Interview Peter Delorge: “Een kieken scheet de auto van Wagemakers onder”

Delorge werd voor het eerst prof op zijn achttiende. “Samen met Nicky Hayen werd ik overgeheveld van de beloften naar de A-kern”, herinnert de Truienaar zich. “We kwamen in een heel volwassen groep terecht met jongens als Peter Voets, Eddy Dierickx, Filip Fiers, Patrick Teppers en Isaias. Dan ben je als jonge knaap goed omringd.”

“Die jongens hebben mij ook mee gemaakt tot wie ik nu ben”, aldus de centrale middenvelder. “Mijn mooiste jaren waren toch die onder Jacky Mathijssen en Guido Brepoels nu. Met Jacky pakten we veel punten en wonnen we ook de bekerfinale. Met Guido speelden we kampioen in tweede klasse en was ons eerste seizoen terug in eerste bijzonder sterk.”

“Zoals overal kloten spelers elkaar wel eens”, vertelt Delorge over zijn fijnste extrasportieve herinnering. “Nils Schouterden en Pieter Thijs (die intussen voor tweedeklasser Lommel United voetbalt, red.) staken eens een kieken in de auto van Marc Wagemakers. Heel zijn voiture was ondergescheten. (lacht luid) Hij kon er mee naar de reinigingsdienst, maar de daders hebben wel hun portefeuille mogen opentrekken.”

Het prille begin

De basis van het voetbalvermogen werd op jonge leeftijd gelegd. Op zijn zesde levensjaar sloot Delorge zich voor het eerst aan bij een clubje: Opheers. “Maar na een paar jaar hadden we niet genoeg spelertjes meer om een ploeg te vormen, en dus ben ik als miniem naar Wellen gegaan. STVV toonde toen al belangstelling, maar ik wilde liever nog wat in de buurt voetballen. Achteraf gezien misschien een verkeerde keuze, omdat de opleiding bij STVV wel iets beter was.”

 “In Wellen beleefde ik de mooiste jaren van mijn jeugd. In de zes seizoenen dat ik er speelde, werden we vier keer kampioen. Op mijn 16de ben ik dan naar Zepperen gegaan. Wellen was gezakt naar een regionale divisie en ik wilde op provinciaal niveau blijven spelen. Een jaar later ben ik dan toch ingegaan op een aanbieding van STVV. Het was op dat moment nu of nooit. Poll Peeters volgde me indertijd ook al lang en wist wat ik in mijn mars had. Het gevoel zat dus van meet af aan goed.”

“De liefde voor STVV is na al die jaren heel groot geworden. Sommige mensen begrijpen dat niet, maar ik wil hier nooit meer weg.”

“STVV was een droom die uitkwam. Als kleine gast ging ik met mijn vader wekelijks naar het voetbal. De ene week naar STVV, de andere naar Standard. Ik woon ongeveer tussen Sint-Truiden en Luik, dus dat lag voor de hand. STVV op 10 en Luik op 25 minuten. Dat is een mooi voordeel. Sommige jongens zitten nu een uur in de auto, terwijl ik er in een wip ben.”

“De liefde voor STVV is na al die jaren heel groot geworden. Ik ben nu 31, als mijn loopbaan als speler er opzit wil ik graag in een andere, commerciële functie nog iets betekenen voor STVV. Sommige mensen begrijpen dat niet, maar ik wil hier nooit meer weg.”