Column "Foei, René"

Ik schrijf u naar aanleiding van de interland die België op woensdag 26 maart afwerkte tegen de Atlasleeuwen uit het verre Marokko. Wanneer u deze brief leest, zal de wedstrijd zich al enkele uren of dagen geleden (afhankelijk van de paraatheid van onze nationale post) in ons collectief geheugen hebben gegrift. Toch wil ik u mededelen dat ik mijn oprechte doch nietszeggende gedachtegang neerschrijf op het moment dat de tweede speelperiode ongeveer gaat beginnen. Met andere woorden, ik heb slechts de eerste helft gezien.

 

Bijgevolg ben ik ook niet op de hoogte van de einduitslag, die u ongetwijfeld wel kent en bovendien ben ik geen helderziende. Jammer genoeg ben ik verplicht u op het hart te drukken dat de einduitslag me niet deert. Ik heb, na vijfenveertig minuten voetbal, genoeg gezien, mevrouw Vandereycken. Onze nationale voetbalploeg heeft me voor de zoveelste keer in een dieptreurige avond gedompeld. Bij het schrijven van deze woorden is de tussenstand nul – twee, en daar komen we goed mee weg.

 

Mevrouw Vandereycken, laat ik beginnen met een opmerking in verband met de keuze van Marokko als sparringpartner. De vocale steun die onze zwart-geel-rode voetbalidolen is van dien aard, dat ik de indruk krijg dat we in het stadion van Raja Casablanca spelen. Kan uw man niet gewoon kiezen voor een ploeg die niet zoveel afgezanten in ons land heeft wonen? Want u moet toch toegeven dat het er niet op trekt: meer Marokkanen dan Belgen in het Brusselse stadion! Waarom kiest meneer Vandereycken niet voor een ploeg als Swaziland? Dat is toch ook een Afrikaans land en bovendien hebben ze slechts twee afgezanten in België, dat heb ik nagevraagd bij hun ambassade in Brussel.

 

Toe, mevrouw Vandereycken, onze jongens hebben vertrouwen nodig! Hun lipje zal pruilen na de steun die ze niet gekregen hebben. Zonder steun lukt het hen niet! Kunt u René ook niet vragen, mevrouw Vandereycken, of de stad Brussel in het vervolg een pracht van een grasmat wil installeren, want u weet ongetwijfeld beter dan ik dat onze jongens het van hun meesterlijke technische spel moeten hebben. De erbarmelijke staat van het veld speelde alleen maar in de kaart van de Marokkanen, en dan zeker bij spelers als Chamakh en Hadji, die werkelijk van techniek geen kaas gegeten hebben. Tovenaars als Mudingayi en Van Buyten hebben een goeie grasmat nodig, mevrouw Vandereycken!

 

Als u het past, mevrouw Vandereycken, vertel René dan ook dat hij het licht in een volgende thuismatch meteen laat uitzetten als de stand bij de rust toch hopeloos is, en de toestand zo dramatisch is dat de doelman uit het verre Marokko een flater heeft begaan, terwijl hij eigenlijk geen enkele kans heeft moeten afweren. En entre parenthèses, het past niet dat uw man lacht als zijn ploeg machteloos de amateurs uit Marokko moet trotseren, het zou de indruk wekken dat hij tevreden is over het spel, en als hij dat is, mevrouw Vandereycken, zeg hem dan het volgende:

 

“Foei, René.”