Interview Annys: "Zonder mijn ouders was ik gestopt"
Foto: © SC
De carrière van Maxime Annys verliep niet over rozen. Vijfentwintig jaar is hij nu en ondertussen werd de middenvelder zelfs al eens afgeschreven voor het profvoetbal. Op karakter knokte hij zich terug naar het hoogste niveau.
Johan Walckiers in Leuven
Zeventien was Annys toen hij bij Roeselare in de eerste ploeg terecht kwam. Met de West-Vlamingen promoveerde hij naar eerste klasse en kreeg de stempel van groot talent op zich geplakt. Niemand die gedacht had dat hij vier seizoenen in tweede klasse zou moeten spelen alvorens weer op het grote toneel te verschijnen.
Maxime, vier jaar investeren om terug in eerste klasse te komen. Het lijkt veel...
Ik heb al veel te veel moeten investeren in mijn carrière. Op mijn 17 stond ik in de eerste ploeg van Roeselare en leek alles van een leien dakje te lopen. Tot Dirk Geeraerd trainer werd, hij had het niet zo op mij begrepen. Ik heb toen veel op de bank gezeten. Op het einde van het seizoen was ik het beu en kreeg ik een kans bij Bergen waar ik een heel goede voorbereiding speelde. Twee dagen voor de start van de competitie blesseerde ik me echter aan de heup.
Een slecht moment.
Dat niet alleen. De dokter van Bergen onderzocht me en zei dat ik nooit meer profvoetbal zou kunnen spelen. Ik was 20 en mijn carrière was zogezegd gedaan. Bergen heeft op advies van die dokter mijn contract verbroken en daar stond ik. Geen contract, geen geïnteresseerde ploegen en geen carrière meer. Zes maanden heb ik in een diepe put gezeten.
Yves Vanderhaeghe heeft me toen meegenomen bij dokter Martens. Die wist direct wat er scheelde en hij stelde me gerust: 'Je gaat nog kunnen voetballen'. Via Luc Devroe mocht ik dan naar de kiné bij Club Brugge en naar Lieven Maesschalck in zijn praktijk in Dendermonde. Maar ik heb het toen wel allemaal zelf moeten betalen: de operatie, de revalidatie, alles!
Voor een jonge speler geen makkelijke situatie.
Ik zal zelfs meer zeggen: zonder mijn ouders was ik gestopt. Ik zag het echt niet meer zitten. Op mijn 17-18 jaar had ik alles: ik speelde in eerste en speelde bij de nationale beloftenploeg. En toen kwam de smak! Als mijn ouders me toen niet gepusht hadden om te blijven vechten, was ik nu geen voetballer meer. Ik ben terug thuis gaan wonen. Een geluk dat ik dat kon, want het was gewoon te duur allemaal. Mijn ouders zijn echt fanatiek: ze komen elke wedstrijd kijken, thuis en op verplaatsing. Toen ik jong was, heeft mijn vader het me ingepeperd: 'Ofwel ga je met je vrienden weg ofwel probeer je je droom waar te maken. Alletwee gaat niet!' Hij was daar ook behoorlijk hard in toen ik mijn keus gemaakt heb, maar daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor.
Ik kan me voorstellen dat de clubs daarna niet stonden te drummen.
Niemand wilde mij. Ik kon wel praktisch gratis aan de andere kant van het land gaan spelen, maar dat zag ik niet zitten. Devroe regelde toen voor mij dat ik met de beloften van Club mocht meespelen. Via via ben ik toen in contact gekomen met Doornik. Ik ben die mensen dankbaar dat ik er mocht gaan spelen, maar het was echt wel 'back to basics'. Die jongens daar kwamen om tien voor zes aan als er om zes uur training was. Maar gelukkig kon ik me er in de kijker spelen, want we hadden een sterke ploeg.
En dat voor een speler die als groot talent werd bestempeld.
Ik stel me geen doelen meer. Ik trok ooit met de nationale ploeg naar Italië. Ik speelde er een heel sterke wedstrijd en de managers kwamen met hopen naar me toe. Op zo'n moment ben je echt onder de indruk en je beseft niet dat dit je prestaties beïnvloedt.
En toen kwam Leuven aankloppen.
Het eerste jaar was niet zo goed. Jean-Pierre Vande Velde, de toenmalige trainer, had het ook niet zo voor mij. Midden in het seizoen kwam er een bus met nieuwe spelers aan. Zeven of acht moeten ze er aangetrokken hebben en uiteindelijk konden we ons nog redden, maar ik zat meestal op de bank. Onder Ronny Van Geneugden is dat allemaal veranderd. Hij is psychologisch een heel sterke trainer. Vorig seizoen wilden we als spelers voor hem door een muur lopen. Letterlijk! En hij gaf me ook weer het vertrouwen dat ik nodig had.
Je was er dit seizoen heel snel bij om je contract te verlengen.
In september al ja. Leuven deed me een voorstel voor twee jaar plus één jaar optie, omdat ze altijd met opties werken. Maar dat wilde ik niet. Mijn beste jaren komen er aan en dan hang je al drie jaar vast aan een club. Uiteindelijk werd het één plus één. Maar ik weet dat ze verder met mij willen, dat hoorde ik al in de club. Ze zijn heel tevreden over mij.
Is er interesse voor Maxime Annys?
Ja, blijkbaar wel. Sinds enkele maanden word ik begeleid door het bureau van Gunter Thiebaut en Ole Tobiasen, zij bekijken dat wel. Maar het respect voor Leuven is ook heel groot. Zij hebben me mijn kans terug gegeven, maar natuurlijk weet je maar nooit. Het kan allemaal snel gaan in voetbal. Maar ik maak me ook geen illusies meer: daarvoor heb ik te veel meegemaakt.
Over meemaken gesproken: je wordt binnenkort vader.
Mijn vriendin Stefanie is uitgerekend voor 28 mei. Dit heeft mijn kijk op het leven wel veranderd. Vroeger was voetbal het belangrijkste in mijn leven, maar nu zie ik in dat er nog belangrijkere dingen zijn. Ik ben ook fier dat ik vader word. En gelukkig is het buiten het seizoen. Ik ga overal bij zijn. @
Schrijf je nu in voor de Voetbalkrant nieuwsbrief
