Oslo - Heist op den Berg

Dat gaf me de gelegendheid om even naar België terug te keren.

Ik zou deze keer met de auto naar België gaan omdat ik dan een flink aantal zaken kan mee terug nemen naar Oslo. Als ik zelf met de auto overkom, ben ik ook niet afhankelijk van iemand anders wanneer in ter plaatse zal zijn. Een derde goede reden is de rit zelf, door de mooie natuur in Scandinavië.

Die autorit brengt ook een aantal praktische zaken mee om over na te denken. De temperatuur is weliswaar terug boven nul in Oslo en de sneeuw begint ondertussen te smelten. Net zoals in België kan er echter nog wel eens een winterprikje volgen. Enkele dagen geleden sneeuwde het nog maar eens waardoor er een 15 cm dik wit tapijt ligt.

In Noorwegen rijdt je met deze winterse omstandigheden met winterbanden rond. Die zijn extra zacht en hebben een uitstekende grip op de besneeuwde wegen. Wie in de meer bergachtige streken woont, hebben op de winterbanden spijkers doorsteken. Varkensbanden noemen ze dat hier in de volksmond. Als je met dat soort banden op de autostrade en in de stadskernen rondrijdt, betaal je extra belastingen. Dat is ook logisch gezien deze banden het wegdek aanzienlijk beschadigen.  De winterbanden zijn niet echt geschikt voor lange afstanden en langdurig hogere snelheden, de banden zouden teveel slijtage kennen.  

De keuze valt dus op zomerbanden maar als ik die nu al op mijn wagen zet, dan geraak ik bij wijze van spreken mijn eigen straat niet meer uit omdat kleinere straatjes, in tegenstelling tot de hoofdbanen, niet volledig sneeuw- en ijsvrij zijn. Ik woon in een doodlopend straatje dat lichtjes bergop gaat. Fantastisch voor de kinderen die hier dagelijks met de slee zich vermaken maar niet echt leuk om daar met zomerbanden over te rijden.  Gelukkig kreeg ik hulp van mijn buurman die op het laatste stukje van de straat woont en kon bij hem de banden wisselen.

Kledij bij elkaar gezocht en cadeautjes voor mijn kinderen ingeladen en ik was klaar om te vertrekken. Bij het afrijden van de oprit begon de wagen al een beetje te schuiven. De buurman trommelde gelijk een paar andere buren op die speciale zakjes met steentjes over de baan strooiden. Uiteindelijk kon ik dan toch vertrekken op mijn tocht van 1478 kilometer.

De eerste etappe loopt tot aan Göteborg in Zweden waar ik een maaltijd nuttigde. Vandaar ging het verder richting Malmö. Net voor ik die bestemming bereikte, begon ik de vermoeidheid te voelen. De auto ging dus even aan de kant voor een beetje rust.  Na enkele uurtjes slaap kon ik weer verder, naar Denemarken waar ik de veerboot richting Putgarden nam. De eerste veerboottrip duurde amper twintig minuten. Daarna moest ik nog een 150km door Denemarken rijden waarna ik de ferry richting Puttgarden kon nemen.

Na een overtocht van ongeveer 45 minuten kwam ik in Duitsland aan. Duitse wegen zijn naar mijn mening de beste zijn om op te rijden, niet vanwege de snelheid van meer dan 130 km per uur die je op veel plaatsen mag rijden maar omdat de autostrades van goede kwaliteit zijn, sloeg het toch een beetje tegen. Onderweg van Hamburg naar Bremen, Oberhausen en Duisburg kwam ik nogal wat infrastructuurwerken tegen en onvermijdelijk natuurlijk ook files. De leukere kant is dan weer dat je meer tijd hebt om van het landschap te genieten. Na een tochtje door Nederland reed ik niet veel later België binnen.

Traditiegetrouw was mijn eerste doel dan ook een stop bij het frituur. Ik verblijf bij een goede vriend van me die in Heist op den Berg woont, op de weg erheen was ik al enkele frituurtjes gepasseerd en op amper twee kilometer van mijn bestemming kon ik de lokroep niet langer weerstaan. Ik parkeerde bij frituur “Bij de bomma” en enkele minuten later stonden de dampende frietjes met heerlijk stoofvlees voor mijn neus, met een Belgisch biertje erbij wel te verstaan.

Genieten!

David Brocken