Afscheid Sterchele: Grenzenloos verdriet

17.28 uur: Ruim 2,5 uur voor de wedstrijd is het drummen rond het Jan Breydelstadion. De fans verzamelen aan de ingang tussen de West- en de Noordtribune, waar sjaals, vlaggen, bloemen en tekeningen worden neergelegd ter nagedachtenis van François Sterchele. Daniel Chavez en Elrio Van Heerden, uitgedost in maatpak en das, banen zich een weg door de massa en werpen - zwaar aangeslagen - een blik op de herdenkingsplaats. Honderd meter verder, in de rouwkapel op het tweede oefenveld, pennen duizenden supporters een laatste boodschap voor hun nummer 23 neer.

 

18.02 uur: Tranen kennen geen kleur. Een Anderlecht-supporter, met paars-witte vlag rond de nek, legt bloemen neer aan de herdenkingsplaats. De dranghekken hangen vol met sjaals van rivaliserende ploegen: Antwerp, Germinal Beerschot, Cercle Brugge, Zulte Waregem en zelfs van Inter Milaan en Borussia Dortmun. Aan de fanshop en de loketten is het aanschuiven geblazen. Niemand wil deze afscheidswedstrijd missen en iedereen wil nog een truitje met de naam en het nummer van Sterchele aan zijn of haar collectie toevoegen. De witte uitrusting is niet meer verkrijgbaar.

 

18.43 uur: Aan het verkooppunt van Blue Army, het supportersinitiatief van blauw-zwart, worden zwarte lintjes opgespeld. “Er is geen verkoop vandaag”, klinkt het. Er worden alleen nog sjaals aan de man gebracht om er tijdens de wedstrijd een intenser afscheid van te maken.

 

19.29 uur: Een oorverdovend applaus stijgt op vanuit de al goed volgelopen tribunes, wanneer de spelers het veld betreden voor de opwarming. “Een ster was geboren, nu schitter je aan onze blauw-zwarte hemel”, is de boodschap die de Brugse spionkop aan heel de wereld wil meedelen.

 

19.35 uur: Een Italiaanse journalist zit naast me op de perstribune. Ook in de laars van Europa besteedt de media aandacht aan het overlijden van onze landgenoot. Gianluca, zoals de man heet, is goed op de hoogte van de feiten en noteert ijverig de vertalingen van de spandoeken. Tijdens de wedstrijd leeft ook hij mee met de supporters. Verdriet is grenzenloos.

 

19.49 uur: De kippenvelmomenten volgen elkaar in ijltempo op. Bij het verlaten van het veld krijgen de spelers een staande ovatie, die minutenlang blijft nazinderen. Jeugdspelers verschijnen op de grasmat met vier reuzengrote foto’s van Sterchele en ook de blauw-zwarte beertjes zijn in diepe rouw. Zij hebben hun kleurrijke outfit ingeruild voor een zwart pak met het opschrift ‘Au revoir Cois' en het rugnummer en de naam van de geliefde spits.

 

20.00 uur: Spelers en bestuur komen het veld op met tussen hen een lachende Sterchele op spandoek. Tranen rollen over de wangen van ploegmaats. Stijnen zoekt een troostende schouder bij Clement. In de tribunes wordt de naam van de Luikenaar gescandeerd en uit duizenden kelen klinkt de -waarschijnlijk- meest emtotionele You’ll never walk alone uit de Belgische voetbalgeschiedenis.

 

20.09 uur: Jerôme Efong Nzolo fluit de wedstrijd op gang. Club Brugge - Westerlo is een wedstrijd die er nooit één zal zijn. De uitslag is alleen voor de statistieken. Alles staat in het teken van Sterchele: scoren, doelpunten opdragen en zingen in de 23e minuut, de minuut die ze in het Jan Breydelstadion voor altijd willen opdragen aan de Rode Duivel.

 

21.57 uur: Wesley Sonck heeft net de 4-0 gescoord. Nzolo zorgt voor het laatste fluitsignaal. Op de tonen van ‘There’s only one Sterchele’ en ‘Nanana hé hé Sterchele’ maken de Bruggelingen nog een laatste ereronde met Sterchele in hun midden. Sjaals en truitjes worden het veld opgegooid. Voor de spionkop en de hoofdtribune worden nog twee indrukwekkende momenten van stilte gehouden. Kippenvel maakt zich meester van alle armen en benen in Brugge en omliggende straten.

 

22.12 uur: Ondertekenende werkt op de perstribune aan zijn verslag over de emotionele wedstrijd die hij net heeft meegemaakt. Een supporter komt in mijn richting en vraagt of er vandaag geen opstellingen zijn vrijgegeven. Ik knik bevestigend en geef de blauw-zwarte fan met plezier mijn opstelling. Een laatste herinnering aan de laatste wedstrijd van Sterchele. Een kleinood met een grote symboliek. Bij het verlaten van het stadion blijven de gezangen voor de te vroeg gestorven aanvaller me achtervolgen. Niet alleen de blauw-zwarte supporters verliezen een geliefde speler. Heel voetbalminnend België neemt met de krop in de keel afscheid van een flamboyante speler, maar ook van een sympathieke mens. Au revoir Cois! (AN)