Kunstgras; een zege of een kwelling?

De reden hiervoor is voor de hand liggend natuurlijk, het noordse klimaat. Vaak verdwijnt de sneeuw pas eind april maar in het uiterste noorden kan het vaak langer duren. Het is vanzelfsprekend dat het gras tijd en warmte nodig heeft om te herstellen na de harde wintermaanden. Dat is in Scandinavië niet evident, het kan voorvallen dat als het nieuwe seizoen begint, het nog steeds vriest.

Vele ploegen schakelen daarom over op kunstgras. Dat biedt voor de clubs veel voordelen; het vraagt weinig of geen onderhoud, het kan als trainingsveld gebruikt worden en het is het hele jaar bespeelbaar. De kostprijs voor de aanleg is hoger dan dat van een normaal grasveld maar de return on investment op termijn is hoger. In de meeste gevallen doet de gemeente ook een duit in het zakje bij de aanleg ervan. Door die sponsoring kunnen zij in samenwerking met de club op het veld evenementen organiseren, zoals concerten en dergelijke, de grasmat lijdt er immers niet onder.

Enkele jaren geleden, toen ik hier zelf nog voetbalde, waren er nog maar enkele clubs die een kunstgrasveld hadden in hun stadion. Ik kan je vertellen dat het als voetballer flink wennen is aan zo’n veld. De balbehandeling is totaal anders. Op een echt grasveld ligt de bal immers tussen het gras. Bij kunstgras ligt de bal echter meer op het gras en dus raak je de bal ook anders. Op een echt grasveld kan je je voet beter onder de bal plaatsten dat is veel moeilijker op kunstgras.

Wat de omschakeling echt moeilijk maakt voor een voetballer is het feit dat je lichaam meer belast wordt. Het stoppen en draaien gebeurt bruusker op kunstgras. Dat is zeer zwaar voor je lichaam en dat lijdt meestal tot knie- en enkelblessures. Waar de meeste spelers ook over klagen is pijn aan de achillespees.

In Noorwegen hebben ongeveer een tiental clubs die in de Tippeligaen uitkomen een kunstgrasveld. Recentelijk hebben kinesisten vastgesteld dat die wekelijkse omschakeling van kunstgras naar echt gras en vice versa een echt probleem vormt. De onderzoekers concludeerden dat de trainingen aan die wisselende omstandigheden moeten aangepast worden. Dat zou invloed hebben op de tijdsduur van de oefenstonden en de manier waarop die verlopen.

Kunstgras, het heeft dus duidelijke voor en nadelen. Wat me ook verbaasde was dat uit een andere studie is gebleken dat kunstgras meer bacteriën bevat. Speeksel, zweet en dergelijke meer komen op de mat terecht en blijft liggen op de rubber die gebruikt wordt voor de stabilisatie. De temperatuur onder je voeten is ook hoger. Je ziet de warmte ook echt opstijgen tijdens koelere periodes. Je kan je voorstellen dat tijdens warme zomers die velden een echte voedingsbodem zijn voor allerlei bacteriën.

Een echt ideale oplossing is het dus nog niet daarom blijft men ook hier in Noorwegen verder zoeken. Ondertussen blijven meer clubs overschakelen naar kunstgras waardoor je kan stellen dat over een paar jaar hier weinig of geen echte voetbalgrasvelden meer te vinden zullen zijn.
Ook in de Benelux worden de kunstmatten meer en meer toegepast maar de vraag is of andere Europese tegenstanders die een Scandinavische ploeg loten, op een kunstgrasveld zullen willen spelen?

Je zou er haast nostalgisch van worden; de geur van vers gemaaid gras in een voetbalstadion. Dat gaan de volgende generaties Noorse voetballertjes niet meer kennen.

Sportieve viking groeten

David Brocken