Frigg Oslo: een mooie uitdaging

Mijn jobomschrijving bij Frigg is sportdirecteur/jeugdcoördinator. Mijn stokpaardje is de jeugd en zoals ik al eens heb aangehaald is er op dat vlak nog heel veel werk te verrichten in Noorwegen. Ik zie hier echter ook positieve zaken en dat motiveert mij om die verder te ontwikkelen. In onze club staat sinds dit seizoen een trainer aan het bewind van het team met de tienjarigen. Bij vele andere ploegen zijn het vooral ouders die zich met de teams met spelers onder de twaalf jaar bezig houden. Hopelijk zal dat de volgende jaren stelselmatig verder ontwikkelen waardoor ook jongeren onder de twaalf een “echte” trainer zullen krijgen.

Hoewel de voetbalbond hier inspanningen levert door opleidingen te voorzien en door voordrachten te geven, zijn er nog steeds te weinig mensen bereid om de taak van trainer op zich te nemen. Het vergt dus veel tijd om kwalitatieve trainers aan te trekken. Nu bij Frigg Oslo alles mooi op zijn plaats is, zijn we begonnen met de club een eigen identiteit te geven. We zijn geen grote club maar net daardoor hebben we een grote verantwoordelijkheid, vooral op het sociale vlak. Ik kan niet zoals in mijn tijd bij Lierse tegen jongeren zeggen die niet genoeg voetbalkwaliteiten hebben om uit te kijken naar een andere club. Of andersom, een naam als die van Lierse gebruiken om voetbaltalenten aan te trekken.

De uitdaging bestaat er dus in om onze beste jongeren kwalitatieve trainingen aan te bieden en tevens de iets minder getalenteerden de motivatie geven om naar elke training te komen. Het is belangrijk want Frigg leeft door en voor deze jongeren.

Nu ons eerste elftal gepromoveerd is, en dit met vele jongens die uit eigen rangen gekomen zijn, hebben we iets in handen om de getalenteerde jongens te motiveren. In ons huidig juniorteam zit toch wel wat potentieel maar vooral bij de lichtingen van ‘97, ‘98 en ‘99, daar zit “kneedbaar materiaal” tussen om het zo te zeggen. Het is dan ook een mooie uitdaging om die jongens op de best mogelijk manier te begeleiden en te trainen.

Oslo Kommune is bovendien ingegaan op onze vraag voor een extra synthetisch veld. Eind volgende maand wordt er aan begonnen. Dat gaat een echte boost geven aan onze trainingsmogelijkheden wat me als jeugdcoördinator uiteraard bijzonder gelukkig maakt.

Ons eerste elftal krijgt een nieuwe thuisbasis. Het Frognerstadion zal hopelijk volgens plan klaar zijn begin juni. Vanaf dan kunnen we onze supporters en onze tegenstrevers in ideale omstandigheden ontvangen. Hopelijk draagt dit bij tot vele overwinningen voor ons team.

Ik ben ook op sportief vlak verantwoordelijk voor ons eerste elftal. We hebben een jonge hoofdtrainer Ole Vikan. Vikan stond ooit een mooie voetballoopbaan te wachten, spijtig genoeg hebben knieproblemen daar anders over beslist. Hij is gedreven en we zitten beiden op dezelfde golflengte.

De meeste jongens van vorig jaar zijn gebleven maar voor bepaalde posities moesten we op zoek gaan naar versterkingen. Dat was geen probleem want elke dag kregen we wel telefoontjes of mailtjes van jongens die wilden komen testen. We hebben dan ook een flink aantal kerels een kans gegeven. Het was een oefening in het kaf van het koren leren scheiden want op dit niveau waren we niet echt bekend met de voetballertjes die hier in de regio van Oslo rondlopen. Een flink aantal van hen hebben we na de eerste training moeten bedanken en hen veel succes moeten wensen in hun zoektocht naar een nieuwe club. Ik heb echt meermaals met verwondering staan kijken naar enkele van die jongens. Nu is onze kern gevormd en bestaat uit jonge kerels aangevuld met ervaren ratten.

Momenteel zitten we nog volop in de voorbereiding voor het nieuwe seizoen en ik zie toch een mooie opwaartse curve. We kijken bij Frigg allen reikhalzend uit naar de start van de competitie. De meeste spelers voetballen hier enkel voor een onkostenvergoeding. De sterkte van Frigg is dan ook de kameraadschap en hopelijk is het die band die ons ook door de moeilijke momenten zal loodsen.

Duimen maar!

David Brocken