Vermeersch luidt alarmbel

Enkele weken geleden haalde Brusselsvoorzitter Johan Vermeersch nog eens het nieuws met zijn beledigende uitspraken aan het adres van Zola Matumona. Na dit incident besloot hij zich even uit de media terug te trekken, maar vandaag treedt hij weer naar buiten om de sportieve malaise van zijn club aan te klagen.

 

Zwijgen
"De supporters mogen terecht morren en klagen, want ik ben ook niet tevreden. Ik had meer en beter verwacht. In de zomer dachten we een zeer degelijk team te hebben, nu stel ik vast dat we moeten strijden om in eerste te blijven”, zo steekt hij van wal. Hij vindt dat pech deels een rol speelt aangezien dat met Richard Culek één van de belangrijkste pionnen in het systeem lange tijd geblesseerd was.

“We missen ook een degelijke organisatie in de verdediging en zoveel meer. Ik kan dat geen 100 keer meer zeggen, want op den duur maak ik mezelf belachelijk.” Toch is de flamboyante voorzitter niet meteen van plan naar de kleedkamer te trekken. “Ik mag niets meer zeggen, zeker? Ik heb mijn zegje al gedaan. De spelersgroep zal mij dus ook niet meer in de kleedkamer zien.”

 

Schoonmaak
Volgt er dan een grote schoonmaak in januari? “Het transfermolentje kan niet eeuwig draaien. Een club als Brussels kan niet tijdens elke transferperiode vijf of zes spelers halen. Ik heb het gevoel dat veel spelers de zaken op hun beloop laten, in plaats van met trots, zelfrespect en een zekere woede proberen het hoofd te bieden aan de mindere gang van zaken.”

 

Vermeersch voelt zich diep ongelukkig en zelfs een beetje beschaamd om wat zijn team ervan terecht brengt. Toch is hij niet van plan de club aan zijn lot over te laten. “Niet alleen voor de spelers, maar ook voor de pers heb ik een plan. Welk? Alles op zijn tijd”, licht hij mysterieus een tipje van de sluier. De aannemer weigert zichzelf een dictator te noemen. Hij beslist niet alles op zijn eentje, hoewel iedereen dat denkt. “We hebben een raad van beheer met tien mensen, met ieder een stem. Ik luister naar al die mensen en neem daarna de beslissing. Eigenlijk moet je een grote zot zijn om dit te doen. Ik besteed elke dag vijf tot zes uur aan Brussels. Maar met plezier!” besluit hij strijdvaardig.