Analyse Club Brugge: 'Nog progressie boeken'

* VOORAF

 

De club met stamnummer drie werd opgericht in 1891 en heeft er al een rijke geschiedenis opzitten. Zo pakte het tot op de dag van vandaag dertien landstitels. In 1920 werd de eerste landskroon gevierd, de voorlopig laatste titelviering was er in 2005. Afgelopen seizoen werd bovendien de tiende Belgische beker op het palmares geschreven, daarmee is Club recordhouder.

Op Europees vlak was het hoogtepunt ongetwijfeld de finale van de Beker der Landskampioenen in 1978. Daarin bleek Liverpool te sterk met 1-0, na een doelpunt van Dalglish. Twee seizoenen eerder had blauw-zwart, in de finale van de Uefa Cup, toen nog met een heen- en terugwedstrijd, ook de duimen moeten leggen tegen de Engelse topclub. In datzelfde seizoen schakelden de Bruggelingen overigens wel het Engelse Ipswich uit op miraculeuze wijze. Na een zware 3-0 nederlaag in Engeland werd de terugmatch met 4-0 gewonnen. In 1987 deed het deze stunt nog eens dunnetjes over, want na een 3-0 nederlaag in Dortmund werden de Duitsers twee weken later met 5-0 kansloos naar huis gestuurd. Ook de afgelopen seizoenen konden de Bruggelingen nu en dan nog eens uitpakken in Europa. Zo werd onder Trond Sollied met 0-1 gewonnen in San Siro na een schitterend doelpunt van Mendoza. Ook Ajax, Dortmund en Galatasaray moesten er de afgelopen jaren onder andere aan geloven.

 

* VERWACHTINGEN

 

Na tien uiterst succesvolle jaren, Club eindigde telkens in de top-2 en pakte vier landstitels, leek blauw-zwart de afgelopen twee seizoenen volledig het noorden kwijt. Het voorheen zo rustige Brugge werd een heus trainerskerkhof. Zo werden Jan Ceulemans, Emilio Ferrera en Cedomir Janevski op straat gezet, assistenten René Verheyen en Franky van der Elst en sportleider Marc Degryse volgden in hun zog.

Onder impuls van Luc Devroe, die werd weggehaald bij Roeselare, koos Club dit seizoen op de transfermarkt vooral voor zekerheden. De waarden van blauw-zwart moesten en zouden dit seizoen opnieuw de bovenhand nemen. Er moest opnieuw een collectief staan, die voor elke morzel grond zou knokken. Zo lang mogelijk meedoen voor de titel was de opdracht. Ook een nieuwe Belgische beker en overwinteren in Europa stonden voor dit seizoen op het verlanglijstje.

 

* COMPETITIESTART

 

Qua resultaten konden de supporters niet klagen, integendeel. Club begon goed aan het seizoen. De eerste drie wedstrijden werden, weliswaar zonder veel overschot, winnend afgesloten. Vooral de winst bij Germinal Beerschot, waarin Club lange tijd met tien voetbalde na rood voor Blondel, toonde meteen het karakter en de mentaliteit van de troepen van Mathijssen. Op de vierde speeldag werden, bij nieuwkomer KV Mechelen, voor het eerst punten weggegooid. Dat betekende meteen de start van een moeilijke periode. De topper op Standard werd terecht met 2-1 verloren. Na gelijke spelen op eigen veld tegen Lokeren en Charleroi leek er opnieuw een kleine crisis aan te komen, want 12/21 betekende de slechtste competitiestart in achttien jaar voor Club.

 

Er werd opnieuw gevreesd voor een doemscenario en dus liet sportleider Devroe meteen van zich horen. Hij eiste een 9/9 in de eerstvolgende wedstrijden. Thuis tegen Moeskroen, bij Brussels en tegen Dender werd die opdracht volbracht. Nieuwkomer Sonck was in die drie partijen meteen goed voor evenveel doelpunten. Tussenin had Club wel een bittere pil te slikken gekregen. Na een 0-1 overwinning bij Brann Bergen, was blauw-zwart in het eigen Jan Breydelstadion immers te licht voor de Noren. Hierdoor ging het in de eerste ronde van de Uefa Cup meteen roemloos ten onder.

 

Hoe pijnlijk de uitschakeling ook was voor al wie blauw-zwart in zijn of haar hart draagt, het zou later de kentering blijken. Enkele dagen later werd bij Brussels een grote veerkracht getoond en werd gemakkelijk gewonnen. Mathijssen stapte voor die partij over van een 4-4-2 naar een 4-3-3-systeem en dat loonde. Club bleef nu op z’n elan voortgaan. De toppers bij Genk en Cercle werden met 1-2 gewonnen en tussenin werd ook Zulte Waregem puntenloos weggestuurd. Enkel tegen Gent, waar Club lange tijd met tien moest voetballen na opnieuw rood voor Blondel, werden nog twee punten te grabbel gegooid. Na overwinningen bij Roeselare en in de volgende topper tegen Anderlecht pakte Club de herfsttitel. Standard kon enkel nog langszij komen, aangezien de laatste match bij Westerlo werd afgelast.

 

Ondanks de goede resultaten was het spelpeil nog niet hoog genoeg. Club teerde de ganse heenronde op de dodelijke efficiëntie, stilstaande fases en een enorme werk- en veerkracht. Hierdoor hield het de beter voetballende ploegen, Standard, Cercle Brugge en Germinal Beerschot, achter zich. Of dat ook in de terugronde op die manier nog zal lukken is maar zeer de vraag. Club moet dringend beter voetballen en meer kansen afdwingen wil het ook op het einde van het seizoen nog de eerste plaats bezetten. Vooral van de flanken komt er weinig dreiging met Priske en Klukowski die onder hun niveau presteren. Vooral de Deen haalt weinig de achterlijn en indien hij daar toch in slaagt lijkt de voortzetting vaak nergens naar.

 

 

* TOPPERS EN FLOPPERS

 

De uitblinker bij Club Brugge in de heenronde was doelman Stijn Stijnen. Dat zegt op zich veel en toont aan dat Club zeker geen overschot had in de heenronde. Elf wedstrijden werden met één doelpunt verschil gewonnen, waardoor Stijnen een belangrijke rol kon spelen. Na een moeilijke terugronde afgelopen seizoen herpakte de Belgische nummer één zich helemaal. Hij pakte heel wat punten voor zijn ploeg en kan op die manier best vergeleken worden met de Zitka, die voor een groot deel verantwoordelijk was voor de Brusselse landstitel afgelopen seizoen.

 

Een andere sterkhouder was Jonathan Blondel. De jonge middenvelder wordt vaak afgeschilderd als ‘brutaal’ en pakte alweer twee keer rood. De uitsluiting tegen Germinal Beerschot was licht te noemen, terwijl hij zich tegen Gent, met geel op zak, even het hoofd op hol liet brengen. Toch lijkt hij zichzelf meer onder controle te hebben dan de afgelopen seizoenen. Los daarvan was de jonge Belg alomtegenwoordig op het Brugse middenveld. ‘Joe’ liep alle gaten dicht, toonde zich balvast en scoorde bovendien vier keer, waaronder een juweeltje in de Beker van België tegen Francs Borains. Blondel is de verpersoonlijking van de mentaliteit waarmee Club dit seizoen de wedstrijden aanvangt en lijkt op dit moment onmisbaar op het Brugse middenveld.

 

Ook nieuwkomers Simaeys en Geraerts drukten hun stempel op het spel van Club. Hoewel Simaeys vooral werd aangetrokken als middenvelder ontpopte hij zich als onbetwiste basisspeler naast Clement centraal achterin. De speler, die overgenomen werd van Sint-Truiden, verdedigde de ganse heenronde heel secuur. Toch zou hij voor meer voetballend vermogen moeten kunnen zorgen van achteruit. Karel Geraerts had het aanvankelijk moeilijk als aanvallend ingestelde middenvelder in een 4-4-2. Pas toen de verloren zoon meer controlerend mocht voetballen in een 4-3-3 begon hij op volle toeren te draaien en kon hij zijn echte sterktes uitspelen: ballen recupereren en op de goede momenten komen infiltreren.

 

Elrio van Heerden kon maar een aantal keer aantreden wegens blessure, maar telkens toonde de kleine Zuid-Afrikaan dat hij een enorme toegevoegde waarde biedt aan dit Club. Hij is één van de enige spelers in de kern die een man voorbij kan en die een match met een flits in een beslissende plooi kan leggen. In januari mist Club hem echter weer wegens de Afrika Cup.

 

Door de mand vielen voorlopig Stepan Kucera en Antolin Alcaraz, hoewel van beide centrale verdedigers veel werd verwacht. Tijdens de voorbereiding maakte vooral de Tsjech een goede indruk. Tijdens de Supercup tegen Anderlecht kreeg hij echter een elleboog van Juhasz in het gelaat. Na dat voorval leek een totaal andere speler op het veld te staan, iemand zonder vertrouwen, die om de haverklap in de fout ging. Mathijssen greep in en sindsdien kwam hij niet meer op de mat. Alcaraz had dan weer voortdurend af te rekenen met blessures. De Paraguayaan toonde nochtans dat hij klasse en flair bezit. Indien fit moet hij de man worden die Club doet voetballen van achteruit.

 

Ook François Sterchele mag een tegenvaller genoemd worden. De topschutter van afgelopen seizoen werd met veel bombarie voor de neus van Anderlecht weggekaapt, maar voorlopig kwam hij slechts aan vijf competitiedoelpunten. Nochtans vertrok hij als een komeet met twee treffers op de openingsspeeldag. In de loop van het seizoen veranderde Mathijssen zijn speelwijze echter, waardoor Sterchele vanaf de buitenkant moet komen. Hierdoor komt hij minder in scoringspositie. De aanvaller werkte wel keihard in dienst van de ploeg, net als zijn collega voorin Dusan Djokic, maar van een speler van zijn kaliber mag meer verwacht worden. 

Verder kwamen oudgedienden als Vermant, Englebert, Maertens en Valgaeren zeer weinig aan spelen toe. Het lijkt heel onwaarschijnlijk dat hun aflopende contracten nog worden verlengd. Ook aanvaller Salou lijkt in niets meer op de speler die uitblonk bij Zulte Waregem. Binnenkort vertrekt hij allicht bij blauw-zwart.

 

* HOE MOET HET VERDER?

 

Club staat aan de winterstop onverhoopt op de eerste plaats. Blauw-zwart had zich voorgenomen om aan te klampen tot de winterbreak om dan te zien wat nog mogelijk was. Club deed het beter dan verhoopt, maar het spelniveau moet onvermijdelijk nog omhoog. Vooral voor de flankverdedigers is er een belangrijke rol weggelegd. Als zij hun wil kunnen opleggen aan de tegenstander en als de laatste pass beter wordt zal Club hoe dan ook voor meer gevaar kunnen zorgen. Ook Elrio van Heerden wordt een belangrijke factor. Wanneer hij terugkomt van de Afrika Cup heeft de kleine Zuid-Afrikaan de sleutel in handen met zijn creativiteit en vinnigheid, net als Wesley Sonck, die voorin onvermijdelijk voor meer kwaliteit zal zorgen.

 

* ANALYSE VAN VOETBALKRANT