Interview Pacovski: "Twee maanden niet aan voetbal gedacht"
Foto: © SC
Volg Voetbalkrant nu via Instagram!
Ruim vier maanden geleden liep hij op Anderlecht een dubbele beenbreuk op, maar met de kerstdagen loopt Tome Pacovski er goedgemutst bij. De Macedonische doelman van Germinal Beerschot sluit begin januari terug aan op training. “Sterker dan voordien."
Het zicht op de Schelde en de ondergesneeuwde Antwerpse straten zijn bijna idyllisch, maar in de praktijk van kinesist Lieven Maesschalck hebben de revaliderende sporters geen tijd om daarvan te genieten. Naast Tom De Mul begint Tome Pacovski, gehuld in een t-shirt van Macedonië, aan zijn laatste oefening voor het kerstweekend. De doelman van Germinal Beerschot loopt zich op een dikke turnmat in het zweet. “Very hard”, zucht Pacovski terwijl de zweetdruppels over zijn voorhoofd parelen.
Snellere terugkeer
De pijnlijke grimassen van 14 augustus in het Astridpark hebben plaatsgemaakt voor een brede glimlach. “Het gaat nu veel beter met me”, aldus de 28-jarige doelman. “Iedere dag zet ik een stapje vooruit en de spieren komen stilaan helemaal terug. Begin januari sluit ik terug aan bij de groep. Eerst wat oefeningen met de bal met Pier Thijssen en tegen eind januari ben ik klaar om de volledige training af te werken.”
De terugkeer komt er iets vroeger dan verwacht. Pacovski zal na ruim twee maanden bij Maesschalck klaar zijn voor het veldwerk. “Normaal moest ik hier drie maanden werken. Lieven is toch een beetje verrast met de snelle comeback. Maar ik werk iedere dag keihard om terug te keren. Vijf tot zes uur training per dag. ’s Middags ga ik even over huis om iets te eten en ’s avonds val ik om tien uur afgepeigerd in slaap. Mijn vrouw heeft er wel begrip voor. Het is heel hard, maar er is maar één weg om terug te komen. En ik wil de supporters tonen dat ik sterker ben dan voordien.”
“Mijn blessure is veroorzaakt door het veld van Anderlecht.”
“In februari kan ik terug met de eerste ploeg spelen, maar ik wil me niet forceren en eerst een paar wedstrijden met de beloften afwerken. Fysiek zal ik wel in orde zijn, maar het is normaal dat je vorm na zo’n periode wat minder is. Ik wil eerst de juiste vorm terug te pakken hebben voor ik in het eerste elftal mijn comeback maak.”
Tijdens zijn afwezigheid deed Thomas Kaminski het zeer goed. De 18-jarige jeugdinternational was in de zwarte periode van Germinal Beerschot een van de weinig lichtpuntjes bij de Antwerpse club. Pacovski heeft echter geen schrik van de concurrentie. “Als ik in doel stond heb ik het ook goed gedaan”, lacht de Macedoniër. “De supporters zullen dat niet vergeten zijn. Kaminski is me trouwens in het ziekenhuis komen opzoeken. Ik heb hem wat tips gegeven en gezegd dat hij voldoende kwaliteiten heeft om in doel te staan. Ook met de andere spelers heb ik regelmatig contact. Ik probeer zoveel mogelijk wedstrijden in het stadion te volgen, maar soms heb ik het er nog moeilijk mee. Dan loop ik nerveus terug naar huis.”
Anderlecht vergeten
Aan de wedstrijd op Anderlecht wil Pacovski niet meer terugdenken. “Ik heb de beelden nog eens gezien, maar ik wil het vergeten. Het was een ongelukkig moment in mijn carrière. Ik wil alleen nog naar de toekomst kijken en denk niet meer aan Anderlecht. De spelers hebben me wel een kaartje gestuurd en ik wil ze daarvoor via deze weg nog eens bedanken. Allemaal hebben ze het kaartje getekend. Dat toont dat Anderlecht een grote club is.”
Er was die bewuste 14de augustus na afloop de wedstrijd veel te doen over het veld van de Belgische landskampioen. Naast Pacovski liepen ook Bart Goor en Tom De Sutter een blessure op. “Ik wil niemand iets verwijten, maar die blessure is veroorzaakt door het veld”, zegt Pacovski resoluut. “Ik speel al zes jaar met deze schoenen en ik heb er nog nooit problemen mee gehad. Tot dan. Het was pijnlijk, maar je moet het accepteren. Ik heb ook nooit gedacht dat mijn carrière voorbij was. Zo zit ik niet in mekaar. Het laatste waar ik aan zou denken, is stoppen met voetbal.”
“Mijn vriendin heeft een romantische jongen van mij gemaakt”
“De eerste twee maanden na het ongeluk heb ik wel nooit aan het voetbal gedacht. Ik wou er niet over praten en ben voor een maand teruggekeerd naar Macedonië. Bij mijn familie en vrienden, dat maakte het iets draaglijker. Ik ging met mijn vriendin naar de cinema of bekeek de afleveringen van Prison Break. Mijn favoriete film? Titanic (lacht). Mijn vriendin heeft een romantische jongen van me gemaakt.”
Schrijf je nu in voor de Voetbalkrant nieuwsbrief