menig voetballiefhebber: het deksel op de neus. Ex-Genkenaar Moumou Dagano was het die voor de gelijkmaker zorgde, en dat op voorzet van Leroy.

 

Wat volgde was een defensiever Marseille, maar eenmaal de eerste verlenging begon speelde het zoals het de wedstrijd begon: aanvallend. Djibril Cissé was opnieuw de man die de pressie omzette in een doelpunt. Met zijn tweede van de avond leek hij de matchwinnaar te worden en Sochaux uit te tellen, maar het zat nog fris bij de jonkies van Perrin en de mentale weerbaarheid zorgde na honderdzestien minuten voor de nieuwe gelijkmaker. Getekend door Anthony Le Tallec (ex-Liverpool); even daarvoor al had Ziani opnieuw het doelhout getroffen. 2-2 na negentig minuten voetbal en een halfuur verlengen, strafschoppen dus.

 

Strafschoppen, het zal altijd een loterij blijven. Dit keer won doelman Richert het van collega Carrasso. De goalie van Sochaux stopte er twee (Maoulida, Zubar), Carrasso eentje minder (Bréchet). Wordt deze ploeg het antwoord op de overheersing in de competitie van Lyon? Dat zit erin: als Sochaux volgend seizoen kan bevestigen en in de Uefa-cup (of Champions League, wie weet) kan doorstoten, waarom het jaar daarop niet gaan voor de titel?

 

Al blijft dat natuurlijk nog even toekomstmuziek.