Spaans vernuft vs. Duitse Grundlichkeit

Vanuit Wenen

Tweeëntwintig dagen geleden floot Roberto Rosetti in het Sankt Jakob-Park in Bazel de openingwedstrijd tussen Zwitserland en Tsjechië op gang. Zondagavond zal de Italiaan het Ernst Happelstadion in Wenen ook het laatste fluitsignaal doen weerklinken. De prestatie van de modebewuste scheidsrechter uit Pecetto Torinese zal echter in de schaduw staan van de voetbalkunstjes die de 22 gladiatoren uit Duitsland en Spanje op de mat brengen.

 

 

De Spanjaarden toonden de voorbij drie weken dat ze die kunstjes het best beheersen en wordt door iedereen naar voren geschoven als favoriet op de eindzege. Nadat Spanje de psychologische barrière van de kwartfinale heeft overwonnen, zijn ze op het Iberische schiereiland vol vertrouwen. “Finales zijn er om te winnen en niet om mee te spelen”, klinkt het overtuigd in het Spaanse kamp.

 

Joachim Löw probeert er nog een schepje bovenop te doen: “Spanje is de beste ploeg van het tornooi. Het kende geen enkel zwak moment en beschikt over een mix van techniek, excellent combinatiespel, flexibiliteit, kalmte en goed positiespel. Al hun spelers zijn ook actief op het hoogste niveau en spelen iedere week Champions League. Spanje is de uitgesproken favoriet.”

 

 

De favoriet trekt op het einde echter niet altijd aan het langste eind. Zeker niet als de tegenstander Duitsland heet. De Duitsers toonden tijdens de kwart- en de halve finale waarom je nooit klaar bent met hen. “We hebben opnieuw getoond wat Duitse mentaliteit is”, klonk het met een tevreden gevoel. Tegen Turkije werden Michael Ballack en co van de mat gespeeld, maar na 90 minuten stonden ze toch te feesten.

 

David Villa en mogelijk Michael Ballack moeten zondagavond in de tribunes toekijken hoe hun ploegmaats het er vanaf brengen. Tijd voor een collega om, net op het moment dat heel de wereld meekijkt, een sleutelrol op te eisen. Bij Duitsland kijkt iedereen naar Bastian Schweinsteiger, die na zijn rode kaart tegen Kroatië op een zeer hoog niveau presteert. Schweini is de verpersoonlijking van de inzet en het doorzettingsvermogen en is bovendien ook nog doelgericht.

 

 

Aan de andere kant is het hopen dat Luis Aragonés Cesc Fabregas van bij de aftrap laat beginnen. De Arsenal-middenvelder zette tegen Rusland een sublieme prestatie neer en stelde met twee sublieme assists naar Daniël Güiza en David Silva de overwinning en de kwalificatie voor de finale veilig. Aragonés wil de 20-jarige middenvelder in bescherming nemen en nog niet te veel druk op hem te leggen, maar Fabregas is klaar om te schitteren.   

 

Wie er schittert, weten we zondagavond tussen 22.30 en 24.00, maar een fletse finale zoals vier jaar geleden in Portugal moeten we niet vrezen. Spanje en Duitsland slaagden er beiden in om, ieder op hun eigen manier, het publiek te bekoren. Met aanvallend voetbal. Een trend die hopelijk wordt verder gezet na het EK. En hopelijk vergeten ze ondertussen de finale niet.