Column De Kanarie Blues!

De Hel van Staaien. Wie daar, in lang vervlogen tijden en bij nacht en ontij, in de buurt verdwaalde met een anti STVV-sjaal rond de nek of iets wat er in de verste verte op leek was a priori reddeloos verloren.

Maar de werkelijkheid vertelt een ander verhaal. Wie de bekerwedstrijd tegen Eendracht Aalst (een fris ogende, ambitieuze derdeklasser) heeft gezien weet beter. Eendracht, what’s in a name, swingde van de A naar de Z over het onheilspellende Ouija-bord en ging flirten met de duivel zelve terwijl STVV de slome speelbal leek in een krakende flipperkast die slechts een slap duwtje nodig had om voor eeuwig tilt te slaan. Het hellevuur is verworden tot een schim van de felle waakvlam die tracht te overleven op het laagste pitje en uiteindelijk zal uitdoven.

Dat Eendracht Aalst zelfs een tros basisspelers moest missen voor dit ludieke bekeravontuur maakt deze tragikomedie nog dramatischer voor een thuisploeg hopeloos op zoek naar zichzelf.

Supporters van STVV moeten al enkele jaren afzien en met dichtgeknepen ogen door de zure appel heenbijten. Het emotionele lijden van de echte STVV-fan moet vergelijkbaar zijn met wat een chronische pijnpatiënt lichamelijk voelt als ook de ultieme verdoving volledig uitgewerkt is.

De wieldoppen van stoere Mercedessen glinsteren in de late herfstzon en nergens rondom het oefencomplex of stadion is er een fiets te bespeuren. Of versleten sandalen waar moedige bedevaartgangers honderden kilometers op doorkachelden van Lourdes richting Santiago de Compostela met een ziel gevuld met aan festivals van mirakels.

Beroepsernst is een vreemd klinkend woord dat niet langer in het STVV-alfabet staat. Getuige de misselijk makende acte de présence van Frank Boeckx in een café in het Tiense die aldaar doodleuk de draak stak met de sportieve uitschakeling van zijn ploeg en er nog mee kon lachen ook.

Deze kwetsende improvisatie moet de jonge keeper overvallen zijn in een abrupte vlaag van zinsverbijstering. Waar is dan het respect en zelfrespect heen als je de emotie niet meer kan temmen en in je eigen vlees kerft?

Voor de supporter is de passie die diep in het hart de tenten opstelt steeds sterker en machtiger dan de bruuske ontgoocheling en gestaag toenemende ergernis voor zoveel sportief en bestuurlijk falen maar vroeg of laat bots je tegen je eigen onbekende grenzen en zie je in de verte de ruïnes van jaren wanbeleid en gezapige nonchalance.

Ninoslav Milenkovic. De exponent van zoveel onkunde, misinterpretatie en ongeluk vertegenwoordigd in een en dezelfde persoon. Misschien was de trieste owngoal helemaal aan het einde van de wedstrijd wel de voorbode van betere tijden. Het moment van de kentering. Het zinneprikkelende fortuin en de armada aan goudpotten aan het einde van de regenboog.

De oude generaties zijn voorgoed uitgestorven. Relikwieën opgebaard in het museum van de herinnering. Het geld heeft ook de laatste fundamenten van Staaien doormidden gezaagd en de clubliefde heeft plaats geruimd voor de groeiende status van persoonlijke eer, materieel bezit en luxueuze welvaart. Zo moeten er vele clubs heengaan, en net zoals in het echte leven, blijkt een terugkeer uitgesloten. Laat dit voor STVV de wijzers van de klok zijn die vijf voor twaalf aangeven. Uitdagend bengelend maar onzichtbaar hangen de spoken en Magere Hein reeds aan de binnenkant van de traag voortschrijdende wijzers en als de diamantharde zeis het hart van STVV uiteindelijk doormidden klieft zal een zoveelste club anoniem verdwijnen in de stoffige annalen van het wegterende Belgische voetbalboek. (EH)