Column Speeldag 24: Liefdadigheid

Onze hoogste voetbalklasse mag dan niet van de sterksten in Europa zijn, de manier waarop er aan liefdadigheid gedaan wordt is een voorbeeld voor het voetbal in heel de wéreld.

We beginnen met de competitieleider, Anderlecht. Zoals iedereen weet zit Moeskroen in zware (financiële) problemen. Geëngageerd zoals topvoetballers zijn wilden de spelers van paars-wit eens hun goed hart laten zien, zich van de beste kant tonen zeg maar. Les Hurlus mochten na een kwartier doen wat ze wilden, de Anderlechtspelers gingen wel gewoon uit de weg. Zeg nu zelf, als liefdadigheid kan dat wel tellen. Zoals het dan ook logisch is, moet de aanvoerder het goede voorbeeld geven. Was het niet aandoenlijk hoe Olivier Deschacht 'wegschoof' en de speler van Moeskroen niet meer kon volgen? Het viel wel een beetje op dat het weer net de blonde Anderlechtgod was die met de hoofdprijs wilde gaan lopen. Als het gaat over 'van de beste kant laten zien', is Olli er maar al te graag als de kippen bij.

Jammer genoeg voor hem zag de jury veel meer in de duokandidatuur van Cercleverdedigers Kelhar en Serebrennikov. Wie had er nu geen medelijden met Standard na hun zwarte week? Europees uitgeschakeld na een heel succesvolle campagne en vorige speeldag volgens velen de titel verloren na de verliespartij op Anderlecht. In zak en as zaten ze in Luik. Mbokani zou ontploffen, velen ontkennen het, maar toch is dat gebeurd als we zijn kapsel zo eens bekijken. De Cercleverdedigers dus. Ze haalden de toorn van heel Anderecht op zich door de hoofdprijs van liefdadigheid van hen af te snoepen en door Standard weer volop in de titelrace te brengen.

Ook de Roeselaarse spitsen hadden een aanvraag ingediend voor de felbegeerde prijs. 'Een zotte aanval', lazen we de voorbije weken in de media. McDonald en Perisic zouden de West-Vlamingen op hun ééntje (nouja, met twee) in de hoogste klasse houden. Alle lof was terecht, menig eersteklasser kan alleen maar dromen van zo'n aanvalsduo, geloof ons maar. Zaterdag deden ze alle moeite van de wereld om op het einde niét te scoren, tot grote dank van Jacky Mathijssen. De dankbaarheid was zo van zijn gezicht af te lezen. Bij hem dan toch. Of de Clubsupporters even blij waren met dit werk van barmhartigheid ten voordele van hun geplaagde trainer durven we zeker te betwijfelen. (AN)