Hoeveel verdien je?

Ook tijdens mijn actieve loopbaan als speler werd ik regelmatig uitgenodigd om act de présence te geven op die sportieve meetings. Ik werd dan voorgesteld door de verantwoordelijke daar en nadien konden de jongeren dan vragen stellen. De eerste vraag was steevast: “hoeveel verdien je?”

Ik vond het bijzonder leuk om de vele vragen te beantwoorden en naderhand handtekeningen uit te delen. Kinderen maken soms snuggere opmerkingen. Het is daarom leuk om uit je eigen wereldje te komen en je op hetzelfde niveau te begevens als die jongeren. Voor mij was dat nooit moeilijk want ik ben zelf dat jonge voetballertje geweest. Ik keek zelf ook op naar de profvoetballers.

Tijdens mijn jeugdopleiding bij Lierse waren Jan Ceulemans, Erwin Vandenbergh en Berto Bosch mijn grote idolen. In die tijd werd er al elke woensdag training gegeven door die spelers. Ik kan je vertellen dat mijn ouders de dinsdagavond de grootste moeite met me hadden. Ik kon namelijk nooit de slaap vatten, wetende dat mijn idool me morgen ging trainen. Dus ik herken me zelf zeker in die jonge voetballertjes.

Het is net dat gevoel dat ik toen zelf ervaarde dat aan de basis lag van de beslissing om met de jeugd te gaan werken. Met de hulp van Marcel Vets, hij heeft me geholpen door te leren omgaan jeugd van nu.

Laat ons eerlijk zijn, met jeugd werken is niet zo simpel. Zeker in onze huidige maatschappij, waar de kinderen uitzonderlijk veel mogelijkheden hebben en waar de wereld bij wijze van spreken aan hun voeten ligt. De motivatie die kinderen nodig hebben om steeds aanwezig te zijn bij wedstrijden en natuurlijk ook de trainingen is de grootste uitdaging voor de jeugdwerking. Dit is natuurlijk niet enkel zo in het voetbal.

Toen ik vroeger van school thuis kwam werd er gegeten, huiswerk gemaakt en als dat klaar was, pakten we de bal, sprongen op de fiets en gingen voetballen op straat. Vandaag de dag hebben kinderen heel wat meer keuzes wat betreft de invulling van hun vrije tijd. Als ik eerlijk ben, denk ik dat ik toch twijfel of ik echt enkel mijn fiets en bal nodig zou gehad hebben, als ik in die tijd een playstation, het internet ook zou hebben gehad.

Dat is de reden waarom ik zoveel bewondering heb voor mensen die werken met jeugd in het algemeen en zeker in het voetbal. Jonge voetballertjes naar de training laten komen met een glimlach en met een glimlach terug naar huis laten vertrekken, dat is een hele uitdaging.

Het gaat erom hen een opleiding te bieden, hen te begeleiden en hen de kans geven om zich te ontwikkelen, op lichamelijk en geestelijk vlak. De bedoeling is uiteraard, net zoals bij Lierse, om ze de kans geven in het eerste elftal te spelen. Het is niet zo’n makkelijke combinatie. Tijdens mijn periode bij Lierse, eerst als voetballer en later als jeugdtrainer, slaagden we daar in. Ik ben er dan ook bijzonder fier op dat ik daar een deel van mocht zijn. Meer zelfs, ik ben er fier op dat ik een product van hun jeugdopleiding ben.

Dat heeft ertoe geleid dat ik tegen een heel speciaal iemand heb mogen spelen.  Erwin Vandenbergh was mijn grootste idool in die tijd. Op 18-jarige leeftijd heb ik mijn debuut mogen maken bij Lierse. Niet veel later ging Erwin bij AA Gent aan de slag. Tijdens de thuiswedstrijd Lierse - AA Gent stond ik zelf in het middenveld en kwam dus regelmatig in aanvaring met Erwin. Ik speelde een degelijke wedstrijd. Het is de enige wedstrijd in mijn gehele loopbaan, dat ik mijn directe tegenstander, niet tegen zijn enkels heb getrapt. Ik kon dat niet, uitgerekend met mijn idool in een hard duel gaan. Ik had te veel respect voor hem.

Het gaat je goed Erwin!

Met viking groeten

David Brocken