De waarheid achter de ondergang van de Rode Duivels

"De oorzaak van veel problemen gaat terug tot de Olympische Spelen", zegt een speler die anoniem wil blijven in het HLN.. "Daar kon en mocht heel veel. De resultaten waren goed, dus werd dat aanvaard. Het resultaat was dat de spelers die van de Spelen terugkwamen bij de A-ploeg vaak te laat kwamen. Te laat bij het ontbijt, te laat bij de bus, te laat voor allerlei afspraken."

"Aanvankelijk heeft Timmy Simons nog geprobeerd om als een soort buffer te fungeren tussen de technische staf en de spelers. Maar op een gegeven moment is ook Simons daarmee gestopt. Het was ook voor hem blijkbaar op.”

Feestgedrag

Uit de anonieme getuigenissen in Het Laatste Nieuws is duidelijk dat de Belgische voetballers beter scoren in de discotheek dan op de groene grasmat. “Na het gelijkspel in Turkije is nagenoeg de hele groep samen weggeweest”, zegt een tweede speler. “Toen hadden we iets te vieren. Dat was niet het geval na de nederlaag in Bosnië. Dan heb je geen enkele reden om buiten te komen.”

Een groepje met spelers, waaronder Pocognoli en Mirallas, hebben in Sarajevo toch nog een stapje in de wereld gezet. Een Franstalige krant zou zelfs over foto’s beschikken, maar wil die niet publiceren omdat het uitsluitend om Franstalige spelers gaat.

Ook na de blamage in Spanje gingen enkele spelers op ontdekkingstocht in het nachtelijke leven van La Coruna. Van den Borre, Fellaini en Hazard werden om vier uur ’s nachts gespot. "Het straffe is dat ze pas na halfdrie op stap zijn gegaan", klinkt het "Want voordien was het onmogelijk om ongemerkt uit het spelershotel te vertrekken.” Een speler die hen attent wou maken voor het ongehoorde gedrag kreeg het bijna aan de stok met Fellaini.

Groepsgesprek

Een groepsgesprek moest de Rode Duivels er terug bovenop helpen. Het werd een maat voor niets. "Onze kleedkamer valt uiteen in diverse groepjes”, gaan de anonieme getuigenissen verder.

“Je hebt de clan rond Van Buyten, je hebt de 'Fransen', er is het trio Simons-Stijnen-Sonck, je hebt de mannen van Anderlecht, de groep uit Luik, de Nederlanders kun je opdelen in de Ajacieden en de AZ-jongens. De enige die zijn eigen gangetje zowat gaat en zich niet laat beïnvloeden, is Steven Defour. Soms gaat wel eens iemand aansluiten bij een andere tafel, maar er zijn tafels die tien dagen lang geen woord tegen elkaar zeggen. Die situatie wordt doorgetrokken naar het veld waar heel vaak een begrafenisstemming heerst.”

“De spelers moesten in groepjes op papier noteren wat volgens hen de problemen waren. Dezelfde problemen kwamen steeds terug: geen vertrouwen in elkaar, en geen respect voor elkaar. Toen de bondscoach vroeg om reacties, was er niemand die iets zei. Kortom: van een groepsgesprek is nooit sprake geweest.”

Geen gezag

Frankie Vercauteren nam de nobele taak op zich om als tussenpaus te fungeren tussen de ontslagen René Vandereycken en Dick Advocaat. De voormalige trainer van Anderlecht ontbrak echter het gezag om de spelers in toom te houden. “Iedereen had zoiets van: 'Ach, jij zit hier maar voor vier matchen.’”, onthult een speler.

Enkele voorbeelden: Pocognoli verliet in de aanloop naar de wedstrijd tegen Spanje twee keer het trainingsveld, maar zette zich later aan tafel alsof er niets gebeurd was. Na middernacht meldde hij zich zelfs nog bij de medische staf voor een massage. Vanden Borre kwam te laat op de tactische bespreking in Armenië en Mpenza zette zichzelf in de tribune.

Tot op de bodem

Tegen Armenië moest de kelk leeg tot op de bodem. De verndedering was compleet. “"De nederlaag tegen Armenië hoefde opnieuw niet te verbazen", gaat onze man verder. "Niemand wou initiatief nemen in die wedstrijd. Om een voorbeeldje te geven: Simons en Van Buyten, die in Jerevan ons centrale duo vormden, spraken niet tegen elkaar.”

“En toen Sonck diep in de tweede helft in Armenië werd vervangen, wandelde hij voorbij de bank en riep luidop naar Vercauteren: 'Goed bezig trainer, we moeten nog driemaal scoren en jij haalt een spits naar de kant.'"