Column Speeldag 23: Euforie
Foto: © SC
Volg Voetbalkrant nu via Instagram!
Het kan verkeren: het verschil tussen euforie en ontgoocheling ligt dichter bij elkaar dan u denkt. Speeldag 23 was hiervan het perfecte bewijs.
Waar vorige week verliezers waren, vinden we na deze speeldag de winnaars. Het kan snel gaan in voetbal. De meest onvoorspelbare sport, weet u wel.
De euforie van vorige week in Luik is alweer helemaal verdwenen. AA Gent snoepte punten af van de Rouches die vorige week nog dé winnaars waren. Een slecht veld, een goed georganiseerd Gent en een falende afwerking bezegelden het lot van de (toen nog) co-leider. Hadden we hierboven voetbal geen onvoorspelbare sport genoemd? Wel, toegegeven, we hadden het wel verwacht. Een Standard dat een topper buitenshuis wint is gedoemd de week erna thuis punten te laten liggen en dat nu al voor de tweede maal op rij. Dure punten naarmate het einde nadert. Voor eigen bestwil kan Standard woensdag beter uitgeschakeld worden in de beker tegen Cercle. Niet alleen belast het concurrent Cercle dan met minstens twee extra wedstrijden, dan kunnen ze zich volop en alleen maar op de competitie concentreren.
Euforie en ontgoocheling dus. Op één minuut tijd zagen we ze gisteren allebei in Lokeren. Euforie bij Lokeren voor een late en terechte strafschop. Ontgoocheling bij Club Brugge voor een eventueel puntenverlies en weggeven van de zege. Een minuut later konden we de rollen alweer omdraaien. Voetbal is emotie, het was gisteren weer duidelijk merkbaar. Was het nu eigenlijk wel een strafschop voor Club Brugge? Wie dit fluit, moet dergelijke acties tien keer op een wedstrijd bestraffen. Ik zou dus eerder geneigd zijn om hem niet te fluiten, ook al omdat Sonck niet meer aan de bal zou kunnen, maar de scheidsrechter is baas en heeft dus altijd gelijk.
De euforie die de voorbije maand in het Astridpark te vinden was, mag ook na gisterenavond weer in de koelkast gestopt worden, ergens in de buurt van de champagne. Wat de regerende landskampioen gisterenavond op de mat bracht leek nogal verdacht veel op de wedstrijden van voor de winterstop. Het excuus vermoeidheid is hier nogal op z'n plaats, maar onder andere de aanvallers van gisteren hadden geen midweekwedstrijd in de benen. Dus gewoon een ronduit zwakke prestatie. Al had Ahmed Hassan de strafschop erin geknald, het spel zou even matig gebleven zijn.
Ook de Cercle-euforie ebt weg na een één op zes, al zijn ze bij Cercle al lang tevreden met het huidige seizoen. Hetzelfde geldt voor Germinal Beerschot, dat Anderlecht nog minstens één weekje achter zich kan houden, maar ook daar loopt het bijlange niet zo vlot meer.
Van het aantal doelpunten hoeven we al helemaal niet meer euforisch te worden, maar u mag blij zijn: u bent getuige van een record in de geschiedenis van het vaderlandse voetbal, want nooit werd er minder gescoord sinds de invoering van de hoogste voetbalklasse met achttien ploegen. Hebben we dan tóch zo'n zwakke competitie? Niemand steekt er bovenuit. Misschien wordt het dit seizoen wél de kampioen van de armoede of van het (penalty)geluk. (AN)
De euforie van vorige week in Luik is alweer helemaal verdwenen. AA Gent snoepte punten af van de Rouches die vorige week nog dé winnaars waren. Een slecht veld, een goed georganiseerd Gent en een falende afwerking bezegelden het lot van de (toen nog) co-leider. Hadden we hierboven voetbal geen onvoorspelbare sport genoemd? Wel, toegegeven, we hadden het wel verwacht. Een Standard dat een topper buitenshuis wint is gedoemd de week erna thuis punten te laten liggen en dat nu al voor de tweede maal op rij. Dure punten naarmate het einde nadert. Voor eigen bestwil kan Standard woensdag beter uitgeschakeld worden in de beker tegen Cercle. Niet alleen belast het concurrent Cercle dan met minstens twee extra wedstrijden, dan kunnen ze zich volop en alleen maar op de competitie concentreren.
Euforie en ontgoocheling dus. Op één minuut tijd zagen we ze gisteren allebei in Lokeren. Euforie bij Lokeren voor een late en terechte strafschop. Ontgoocheling bij Club Brugge voor een eventueel puntenverlies en weggeven van de zege. Een minuut later konden we de rollen alweer omdraaien. Voetbal is emotie, het was gisteren weer duidelijk merkbaar. Was het nu eigenlijk wel een strafschop voor Club Brugge? Wie dit fluit, moet dergelijke acties tien keer op een wedstrijd bestraffen. Ik zou dus eerder geneigd zijn om hem niet te fluiten, ook al omdat Sonck niet meer aan de bal zou kunnen, maar de scheidsrechter is baas en heeft dus altijd gelijk.
De euforie die de voorbije maand in het Astridpark te vinden was, mag ook na gisterenavond weer in de koelkast gestopt worden, ergens in de buurt van de champagne. Wat de regerende landskampioen gisterenavond op de mat bracht leek nogal verdacht veel op de wedstrijden van voor de winterstop. Het excuus vermoeidheid is hier nogal op z'n plaats, maar onder andere de aanvallers van gisteren hadden geen midweekwedstrijd in de benen. Dus gewoon een ronduit zwakke prestatie. Al had Ahmed Hassan de strafschop erin geknald, het spel zou even matig gebleven zijn.
Ook de Cercle-euforie ebt weg na een één op zes, al zijn ze bij Cercle al lang tevreden met het huidige seizoen. Hetzelfde geldt voor Germinal Beerschot, dat Anderlecht nog minstens één weekje achter zich kan houden, maar ook daar loopt het bijlange niet zo vlot meer.
Van het aantal doelpunten hoeven we al helemaal niet meer euforisch te worden, maar u mag blij zijn: u bent getuige van een record in de geschiedenis van het vaderlandse voetbal, want nooit werd er minder gescoord sinds de invoering van de hoogste voetbalklasse met achttien ploegen. Hebben we dan tóch zo'n zwakke competitie? Niemand steekt er bovenuit. Misschien wordt het dit seizoen wél de kampioen van de armoede of van het (penalty)geluk. (AN)
Schrijf je nu in voor de Voetbalkrant nieuwsbrief
KV Mechelen
KV Kortrijk
