Folklore met zoet smaakje

Eerlijk, we verwachtten spektakel. Eén tegen twee. Beide clubs nog geen 20 kilometer van elkaar verwijderd. Thuis bij de suikerjongens, een bijnaam die belooft. Stadion al jaren geleden uitverkocht. De tekenen zijn alvast goed. Op de afrit van de E40 het bord: Tienen - Sint-Truiden. Enkel de uitslag ontbreekt.

 

Aan de ingang van het stadion - een miniversie van ’t Kuipje, dat zelf een miniversie is – voel je het zelfvertrouwen. De spanning ontwaart zich tussen de biergeur. Tienen ligt niet ver van Leuven. Iedereen praat over hoe druk het wel is. Het moet van Westerlo-Standard (voorbereidingswedstrijd op het seizoen 06-07, red) geleden zijn dat er nog zoveel mensen opdaagden. Volgens de stadionomroeper zijn we met 5025. De duizenden kinderen op de daken en in de bomen niet meegerekend. Het kan zijn dat we ons hen inbeelden. Er hangt nu eenmaal een ouderwets sfeertje.

 

De perstribune puilt uit. Alle vijf plaatsen zijn al bezet. We krijgen een zitje toegewezen naast een oude, doch felle supporter. De Tiense spionkop, nu ja de negen snoodaards die al het meest gedronken hebben, zetten hun eerste lied in. De wedstrijd wordt afgetrapt. Een erg leuke wedstrijd overigens. Dan toch het verwachte spektakel vanmiddag. De charmezanger van even voordien kon ons immers niet bekoren. Noch de trucjes van de mascotte, een roze olifant. De wedstrijd: beide ploegen vallen aan, mooi combinerend, snel met diepgang. Harde tackle, leuke dribbel, gericht schot. Ze speelden allemaal mee. En toch. Al gauw blijkt dat de man naast mij geen fan is van middenvelder Mathieu Belme. Nu, de rechterflankspeler had ook zijn dagje niet. Te pas en te onpas klaagt de man: “Belme, Belme, Belme toch…”. Na een paar minuten roept een vrouw van drie rijen lager: “Geef me je nummer dan!” Ons vak, een suikerklontje groot, komt niet meer bij. Ambiance!

 

Nul tegen nul de ruststand. Polonaise naar de toog. Tienen heeft zich 45 minuten verweerd. Bij momenten waren ze zelfs de betere ploeg. Maar voor nog meer spektakel heb je goals nodig. En die kwamen er, tot grote spijt van mijn luide buur, na een uurtje voetballen. Hakje daar, gekruld schot ginder en 0-2 voor STVV. Verdiend, zonder meer. Dat ziet Hendrik – de man had ondertussen de tijd genomen om ons zijn leven te vertellen – ook in. Hij vraagt zich luidop af hoe het komt dat Sint-Truiden uit eerste klasse gedonderd is. “Dankzij Tim Pots”, lacht de man achter hem. In Tienen treurt men niet. In de VIP-bar wordt immers nog een rondje van het huis gegeven.

 

Het was elke kilometer waard geweest. Folklore, leuke pot voetbal en een pak emoties. Maar Tienen heeft zijn moment gehad. Van een club waar de loketbediende de transferverantwoordelijke is, kan je ook niet meer verwachten. Dankzij enkele privé-investeerders mocht deze stad eens van het leiderschap proeven. Met een topper uit de oude doos als toetje. Het smaakte zoet. Maar nu is het opnieuw tijd voor de grotere jongens in tweede. Tenzij één van de Suikerjongens EuroMillions gewonnen heeft natuurlijk…