Belgisch voetbal heeft baksteen in de maag

Het vaderlandse voetbal kreeg de laatste decennia heel wat opdoffers te verwerken. Het era dat de Rode Duivels grote sier maakten op een internationaal kampioenschap, lijkt voltooid verleden tijd. En wat gezegd over ons clubvoetbal? Anderlecht is momenteel onze enige vertegenwoordiger op het Europese toneel, in de inferieure Uefacup dan nog. Het is kant en klaar dat de voetbalbonzen de handen in elkaar moeten slaan om ons voetbal van de verdrinkingsdood te redden. Een competitiehervorming, bescherming van de jeugd en een betere wetgeving zijn een aantal reddingsboeien. Stilaan groeit ook de consensus dat onze infrastructuren voorhistorisch zijn.

 

België mag dan nog zo vaak een pioniersrol vervullen in de businesswereld, in de voetballerij hollen we al jaren achter de feiten aan. Voor het laatste succes buiten de landsgrenzen, moeten we al terugblikken op het seizoen 1992 - 1993, toen Antwerp op Wembley de finale van de Beker der bekerwinnaars speelde tegen Parma. De ouderdomsdeken van het nationale clubvoetbal speelt nu in tweede klasse in een stadion niet eens die naam waardig.

 

Jammer genoeg is de Bosuil geen uitzondering. Her en der verloederen de stadions in België. Menig bestuurslid schuift dergelijke zaken door naar ‘later’, zonder aandacht te hebben voor de nochtans precaire situatie.

Als we de landsgrenzen verlaten, zien we meteen tal van prachtige voetbalinfrastructuren opduiken. Zelfs onze Nederlandse noorderburen hebben kaas gegeten van de stadionarchitectuur. Geld wordt dan ook meer en meer de steunpilaar voor iedere club. Voetbal beperkt zich niet langer tot het sportieve, het is helemaal verweven met tal van businessprincipes. Stadions worden multifunctioneel en toegankelijk voor het hele gezin. Sportmogelijkheden, kantoorruimtes, cinema’s, reusachtige clubshops, etc. huizen allen in dezelfde infrastructuur.

 

Anno 2000 (toen België en Nederland de handen in elkaar sloegen voor Euro 2000) werd het verschil met onze noorderburen al pijnlijk duidelijk. Waar de Belgische infrastructuren gewoon wat ‘opgesmukt’ werden, rezen in Nederland hypermoderne stadions op zoals het Gelredome of de Amsterdam Arena.

 

Deze investeringen betalen zich sowieso terug in ijltempo. Een nieuwe thuishaven lokt automatisch meer kijklustigen en de toegevoegde nevenactiviteiten in en rond het stadion verzekeren ook de nodige cashflow tijdens de week. Ideaal dus om een gevoelige budgetverhoging te bewerkstelligen.

 

Dat besef dringt nu eindelijk ook door in België en AA Gent neemt de voortrekkersrol op zich. In 2003 kondigde toenmalig schepen en huidig burgemeester Termont met trots aan dat AA Gent een nieuw complex zou bouwen. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad, maar ondertussen hebben de bouwplannen een heel concrete vorm aangenomen. Tenzij men toch nog bezwaar aantekent, start de bouw begin 2008. De Buffalo’s zouden dan vanaf juli 2009 hun intrek nemen in het Arteveldestadion.

 

Naast zijn multifunctionaliteit, blinkt dit bouwwerk ook uit qua mileuvriendelijkheid. De metalen wand, de 13 000 m² zonnepanelen alsook de waterrecuperatie op het dak zijn enkele groene paradepaardjes die vooralsnog uniek zijn in Europa.

 

Dat de hele zaak zo lang moest aanslepen, doet de wenkbrouwen fronsen. In het dichtbevolkte België is het geen sinecure een plaats van dergelijke afmetingen in te palmen, de milieurapporten moeten gunstig zijn, de omgeving mag er niet onder lijden en het gewestplan moet het ook nog eens toelaten. Een hele administratieve rompslomp die Van Quickenbornes opvolger misschien kan verhelpen.

 De toppers springen mee op de kar Ook de andere ‘grootheden’ van onze vaderlandse competitie zien heil in de uitbouw van nieuwe voetbaltempels. Bij Club Brugge zijn ze er al jaren van overtuigd dat het Jan Breydelstadion niet langer voldoet aan de hedendaagse vereisten. Elke week opnieuw barst het stadion uit zijn voegen, het oogt oubollig, de ligging is verrevan ideaal en de businessmogelijkheden zijn te beperkt. Ook Club heeft nog heel wat katjes te geselen vooraleer de plannen ooit werkelijkheid kunnen worden. Het Brugse stadsbestuur, de omgeving in Loppem (waar het stadion wellicht gebouwd wordt) en de Brugse handelaars moeten nog gensensibiliseerd worden. Club denkt aan een stadion met een capaciteit van 40 000 plaatsen. Een nabijgelegen winkelcentrum fleurt het project nog meer op.

 

Kampioen Anderlecht is eveneens op zoek naar uitbreidingsmogelijkheden. Hoewel het Constant Vanden Stockstadion misschien nog tot de betere van België behoort, is het aan vernieuwing/uitbreiding toe. De uitbreidingsplannen aan het stadion zelf werden alvast afgeschoten, mede door de overlast dat zo’n stadion zou veroorzaken temidden een woongebied.

 

Recent kwam men met een nieuw idee op de proppen waarmee men twee vliegen in een klap zou slaan. Binnen enkele jaren zou Anderlecht willen starten met de bouw van een trendy sportparadijs in Schaarbeek. Men denkt hierbij aan een topstadion dat plaats biedt aan 60 000 kijklustigen, een congres- en concertzaal en extra commerciële aangelegenheden zoals een shoppingcenter. Het project wordt ondersteund door de stad, het Brussels Gewest én de voetbalbond. Voor de KBVB is dit een uitgelezen kans om het ‘Heizelprobleem’ effectief aan te pakken. De kosten zouden verdeeld worden over alle partijen en van veel tegenkanting lijkt vooralsnog geen sprake.

 

Het gros van de voetbalbobo’s en ook enkele vooraanstaande politici zijn wel te vinden voor de organisatie van het WK in 2018. Nu de Fifa beslist heeft dat het WK niet meer beurtelings aan een van de zes continenten wordt toegewezen, maar dat landen van alle continenten telkens kunnen meedingen, zijn er perspectieven voor een organisatie in de Benelux.

 

FIFA-voorzitter Sepp Blatter verklaarde dat naast de Benelux ook Engeland, Australië, China, Mexico en de Verenigde Staten wel oren zouden hebben naar de WK-organisatie van 2018.

 

Voor de Benelux wordt het een zware missie om op te tornen tegen die concurrentie. Onze algemene infrastructuur (transport, verblijf, levensstandaard, etc.) mag dan wel rijkelijk voldoen, we beschikken simpel genoeg niet over voldoende toereikende stadions. Vandaar dat men ook in Luik en Antwerpen gewag maakt van dergelijke plannen.

 

De algemene teneur wijst erop dat zowel politici/investeerders als de voetbalwereld wakker geschoten zijn na een ellenlange winterslaap. Beter laat dan nooit, maar er moeten overal nog heel wat drempels overwonnen worden. Zal Vlaanderen bijvoorbeeld bereid zijn even veel moeite te doen als Wallonië (cf. de investeringen in Luik en Bergen)?

 

Het kan ons voetbal (zeker financieel) en z’n uitstraling enkel ten goede komen en wie weet maken we zo wel een realistische kans op het WK 2018. Toch mag men het sportieve luik van het populaire balspelletje niet zomaar in de wind slaan. Moderne parels doen oprijzen is één ding, ervoor zorgen dat ze ook sfeer uitstralen is iets anders.