Voetbal is emotie: Freddy Van Laer

We beleven dat allemaal op bijna dezelfde manier. Vreugde bij winst, treurnis bij verlies, gemengde gevoelens bij een gelijkspel.

Sinds ik trainer ben heb ik van al deze emoties mogen proeven. Ook tijdens mijn loopbaan als voetballer werd je geconfronteerd met hoe anderen het voetbal beleven. Als speler is het je beroep en kan je soms iets beter afstand nemen van zo’n zaken, je relativeert het sneller.  Temeer omdat er vaak een paar dagen later al  een nieuwe wedstrijd aankomt.  Het doel is dan om bijna onmiddellijk alles in functie te zetten van die volgende wedstrijd. Fysiek paraat geraken en het tactisch spel voorbereiden dat door de trainer wordt gedicteerd.

Voor de supporter, daar duurt het iets langer voor. De nabeschouwingen in de kranten, werkmakkers op de werkvloer. Dus daar zindert iedere match nog wat langer na.

In mijn tijd bij Lierse dan betekende een match tegen Antwerp of KV Mechelen iets ongeloofelijks voor de fans.  Verlies betekende ziek zijn, winst dan deed men zelfs gratis overuren.  

De meest speciale van allemaal was toen voorzitter Freddy Van Laer. Hi is de voorzitter bij wie ik zelf mijn eerste profcontract heb getekend. Ik zie het nog zo voor me. Neel De Ceulaer had de papieren in orde gebracht. Freddy kwam uit een vergadering, gaf me een hand, bekeek me van top tot teen, ondertekende het contract en toen zei hij: " Vanaf nu is het een serieus spelleke hé". Ik wist niet wat te zeggen. “Proficiat, nog veel succes”, zei hij nog en weg was hij.

Enkele maanden later maakte ik mijn debuut tegen Cercle Brugge. We wonnen 1-2, Zovko scoorde tweemaal. Het was onze eerste uitoverwinning. Toen we uit de kleedkamer kwamen, stond Freddy daar, hij gaf me een knuffel en hij bedankte me. Zijn ogen glinsterden.

Maar het kon ook omgekeerd zijn. Hij kon ook tijdens de rust de kleedkamer binnenstormen, of na een wedstrijd, al ”brullend”. Ja Freddy leefde zoals zijn hart het wilde.

Van Laer was een bekwaam zakenman. Hij eiste weliswaar veel van zijn werknemers, maar beloonde hen ook. Net zoals hij dat met ons, voetballers, deed.  Nadat hij erevoorzitter werd, ben ik via enkele mensen te weten gekomen dat hij de club echt enkele keren op zijn eentje heeft gered. Hij had zijn hart op de juiste plaats.

Het enige probleem was dat een gemakkelijk doelwit was voor de pers. Hoe dikwijls is hij zich niet bij ons komen excuseren na bepaalde uitlatingen in de kranten. Net na een wedstrijd kon hij zijn gevoelens niet te baas, dan waren de emoties nog te sterk. Dat is denk ik, het enige moment waarop zijn grijze massa de controle verloor.

En nu, hier bij Frigg, loopt hier iemand rond die me sterk aan Freddy doet denken. In complete extase bij overwinningen en laat zich dan makkelijk leiden tot grootse uitspraken. Ook bij verlies zijn de gevoelens niet altijd onder controle te houden. Gisteren verloren we met 0-2 van Notodden. Een ploeg die zeker gaat promoveren. Die tegenstander was  gewoon te sterk voor ons. Onze voorzitter zag het anders. Een uur na de wedstrijd stuurde hij me zijn eerste mailtje. Daarin stond te lezen “De magie is weg!” . Er zouden nog drie mailtjes volgen. De laatste was iets genuanceerder, de emotie was terug onder controle.

Freddy heeft iets fantastisch gedaan voor Lierse.  Lierke Plezierke heeft alles gewonnen wat je in Belgie als ploeg kan winnen, in 1997 kampioen gespeeld, in 1999 behaalden we de Beker.  Nu hopen we bij Frigg dat onze voorzitter hier hetzelfde kan klaarspelen. Erling Fossen, onthoud deze naam. De Noorse Freddy Van Laer.

Freddy ik dank je voor de kans die je me hebt gegeven. Je zal steeds in mijn gedachten zijn!

David Brocken