Egmont kan Hanske De Krijger niet onthoofden.

Pendelboeren en Scheldepeten!

Toch is deze derby er eentje als geen ander. Beide ploegen hebben ongeveer hetzelfde sportieve verleden, hetzelfde KSV-voorvoegsel, drinken bier van de zelfde sponsor en hebben bijna dezelfde kleuren. Maar voor de rest houdt elke vergelijking op! Het is de strijd tussen 2 totaal uiteenlopende stijlen, tussen 2 tegengestelde culturen, tussen het “goed bedeelde”, maar vaak zo (zelf)kritische publiek van aan de Schelde en het “Volkse” volkje, zoals het zo heerlijk wordt bezongen in de “Zottegem Blues” van Miele. Een gevecht tussen de middeleeuwse figuren Egmont en Hanske De Krijger, tussen de via de fora van beide ploegen nieuw ontstane en ludieke koosnaampjes zoals de Pendelboeren en de Scheldepeten. Bij beide ploegen vinden we ook enkele spelers die een verleden hebben bij de tegenstander. Bij Oudenaarde verdedigden Leleu, Devleeschauwer, Brewaeys en de piepjonge van Den Bossche ooit de geel-blauwe kleuren. Aan de andere kant speelden doelman De Cabooter en spits Nouhass ooit aan de boorden van de Schelde.

Oudenaarde zwaar gehandicapt.

Een door diverse schorsingen en blessures zwaar getroffen KSVO trok met een bang hart naar de Bevegemse Vijvers. Liefst 8 kernspelers ontbraken en dat waren niet van de minste! De topper op Wetteren, juist voor Nieuwjaar, eiste een zware tol voor de bezoekers. Ten gevolge daarvan moest Oudenaarde het stellen zonder Martens, Devleeschauwer, Versyp, Raes en viel Brewaeys ook nog uit de voorbije week op training. De 18-jarige Levi Wallez, onlangs uitgeroepen tot Oudenaards sportfiguur van het jaar, geraakte in laatste instantie toch wedstrijdfit. Leleu had de loodzware opdracht om van de nog beschikbare en vooral jonge spelers een hecht blok te maken om zich niet te laten onthoofden door de Egmont Army. Maar net zoals in zijn Waregemse periode als voetballer, verstaat kersvers trainer Stefan Leleu als geen ander de kunst om jonge spelers naar hem te laten opkijken en naar zijn hand te zetten. Zottegem moet het al een tijd doen zonder Varache. Wouter Moreels, licht twijfelachtig voor de match was toch klaar voor de strijd.

Hanske De Krijger, de schildknaap, die bovenop het stadhuis van Oudenaarde de wacht houdt, zag zijn volgelingen 20 kilometer verder als leeuwen knokken voor de eer van de stad en voor de punten.

De match zelf!

Zoals verwacht begon de thuisploeg dominant aan deze slag om de Vlaamse Ardennen en probeerde tegen de jonge bezoekende ploeg vroeg de opening te forceren. Maar twintig minuten veldoverwicht leverde enkel maar een geharrewar op hoekschop en wat plukballen voor doelman Malfait op. Bij KSVO was het in die beginfase wat onzeker zoeken naar de juiste positie, maar eenmaal de puzzel in elkaar viel, kwam er meer vertrouwen in de ploeg en begon het ook beter uit te verdedigen. Voor de rest ontbrak het zout op de aardappelen in deze toch wel sportieve eerste helft, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door de sfeer in de tribune. Ook hier trok de Egmont Army meteen ten aanval, maar de bezoekers lieten zich, na een aarzelende start, ook van hun beste vocale kant zien en brachten met hun ludieke gezangen de nodige creativiteit in de toch vrij goed gevulde tribune.

Doelman Dieter Malfait en zijn overbuur James De Cabooter worden aanzien als misschien wel de besten van de reeks. 5 minuten voor de rust kwam hun “Moment de Gloire”! Mathias Schamp rolde zijn linkerflank op, zijn lage voorzet werd onvoldoende ontzet door de thuisverdediging en Janssens vlamde naar de kruising. Decabooter snoerde de reeds juichende bezoekers de mond door met een geweldige save de bal uit de kruising te boksen en in de rebound besloot De Caluwe te overhaastig over. “Wat James  kan, kan ik ook”, vloekte Malfait aan de overkant, toen hij met een even prachtige redding een poging van Wouter Moreels afweerde en Foeke Rossel een slapeloze nacht bezorgde door zijn niet-te-missen-rebound toch nog voor de fatale lijn weg te grabbelen.

De tweede helft had veel meer spanning te bieden. Larbie, nochtans sterk debuterend als vervanger van het gekwetste sluitstuk Brewaeys, speelde wat te nonchalant terug op Malfait, maar Dieter had zichzelf gezworen om geen enkele bal door te laten en ging onvervaard in de voeten van Nouhass. Diezelfde Azziz speelde met een subtiel pasje Wouter Moreels aan, maar die was te verrast om te scoren. Maar na dit korte strovuurtje van de thuisploeg, nam het jonge geel-zwarte team zowaar de teugels in handen. De Caluwe zag zijn schot afgeblokt worden in hoekschop. De kwikzilveren Schamp bleek een ware gesel voor de thuisverdediging en de jonge invaller Pareyn speelde een sterk laatste half uur. Lukas sneed door het centrum van de verdediging, leek even te vallen over een hangend voetje, bleef recht en kwam alleen voor Decabooter, die goed zijn hoek verkleinde en de bal in hoekschop duwde. Even later lag zelfde speler aan de basis van dé kans van de match. Op een korte hoekschop zette hij tegen de doellijn met een verrassende beweging zijn mannetje in de wind en zijn voorzet voorbij de 2de paal werd uit een scherpe hoek toch nog op de kruising gevlamd door de flink van zich afbijtende Janssens. Aan de overkant speelde de vaak aan zijn lot overgelaten Nouhass een sterke match. Na een solonummertje kwam hij schuin voor doel, maar Malfait pakte uit met een fotografenredding. Nouhass werd er zowaar wat moedeloos van en vroeg raad aan zijn trainer Van Der Haegen, die het kennelijk ook niet meer wist. Het slot van de match werd nog bloedstollend voor de bezoekers, toen enkele moegestreden jongeren kregen af te rekenen met krampen en KSVS het probeerde op stilliggende ballen. Een uiterst geconcentreerde Malfait won enkele luchtduels en schonk zijn op dat moment wat wegzakkende verdediging het nodige vertrouwen. Diep in blessuretijd kreeg KSVS nog een discutabele vrijschop van de voor de rest heel sterk fluitende DEFOUR, maar gelukkig voor de bezoekers ging de bal enkele schietgebedjes later ver over de kooi van Malfait buiten.

De After-Party! 

Zo eindigde deze matige derby, waarin beide ploegen een helft voor hun rekening namen, op een logisch gelijkspel. Oudenaarde, dat zich voor één keer in de rol van underdog mocht wentelen, kwam als morele winnaar uit de strijd.

Tijdens de aftocht trakteerden beide supportersscharen elkaar nog op wat leuke gezangen en trokken broederlijk op zoek naar het zo noodzakelijke gerstenat om de kelen te smeren en zo nog tot in de laatste uurtjes samen na te kaarten. Zo werd aangetoond dat voetbal wel degelijk een feest kan zijn. Ook al was dit een matige match, beide rivaliserende supportersscharen stonden naast en door elkaar en waren symbool voor hoe het er aan toe gaat in de Vlaamse Ardennen: Leven en laten leven!