Nochtans kon Standard nauwelijks slechter aan de wedstrijd beginnen. Na voorbereidend werk van Sarki stond Van den Eede aan de tweede paal paraat om de vroege openingsgoal binnen te tikken; we waren amper vier minuten bezig. Standard wist even niet meer van welk hout pijlen maken, Westerlo kon ook niets extra’s bijbrengen, en zo kuierde de wedstrijd rustig voort. Jovanovic kreeg rond het halfuur een goeie kans, De Winter stond pal. Tien minuten voor rust schreeuwde Westerlo moord en brand om een tackle van Onyewu op de doorgebroken (?) Dekelver. Onyewu mocht van geluk spreken en kreeg slechts geel, daar kwam Standard heel goed weg. Met de rust in zicht kwamen de Rouches nog het dichtst bij de gelijkmaker, maar de lob van Jovanovic miste net de nodige precisie. 1-0 na vijfenveertig minuten, Standard moest zich duidelijk herbronnen.

 

Het Standard dat aan de aftrap van de tweede helft verscheen, was duidelijk van een ander kaliber. Vanaf het eerste fluitsignaal zetten de bezoekers de stormloop in, wat vrijwel meteen resulteerde in een dito kans voor Mbokani, maar op aangeven van Dufer was zijn schot – oog in oog met De Winter – veel te zwak. Westerlo snakte al snel naar adem, Standard viel aan: schoten van Marcos en Witsel werden gestuit door De Winter, net als de kopbal van Fellaini. Maar even voorbij het uur toonde Fellaini hoe het wel moest. Op een verre inworp van Onyewu – het blijft een gevaarlijk wapen – kon Fellaini de bal in één tijd voorbij De Winter koppen, Standard stond weer verdiend op gelijke hoogte. Maar het wou meer, en dat kreeg het met nog een kwartier te spelen, en hoe. Het begon bij aanvoerder Defour, die de ingevallen Goreux in zijn rug spotte en de bal heerlijk meegaf. De bekerheld ging gezwind voorbij Delen en gaf voor, Mbokani buffelde het leer keihard voorbij De Winter en bracht Standard terecht op rozen. Om alle twijfels weg te nemen tikte Witsel, na een voorzet van de ingevallen De Camargo, de 1-3 eindcijfers veilig achter De Winter.